Nazmiye Oral, bekend als actrice, schrijfster én spreker, voegt nu ook een nieuwe titel toe aan haar CV: columnist voor LINDA.
In haar columns Levenslessen van Nazmiye deelt ze haar inzichten over zelfliefde en persoonlijke groei. “Het allerbelangrijkste wat je kunt doen in je leven, is werken aan de relatie met jezelf”, zei ze in een interview met LINDA.
Levenslessen van Nazmiye Oral: 'Geluk en succes in het leven valt of staat met zelfliefde'
Het was nacht. Mijn vriend was mij al een paar dagen aan het negeren. Het was niet het soort doorzichtig negeren waardoor ik wakker had kunnen worden uit mijn slaafse pleasegedrag, mijn trots een kans had gehad op te spelen waardoor ik eindelijk had kunnen denken: ‘Weet je wat jij kunt doen? De boom in. Ik ga.’
Nee natuurlijk niet. Ik ben een intelligente vrouw, dus mijn zelfgekozen martelaar en cipier moest minstens even zo geraffineerd en intelligent zijn. En dat was hij.
Hij wist precies de juiste dosering toe te dienen van passionele liefde en harde afwijzing. De juiste ingrediënten, zou ik later pas begrijpen, van een traumabond. Een soort pijnlijke liefde waardoor je continu er alles aan doet om de liefde van de ander terug te winnen, wat ook lijkt te lukken tot alles weer hard in elkaar dondert. En het hele riedeltje weer van voren af aan begint.
Afijn, het was dus nacht, en daar zat ik dan in mijn keuken. Ik voelde me belabberd. Eenzaam. Ik had hartzeer. Ik was radeloos. Ik leed. Ik wist ergens ook wel dat dit alles niet klopte maar het lukte me maar niet om me ervan te bevrijden. Ik had gefaald. En daar schaamde ik me voor. Want ik was niet zomaar een vrouw, ik was sterk. Falen was voor mij geen optie. Ik had een conservatieve opvoeding overleefd. Een uithuwelijking met veel strijd ongedaan gemaakt.
Mijn stem laten horen terwijl ik was opgevoed met de notie dat een vrouw geen stem mocht hebben. Ik had mijn lichaam, dat zogenaamd alleen maar waarde had als het maagdelijk was en kuis, terugveroverd en besloten dat alleen ik bepaal wat ik ermee doe en welke waarde het heeft. Ik had mijn ouderlijk huis verlaten om te studeren terwijl mijn moeder dreigde met zelfmoord. Ik was getrouwd met een heidense man, een Hollander, tegen de zin in van heel mijn familie. Ik had mijn eigen pad bewandeld, al betekende dat de sociale dood.
Ik was anders. Ik mocht niet falen. En ik kon al helemaal niet de vrouw zijn die midden in de nacht sigaret na sigaret rookte aan haar keukentafel, en al haar intelligentie inzette om te bedenken hoe ze de liefde van deze man kon winnen. Ik kon geen bedelaar zijn. En toch was ik dat geworden. Eentje die er knap en sterk uitziet en het bedelen om liefde heel goed weet te camoufleren.
Daar zat ik dus. Ik wist dat de ware weg die ik moest afleggen er eentje was van zelfliefde. De weg moest niet naar buiten maar naar binnen. Ik ging bidden en richtte me naar het universum, God, het leven, whatever. ‘Geef mij de kracht’, dacht ik, ‘geef mij de kracht het hoofd te buigen, me over te geven. Te stoppen met vechten.’
Zelfliefde. Houden van jezelf. Het klinkt zo vaag. Zo weeïg en zo zweverig. Ik haatte het. Ik keek erop neer, en zodra ik dan toch wèl mijn aandacht op mijzelf richtte ebde binnen een paar seconden alle levenslust uit mijn lijf en was ik verveeld tot op het bot. Ik kan je vertellen dat je voor niets zoveel lef en moed nodig hebt, zoveel uithoudingsvermogen en kracht, als de weg naar jezelf. Alle angsten worden aangeraakt, elk trauma steekt de kop op waardoor je soms denkt dat je zult verdrinken in de onderdrukte gevoelens die na tientallen jaren eindelijk vrij spel hebben.
En als je jezelf onder ogen durft te komen, is er een enorm schuldgevoel omdat je eindelijk je eigen aandeel ziet aan het ongeluk in je leven. Maar je zult erachter komen dat durven voelen kracht betekent. En dat het afleggen van schuldgevoel juist een onderdeel van zelfliefde is. Want we zijn mens en mensen is een werkwoord.
Ik was er niet klaar voor na die nacht in mijn keuken. Pas toen bleek dat mijn toenmalige vriend vreemdging, bleek ik eindelijk mijn grens te hebben bereikt. De verdoving was uitgewerkt. Ik kon niet meer weglopen voor mijzelf. Ik moest aan de bak. Dat is wat zelfliefde werkelijk inhoudt: de gedachte dat je zult worden gered door een ander opgeven.
Tijdens corona heb ik twee keer per week coaching gehad. Elke dag uren met mijn innerlijke kind gepraat. Hele dagboeken vol geschreven. Ik ben volwassen geworden, en ik heb mijzelf gered. Elke dag is het eerst ik, en daarna de wereld. Mijn carrière is gaan bloeien, ik ben mijn man tegengekomen, maar vooral ben ik…. intèns gelukkig.
Jouw redder zie je elke dag in de spiegel. Deze heldin wacht geduldig op je in de schaduw terwijl jij je best doet voor anderen. Soms huilt ze zacht de tranen die jij wegduwt. Ze kent je vanaf je eerste ademteug. En ze zal er zijn bij de laatste. Ze wacht, tot jij het avontuur durft aan te gaan van me, myself and I.
Nazmiye Oral over authenticiteit en trust issues: 'Als mijn ouders dit kunnen doen, kan ik niémand vertrouwen'
