In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Lies haar moeder Els, die is overleden aan de gevolgen van (long)kanker.
Geschreven door Lies Orthmann ter nagedachtenis aan haar moeder Els Troost (07-11-1961 – 20-03-2018)
In enkele zinnen samengevat had mijn moeder geen gemakkelijk leven. Ze had een rotjeugd, trouwde jong en raakte op haar 21ste zwanger van mij, ondanks gebruik van anticonceptie. Een jaar later liep de relatie met mijn vader stuk. Zo stond ze er op jonge leeftijd ineens alleen voor met een baby. Ze bleek chronisch ziek en kreeg daardoor ook lichamelijke beperkingen. Eerlijk is eerlijk, ik was ook niet de makkelijkste, wat maakte dat we regelmatig een haat-liefderelatie hadden.
Toch is dit zeker geen zielig verhaal. Mijn moeder was een vechter, een levensgenieter, een bourgondiër. Ze had een aanstekelijke schaterlach, hield van de zee en was ontzettend eigenwijs. Ze had een groot hart en zorgde graag voor anderen. Voor diverse goede doelen deed ze sponsortochten op haar scootmobiel en later met haar 45km wagentje. Iedereen kon altijd bij haar terecht voor een warme hap uit Elsies Kitchen.
Ze had een sterk gevoel voor rechtvaardigheid. Hoewel goed bedoeld, leverde dit haar ook een leven vol strijd op. Ik had haar meer rust gegund, al denk ik steeds vaker dat het haar ook een doel gaf.
Ze was 49 jaar toen ze voor de eerste keer longkanker kreeg. Een heftige tijd volgde. De operatie kostte haar bijna haar leven met een lange revalidatie als gevolg. Alles moest ze opnieuw leren. Als ze al verdriet had, of misschien wel boos, gefrustreerd of bang was, dan liet ze dat nauwelijks merken. Ze bleef optimistisch, altijd maakte ze toekomstplannen. De longarts kreeg standaard een high five.
Haar vijftigste verjaardag vierden we in het revalidatiecentrum, vreselijk vond ze dat. Ze wilde zo graag naar huis. En dat lukte! Ze maakte zich daarna hard om onder andere een inloopcentrum te organiseren voor kankerpatiënten. Ze zette zich ook in voor het krijgen van erkenning voor IC-patiënten en de klachten die zij jaren erna nog kunnen ervaren. Haar ziel en zaligheid ging erin.
Vijf jaar later, slechts drie maanden nadat ze officieel schoon werd verklaard, bleek de kanker terug. Chemo’s en bestralingen volgden. In die tijd organiseerde ze opnieuw sponsortochten, alles voor het goede doel. Haar rechtvaardigheidsgevoel bleef onverminderd. Zo associeerde zij de zwarte zakjes chemo met de dood; ziek als ze was, nam ze contact op met de manager. Het resultaat: de zakjes waren niet langer zwart, maar oranje!
Helaas bleek zij een jaar later naast de longkanker nog een snelgroeiende kwaadaardige kanker te hebben. Het zaaide uit naar haar hersenen en kort daarna stierf zij in het hospice.
Je denkt nog zoveel tijd met elkaar te hebben en dan ineens is ze weg. Nu kan ik slechts nog terugkijken op ons leven samen. Het gemis wordt alleen maar groter. Ik koester de herinneringen, zowel onze leuke als minder leuke momenten samen.
In plaats van “ik hou van jou” zeiden wij: “een vergietje vol”. En dat is heel veel, want zie dat maar eens vol te krijgen!
Lees ook
Merel herdenkt haar moeder Ilonka: ‘Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt’
