In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Dewi haar vader Ruud, die zijn jarenlange strijd tegen MS heeft verloren.
Geschreven door Dewi Hazes ter nagedachtenis aan haar vader Ruud Hazes (23-08-1954 – 19-12-1999).
1999 – het jaar waarin Nederland nog niet heel vooruitstrevend was als het om euthanasie ging. Dat jaar verloor mijn vader zijn jarenlange, harde strijd tegen MS op 45-jarige leeftijd. De slopende ziekte had gewonnen en een ooit sterke en nuchtere man veranderd in iemand die alleen maar lichamelijke pijn kende, dag in, dag uit.
Zijn enige uitweg was euthanasie. Ik was veertien jaar en wat wist ik nou van zulke immense pijn en verdriet, maar ook van de dood zelf af? Het was dan ook een ver-van-mijn-bedshow toen mijn vader vroeg: “Hoe zouden jullie het vinden als ik euthanasie zou plegen, omdat ik niet meer verder wil leven?” Ik had daar geen antwoord op. Ik dacht dat het wel oké was, want ook ik zag hoeveel moeite het hem kostte om de dagen door te komen.
Uiteindelijk heeft het ruim een jaar geduurd voor mijn vader zijn eigen dood had ‘geregeld’, er was zoveel onwetendheid bij medici die niet wisten hoe het zou moeten of gaan. Maar uiteindelijk werd de datum vastgelegd, zijn behandelend arts uit het VU nam de heftige taak op zich.
Mijn zus en ik kregen vanuit school de week voor de kerstvakantie extra vrij. Zo konden we nog een goede laatste week samen zijn met ons gezin.
De dag brak aan; 19 december. Ik stond die ochtend op met een zwaar lichaam, het voelde al meteen heel anders dan normaal bij ons thuis. Terwijl mijn vader werd geholpen uit bed te komen en klaar werd gemaakt door de Focus-hulpverlening, waren de eerste afscheidsmomenten al daar. Elke traan leek te vertalen hoe ik mij vanbinnen voelde.
Het was een chaotische, rare en drukke dag. In de namiddag was het tijd voor mijn vader om op bed te gaan liggen, zodat hij aangesloten kon worden aan het infuus. Het moment kwam dat wij ieder apart afscheid konden nemen. Er kwam geen woord uit bij mij: tranen met tuiten heb ik gehuild terwijl ik bij mijn vader lag.
Dezelfde man die er niet anders uitzag dan andere dagen, maar er straks niet meer zou zijn. Met wie ik altijd Formule 1 op zondag keek en bij wie ik terecht kon als ik mijn huiswerk niet snapte. Maar ook iemand die zich nooit liet stoppen door zijn handicap.
Eenmaal aan het infuus ging het vrij snel, mijn vader viel in een diepe slaap en is daar nooit meer uit ontwaakt. Overmand door mijn eigen verdriet werd ik ter plekke geconfronteerd met nog iets nieuws; het intense verdriet van mijn eigen sterke moeder die verscheurd werd op dat moment. Haar man, maatje, haar steun lag daar. Het ging door merg en been en dat is iets wat mij nog altijd is bijgebleven na dit moment.
Deze dag heeft mij abrupt de volwassenheid in geschopt, zonder pardon. De wereld leek niet stil te staan samen met mijn wereld. Lange tijd leek het wel een parallel universum waar ik mij in bevond. Maar het heeft een plek in mijn hart gekregen en ik draag het altijd mee.
Ik heb nu een vrij nuchtere kijk op het leven en toch, elke keer als ik een reclame over MS zie of hoor, staat mijn hart even stil. Ga ik in gedachte weer terug naar toen en ben ik onder de indruk dat mijn vader zo een levensomvattende stap voor zichzelf heeft kunnen maken.
Lees ook
Karin herdenkt Kees: ‘Hoe moest ik verder nu alle toekomstdromen waren vervlogen?’
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar
