Aandacht vragen

“Ik twijfelde eerst of ik mee wilde werken aan de documentaire. Het is een donker of kwetsbaar stuk van je leven. Ik was bang dat mijn familie en vrienden vervelende opmerkingen zouden krijgen, dat mensen me zielig zouden gaan vinden of dat ze juist zouden zeggen dat ik het doe voor aandacht. Ik wil natuurlijk ook aandacht, alleen niet voor mezelf, maar om andere meiden te helpen. Daarom heb ik toch besloten om mee te doen. Jessica (Villerius, de documentairemaakster) heeft mijn verhaal mooi in kaart gebracht, ik ben daar echt onder de indruk van.”

Een knuffel geven

“Ik heb eigenlijk alleen maar lieve reacties gekregen van mensen, die zeiden diep geraakt te zijn door mij. Zelfs van vreemden via Facebook: ‘Je bent een prachtig mooi mens, ik zou je door het beeldscherm heen willen trekken en een knuffel willen geven.’ Toch kan ik het zelf nog niet helemaal inzien, ik leef in een waas.”

Teveel op je bordje

“Het was confronterend om mezelf zo te zien. Zeker bij het stuk waar ik aan het boksen ben en helemaal instort. Dat moment weergeeft eigenlijk precies zoals ik me nu voel. Het gaat nog steeds niet goed met me. Ik heb de laatste twee weken een gigantische terugval gehad. Mijn relatie – die ik expres niet heb benoemd in de documentaire om hem erbuiten te houden – ging uit, omdat hij aan mijn eetstoornis en sportverslaving onderdoor ging. Daarbovenop zat ik midden in een verhuizing van mijn chalet naar een kamer in Epe, kwam de documentaire uit, wat ik ook stressvol vond, en voelde ik me ontzettend eenzaam. Vriendinnen van wie ik dacht dat ze goede vriendinnen waren, lieten me in de steek. ”

Lees ook
Dit het verhaal van Manon (29) uit ‘Eetstoornissen: maskers af’

‘Ze vinden me mislukt’

“Ik mag nu nog maar 1 uur en kwartier per dag sporten en beweeg ik verder nog ongeveer een uur door te wandelen of schoon te maken. Dat is beter ten opzichte van de vijf uur per dag die ik eerst sportte, maar ik ben dat gaan compenseren in mijn voeding. Ik eet vrijwel niet meer. Ook omdat ik te erge buikpijn had van de stress. Verder zijn mijn gedachtes negatief: ‘Zie je wel, ik kan niks. Ze vinden me mislukt. Ik ben bijna dertig, ik ga nooit samenwonen en kinderen krijgen en ik heb niks bereikt.’ Het enige wat ik ‘heb’ zijn mijn sportverslaving en mijn eetstoornis, dus dat kán ik nu niet helemaal kwijtraken, dan verzuip ik. Zo voelt dat.”

Geen-bodem-syndroom

“Mijn therapeut vind ik nog steeds heel fijn, ik zie haar twee keer per week. Ik heb alle vertrouwen in haar en haar man, ze zijn zo liefdevol en blijven in me geloven. In de documentaire vertelt ze dat de onderliggende oorzaak van mijn eetstoornis en sportverslaving, een hechtingsstoornis is of ook wel: het geen-bodem-syndroom. Ik heb me nooit ergens helemaal veilig gevoeld. Dat gaan we nu aanpakken. Ik stort me in bewegen en eten, zodat ik niet hoef na te denken en daardoor niks hoef te voelen. ’s Nachts bekruipen die gedachtes me wel, daarom kan ik alleen slapen als ik medicatie inneem.”

Manon wil voorlichting gaan geven

“Het is vallen en opstaan. Soms word ik wakker met een lach, soms met een traan. Soms denk ik: bekijk het allemaal maar, ik stap uit het leven. Vandaag gaat het redelijk, maar je had me gisteren moeten zien. Elke dag is overleven. Toch zet ik door. Ik hoop ooit voorlichting te kunnen gaan geven in sportscholen, want er valt veel winst te behalen in hoe sportinstructeurs met mensen met eet- of sportstoornissen omgaan. Ook zou ik ervaringscoach willen worden, zodat ik vrouwen kan leren weer van zichzelf te houden. Dat is natuurlijk heel dubbel, want dat kan ik zelf nog niet.”

Lees ook
Jessica Villerius volgde vrouwen met eetstoornis voor nieuwe serie: ‘Hun strijd is zó vermoeiend’