In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. In dit monumentje herdenkt Daphne haar zusje Sanne, die geheel onverwachts overleed aan Myocarditis.
Geschreven door Daphne van Dijk ter nagedachtenis aan haar overleden zusje Sanne van Dijk.
“Wie het gevoel van missen kent, zal ook ware liefde kennen.”
Al jaren moet ik mijn zusje missen. In het begin na haar overlijden vroeg ik mij af wat dat missen precies was. Gevoelsmatig was ze nog zó dichtbij. Maar naarmate de tijd verstreek, begon de definitie van missen steeds meer tot mij door te dringen. Ik was bang dat ik haar stem zou vergeten. Haar lach. Dat ik zou vergeten hoe haar aanwezigheid voelde. Soms dacht ik haar voetstappen bij de voordeur te horen. Soms dacht ik haar op straat ineens te zien fietsen of lopen. Met een snelle tred. Want je haastte je, net als ik, door het leven heen. De 24 uur in een dag effectief benutten, want we wisten allebei: het leven is fantastisch, maar het kan maar zo over zijn. Dat dat bij jou ook werkelijk het geval zou zijn, heb je gelukkig nooit geweten.
Wat ík nooit heb geweten, is dat gemis zo ineens kan komen. Tijdens een nummer op de radio, het hardlopen, of het borrelen. Tijdens de eerste stapjes van mijn kinderen en zélfs het tandenpoetsen. Ook tijdens het zien van een vlinder en het autorijden. Het missen kwam altijd wanneer ik het niet verwachtte. Het kwam altijd snoeihard binnen denderen. Vol in het hart.
Jij was niet meer. Van de één op de andere dag was jij ‘ineens’ weg. Mijn klankbord, mijn stapmaatje, mijn gang- en grappenmaker, mijn hartsvriendin, mijn evenbeeld, mijn hardloop-maatje. Je was gedreven, bevlogen en gepassioneerd. Maar bovenal mijn lieve, mooie zusje. En opeens weg.
Ik ben ervan overtuigd dat ik het gevoeld heb, het moment dat het leven jouw lichaam verliet. Zonder zweverig te willen zijn: ik geloof wel dat je op een ander niveau een connectie kunt hebben. Een manier die wij als mensen vaak niet weten te verwoorden, maar die we allemaal kennen: ‘een klik’. We waren twee handen op één buik. Twee puzzelstukjes met een verschillende vorm, maar die naadloos in elkaar pasten. Wij deden op feestjes altijd samen het licht uit. Maar nu ging jouw lichtje uit.
Ik zie mezelf nog staan, onderaan de trap in ons ouderlijk huis een dag na jouw overlijden. Ik was zaken voor de begrafenis aan het regelen en had het idee dat niemand mij begreep. Mama stond bovenaan de trap en sprak toen ik er doorheen zat de troostende woorden: “Het komt goed”. Ik kookte inwendig en schreeuwde voordat ik de deur uit wilde rennen: “Dit komt niet meer goed. Ze is dood.”
Ergens had ik gelijk, want jouw dood was onomkeerbaar. Het voelde zo hard. Niet eerder was de betekenis van het woord ‘nooit meer’ zó goed tot mij doorgedrongen. Ik was boos, verdrietig, teleurgesteld. Maar wat ik toen niet wist, is dat wat ik nu wel zie.
“Alles komt goed”. De woorden die ik jaren geleden verafschuwde. Zo vaak zeiden mensen het tegen mij. Walgelijk. Hoe kon iemand dat nu zeggen? Jij was er toch niet meer? Maar nu, jaren later, betrap ik mijzelf erop dat ik deze woorden ook wel eens uitspreek. En misschien komt niet ‘alles’ goed. Maar wel veel. Héél veel. De situatie verandert namelijk niet. Maar wel de manier hoe je met de situatie omgaat. Rouwen is rafelig. Komt bij vlagen. En bovenal: het gaat nooit weg.
Maar mijn zusje blijft onderdeel van mijn leven. Ik mis haar vaak, maar zie haar ook terug. In de dingen die ik doe, in de karaktereigenschappen van mijn eigen kinderen, in de keuzes die ik maak. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Maar wel op mijn manier. Je kunt stil blijven staan bij wat er niet is, maar ook vooral dankbaar zijn voor wat je wel hebt. En wat je hebt gehad; wat ik met haar meegemaakt heb en wat ik van haar geleerd heb. De ontelbare lachbuien, de fenomenale stapavonden, de diepgaande gesprekken. Ik ben er enorm dankbaar voor.
En toch voelt het vaak oneerlijk. Mijn leven ging verder: twee kinderen, een nieuw huis, een huwelijksaanzoek (inclusief uitgestelde bruiloft), een fantastische baan, nieuwe avonturen, nieuwe inzichten, nieuwe lachbuien, nieuwe fenomenale stapavonden en nieuwe diepgaande gesprekken. Ik richtte alsnog het bedrijf, mooiedroom.nl op wat wij ooit samen voor ogen hadden, om haar drive en passie nog voort te laten leven. Maar dit allemaal zonder haar.
Voor haar kwam het niet goed. Voor haar was het over. Het leven voor mij ging door, maar met een ontbrekend puzzelstukje. Onze familie en vrienden zijn allemaal tien jaar ouder. We zijn allemaal getekend door het leven, maar toch ervaren we geluk. We genieten van het moment, ieder met zijn ontbrekende puzzelstukjes. Maar een puzzel hoeft niet compleet te zijn, om te zien hoe mooi het geheel is, toch? Sanne heeft ons een les geleerd: geniet van het moment, maar vertrouw zo min mogelijk op het volgende.
Een hele harde les, maar zo is Sanne onbedoeld onderdeel van al ons geluk. Ik hoor het haar zo fluisteren: “Alles komt goed”. Nou ja, bijna alles dan.
Lees ookMadelijne herdenkt haar vader Hans: 'Hij speechte nog op mijn bruiloft'
