Sinds 17 juni 2022 is Johan (42), de zoon van Mien Omlo (63), vermist. Geen minuut gaat voorbij zonder dat ze aan hem denkt. De onzekerheid, frustratie en het verdriet zijn loodzwaar.
“Ik sta alleen in de zoektocht naar mijn kind”, vertelt Mien aan LINDA.
De Vlaardingse Mien weet het nog als de dag van gisteren: het telefoontje van de politie waar de vermissing van haar zoon werd gemeld. “Johan en ik belden elke dag. Ik was twee dagen naar een cursus in Deventer en had beloofd hem te bellen bij aankomst. Hij nam niet op, maar daar zocht ik niet veel achter. Ik dacht dat hij al in bed zou liggen”, begint Mien haar verhaal.
De dag erna krijgt ze Johan ook niet te pakken. “Toen ik thuiskwam werd ik gebeld door de politie en de instelling waar hij verbleef, om zijn vermissing door te geven.” Wat er toen door Mien heen ging? “Dat wil je niet weten. Je zit vol ongeloof en denkt grof gezegd: what the fuck? Wat gebeurt mij? Het dringt niet echt tot je door. Ik was mezelf niet meer. Ik dacht nog: die komt vanzelf wel terug. Maar het duurt nu al negen maanden.”
Vanaf het moment dat Johan vermist is, doet Mien niets anders dan zoeken. Zijn telefoon en portemonnee heeft hij thuisgelaten. “Overal ben ik geweest. Ik ben begonnen in Delft, bij zijn instelling. Met een hondenbrigade hebben we heel Delft uitgespit.” Johan was psychotisch en verbleef daarom in instelling Perspektief, vertelt Mien.
Johan is nog bij een vriend geweest in Schiedam, hoorde Mien enige tijd later. Hij vroeg aan zijn vriend of hij hem naar zijn moeder in Deventer kon brengen. “Johan ontving een OV-pas met genoeg tegoed. Dat is het laatste wat we over hem weten.” De zoektocht begint met deze informatie opnieuw. “Het Beatrixpark, het Leger des Heils, heel Rotterdam: echt overal ging ik naartoe, in de hoop dat iemand hem gezien had. ”
Drie maanden geleden hoorde Mien van de politie dat ze de zoektocht hebben gestaakt. “Ik zit met zoveel vragen. Snap je mijn frustratie? Je staat alleen in de zoektocht naar je kind. Ik wéét dat mijn kind leeft. Ik voel hem, maar waar is hij?”, zegt Mien geëmotioneerd.
Met drie anderen, waaronder Johans neef Michael, is Mien alsnog dag in dag uit blijven zoeken. Inmiddels zijn ze gestopt. “Ik weet niet meer waar ik moet zoeken. Nederland is klein, maar zo is Nederland ineens heel groot. Ik ben nu vooral op zoek naar de gouden tip.”
Als Mien een miljoen euro zou hebben, had ze alles gegeven. Meer dan 250 euro tipgeld kan ze niet beloven. “Om mensen toch enigszins aan te sporen tips te delen. Dat mensen denken: ze geeft haar laatste centjes weg om tips te kunnen ontvangen.”
Helaas krijgt Mien veel verzoeken het tipgeld te verhogen. “Ik kan dat niet. Mensen die me écht willen helpen weten dat er geen geld tegenover deze zaak zou hoeven staan. Voor mij is het een enorm bedrag, voor een ander een lachertje. Maar daar mag het niet om draaien, het komt uit het hart.”
Mien verspreidt haar verhaal zoveel als ze kan. “Mensen worden er dan weer aan herinnerd. Het moet actueel blijven. Misschien is er wel iemand die het leest of ziet en denkt ‘hé, ik heb hem gezien.'”
De vermissing van Johan houdt Mien iedere dag bezig. “Ik ga kapot. Mijn leven staat stil. Je staat ermee op en gaat ermee naar bed. Geef mij die gouden tip, dat is het enige wat ik vraag. Lieve mensen, als je wat weet, help alsjeblieft.”
Op de dag van zijn verdwijning draagt Johan een wit jack van Nike, een zwarte joggingbroek en witte schoenen van Nike. Op zijn hoofd een witte Nike-pet met een bandana. Heb je tips? Mail naar lezer@linda.nl.
Vermist meisje uit Leiden mogelijk in handen van loverboys
