Liesbeth Rasker (35) runt een Instagram-café waar elke week duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
'De mate waarin we ons levensgeluk laten afhangen van een partner lijkt onuitroeibaar'
In aflevering 100: ‘Twijfel aan alles. Iedereen om me heen heeft alles op orde met huis/relatie/kind. Any tips?’
Als mensen me vragen waar Kroegpraat over gaat zeg ik vaak: ‘Over alles en van alles.’ Elke week is het weer een wonderlijke mengelmoes van onderwerpen waarbij we groot verdriet met licht vermaak vrij moeiteloos afwisselen. Maar er is één onderwerp dat elke week in wisselende bewoordingen weer terugkomt, en dat is: iedereen heeft alles, ik heb niets. Waarbij ‘alles’ dan een relatie, een kind, een koophuis is, en niets, dat allemaal niet. De mate waarin we ons eigen levensgeluk laten afhangen van de aan- of afwezigheid van een romantische partner en het hebben van een kind is onuitroeibaar, zo lijkt wel. Hoe vaak ik ook zeg dat vergelijken geen zin heeft, dat iedereen op zijn of haar eigen pad zit, het blijft toch het ideaal.
Eerste hulp bij eenzaamheid: 'Ik was ervan overtuigd dat níemand op me zat te wachten'
Dus voor de honderdste aflevering van deze rubriek dan nog maar eens in de herhaling: een ideaal bestaat alleen op papier, en in films. Niet in het echt. Want die relaties zíjn niet zonder meer een aaneenschakeling van geluk, weet in principe iedereen die ooit een liefdesrelatie heeft gehad. Veertig procent van de (ongetrouwde) stellen met kinderen gaat bovendien uit elkaar, dat zijn niet mis te verstane cijfers. Die misschien abstract voelen, maar in principe is het wel zo dat het hebben van een liefdesrelatie niet zomaar het eindstation is. Er kan, ook dan, nog van alles gebeuren.
Wat niet wegneemt dat er misschien wel niets leukers is dan een leuke liefdesrelatie, dat wil ik meteen toegeven. En het verlangen daar naar is ook heel valide, mensen zijn ervoor gemaakt om zich met elkaar te verbinden. En ook al heb je nog zulke hechte vriendschappen, een liefdespartner is, voor de meesten, toch anders. Ik wil iemands verlangen naar die verbinding ook niet wegwuiven. Zeker niet als je misschien ook een prangende nog onvervulde kinderwens hebt, maar vind wel echt dat het geen zin heeft om in de tijd dat zo’n partner er niet is, het leven als secundair te beschouwen. Als wachttijd tot zo iemand er wél weer is. Daarmee doe je jezelf, maar ook het leven echt te kort.
Het hebben van die geijkte successen, kind huis partner, geeft maatschappelijk gezien een bepaald aanzicht en status en we hebben het daarmee tot norm verheven. Dat is al honderden jaren zo, dat zal ook wel zo blijven. Ondertussen zijn er gelukkig steeds meer voorbeelden van mensen die het anders doen. Die de norm herschrijven, laten zien dat het leven ook op andere ijkpunten leunt. Ik moedig je aan die mensen om je heen te verzamelen, of op z’n minst hun verhalen te lezen, te bekijken, ze te volgen. Er is meer mogelijk dan ooit en ergens is dat beangstigend en vervreemdend, het kan ook een bevrijding zijn. Liefde komt in vele vormen, het is aan ons de taak die liefde ook in al die vormen te doorvoelen. En niet vergeten: comparison is the thief of joy.
Liesbeth Rasker: 'Wie is er nog meer de hele tijd zó doodmoe? Ik ben uitgeput op een manier die ik niet ken'
