‘Een nette boef met codes’, zo noemt Hugo Broers (64) zichzelf. Met ‘gabbers’ als Willem Holleeder en Cor van Hout is hij een van de laatste gezichten van de oude penoze.
Alle liefde, pijn en misdaden uit zijn verleden komen samen in het boek Penoze Hugo, dat 18 maart verschijnt.
Ruim dertien jaar bracht hij in totaal door in de gevangenis, met meerdere misdaden achter zijn naam. Van overvallen tot hasjhandel, ripdeals en doodslag.
Maar een crimineel zou Hugo zichzelf niet noemen: “Ik pakte mensen die slecht waren. Gewone mensen die werken heb ik nooit iets misdaan. Maar als je aan vrouwen, kinderen, dieren, ouderen of gehandicapten zit, dan krijg je een cadeautje van me”, vertelt hij grinnikend.
Met een vader die hem regelmatig slaat, beleeft Hugo een gewelddadige jeugd midden in de Amsterdamse Warmoesstraat. “Ik ben erdoor veranderd. Op een gegeven moment voel je de pijn niet meer.” Door de klappen vlucht hij de straat op. Omdat hij geen kleding of speelgoed krijgt, sprokkelt hij geld bij elkaar door boodschappen te doen voor prostituees.
In zijn puberjaren ontdekt Hugo dat er in de hasjhandel meer geld te verdienen valt. ‘Hosselen’ noemt hij het. Met een groep van tien jongens verdient hij miljoenen die ze al feestend in de stad uitgeven. Als hij op zijn zeventiende een conflict krijgt met toeristen aan wie hij hasj verkocht, belandt hij voor een half jaar in de gevangenis.
Als hij vrijkomt gooit Hugo het over een andere boeg: hij pleegt overvallen. Daar kijkt hij met gemengde gevoelens op terug. “Je ziet al die zielige, onschuldige mensen op de grond liggen huilen. Die hebben er niets mee te maken. Dus daar ben ik op een gegeven moment mee gekapt.”
Met de moord die hij op zijn 27e pleegt heeft hij minder moeite. Het gebeurt als hij samen met een vriend van zijn broertje aan het gokken is. Volgens Hugo moest hij zichzelf verdedigen: “Hij wou die vriend neerschieten. Maar als hij die vriend neerschiet, dan schiet hij mij ook neer. Dus ik denk: beter hij dan ik. En ja, ik was sneller.”
Na de moord wordt Hugo opgepakt. De rechter veroordeelt hem tot acht jaar cel. Hugo reageert ontspannen als hij zijn straf hoort: “Oké dan.” Hij licht toe: “De bajes was eigenlijk mijn tweede huis. Daar kon ik afkicken en nuchter worden. Ik kwam er goede mensen tegen die ik hielp waardoor ik weer geld verdiende.”
In de gevangenis voelt Hugo het als zijn plicht pedofielen neer te slaan. Deze drang komt voort uit een gebeurtenis in zijn jeugd. Als hij rond zijn zevende in het speeltuintje aan het spelen is, vraagt een oude man hem te helpen met zijn boodschappen. “Mijn moeder heeft me altijd geleerd: oude mensen help je, dus ik liep met hem mee.”
Eenmaal thuis biedt de man vijftig gulden als de kleine jongen zich uitkleedt. “Toen heb ik hem uitgescholden en ben ik weggegaan”, vertelt Hugo. “Later heb ik hem met vier gabbertjes opgewacht en sloegen we hem met stokken. Dus dat is die hekel die ik heb aan pedofielen. Dat blijf je meedragen.”
Zijn constante geweld tegen pedofielen maakt dat Hugo van complex naar complex verhuist. Als hij eenmaal bij Willem Holleeder in de gevangenis belandt, biedt Hugo hem bescherming: “Ik let op alle Amsterdammers in de bajes. Geen heibel bij mij.”
Nu Hugo bijna 65 jaar oud is heeft hij zijn criminele verleden achter zich gelaten. Terugkijkend op zijn leven heeft hij van één ding spijt: “Ik heb heel weinig met mijn kinderen meegemaakt. Daar heb ik spijt van.”
Na de lancering van zijn boek gaat hij voorlichtingen geven op scholen en in jeugdgevangenissen. “Ga leren, je verdient meer als je goed en eerlijk bent. Dat wil ik ze meegeven”, vertelt Hugo. “Het is nu een heel aparte tijd. Ze schieten elkaar neer als iemand met een kindje loopt. Of ze jatten van een oud vrouwtje. De codes van vroeger bestaan niet meer. Dus ik zeg ze: neem een leuke baan en maak wat van je leven.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Moord, misdaad en mysterie’s: de meest gruwelijke ‘true crime’-podcasts
