In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Machteld haar partner Louis, die op zijn 63e overleed aan hartritmestoornissen.
Geschreven door Machteld Eppink ter nagedachtenis aan haar vriend Louis Dammers (03-05-1956 – 28-04-2020).
Hij stond in zijn deuropening. Luca, zijn hond, rende op me af terwijl ik uit mijn auto stapte. Ik zag Louis staan: een wat magere, zorgelijk kijkende, prachtige man. En ik wist het. Ik ben thuis. Bij deze man hoor ik. Ik heb hem eindelijk gevonden. Louis was weduwnaar en ik gescheiden. We hadden verschillende achtergronden, maar we snapten elkaar en hadden begrip voor elkaars gevoelens. We accepteerden elkaar zoals we waren, met al onze tekortkomingen. Wij zagen ze echter niet als tekortkomingen.
We begonnen een latrelatie. In beide huizen waren we thuis, Louis kluste graag en ik had ook altijd van alles te doen. Wat hebben we ongelooflijk veel gepraat, over elkaars verleden, over onszelf, maar ook over de toekomst. We waren er allebei zeker van dat we samen oud wilden worden. Over een paar jaar zou Louis met pensioen gaan, we hadden trouwplannen en wilden in mijn huis gaan wonen. Reizen, leuke dingen doen. We hebben prachtige vakanties, midweekjes en weekendjes weg gevierd. Elke dag met Louis was een feest. Een zo vertrouwd en veilig samenzijn. De liefde van Louis voor mij was onvoorwaardelijk, oprecht. Mijn liefde voor hem ook.
We waren drie van de zeven dagen in de week samen en genoten daar optimaal van. Ik wist dat Louis al lang hartpatiënt was en onder controle stond. Toch overviel het me toen hij tijdens een gezamenlijke fietstocht hartritmestoornissen kreeg, gelijk buiten bewustzijn raakte en – na allerlei complicaties – uiteindelijk op de IC is overleden. Hij is niet meer bij kennis geweest.
Dit monumentje is voor mijn lief Louis, omdat hij een bijzondere, onbaatzuchtige, liefdevolle, begripvolle, mooie man was met een heel groot hart. Een integere, wijze man die ik blindelings kon vertrouwen. Hij wordt als partner, vader, broer, zwager, collega, buurman en dorpsgenoot bijzonder gewaardeerd en gemist. Louis was een technische alleskunner, maar kon ook verzorgend zijn.
Ik ben hem ongelooflijk dankbaar voor drie onvergetelijke jaren. Hij heeft me altijd gestimuleerd om wat van het leven te maken, te genieten van de kansen. Hij heeft me laten zien dat, ook op latere leeftijd, een prachtige liefde kan ontstaan. Na regen komt zonneschijn. Ik weet zeker dat ook hij heeft genoten van onze drie jaren samen. Ik ben dankbaar dat ik hem alle liefde heb kunnen en mogen geven die ik in me had. Want dat verdiende hij.
Voor altijd in mijn hart.
