Geen koppelbed, wél een gedeelde slaapplek

Destijds was er nog geen koppelbed zoals dat van het UMC beschikbaar (lees: een speciaal gebouwd ziekenhuisbed voor twee personen), maar kreeg Carla wél de mogelijkheid om maandenlang met haar baby in een groot eenpersoonsbed te slapen.

Zeldzame ziekte

Een heel fijn concept, want toen Ryan elf jaar geleden twee maanden te vroeg werd geboren, werd al snel duidelijk dat er iets mis was. “Hij bleek de zeldzame aandoening congenitale hernia diafragmatica (CHD) te hebben, waarbij een baby een breuk in zijn middenrif heeft. Daardoor is het middenrif niet netjes gesloten, maar zit er een gat in. De longen kunnen niet goed ontwikkelen.”

Beladen periode

Het resulteerde in negen maanden op de intensive care. “Zijn situatie was levensbedreigend. We noemen het altijd ‘de extra zwangerschap’. Nu lachend, toen een stuk angstiger. We zijn eerder ook al een kindje verloren aan deze aandoening. Kortom: alles voelde enorm beladen.”

Helemaal gebroken

Na drie maanden komt er een voorstel vanuit een verpleegkundige waar Carla veel contact mee heeft: of ze het niet fijn zou vinden om samen met Ryan in één bed te slapen. “Dat was geweldig, een enorme gewaarwording. Hij had heel lang aan de hart-longmachine gelegen, en daar moesten we dus altijd naast staan. Dat is heel vermoeiend, zeker wanneer je net bevallen bent. Ik was kapot van alle emotie en spanning.”

Stuk persoonlijker

Ryan wordt in een groot eenpersoonsbed gelegd, waar Carla en haar partner makkelijk naast kunnen liggen. “Dat zag er wel gek uit, zo’n kleine baby in een groot bed. Maar het was fantastisch. Ik moest oppassen dat ik zelf niet in slaap viel, omdat het zó rustgevend voelde. Ik kon opeens zijn handje vasthouden, naast hem liggen, in zijn ogen kijken. Dat is een stuk persoonlijker dan je baby van bovenaf bekijken.”

Dubbel gevoel

Tegelijkertijd was het heel dubbel, vertelt Carla aan de telefoon. “Als een kindje in een groot bed mag liggen, betekent het vaak dat het niet goed gaat met hem of haar. Normaal ligt een baby natuurlijk altijd in een wiegje. Dat zie je ook terug bij het initiatief van het UMC: het koppelbed is er vaak voor de laatste, dierbare momenten. We dachten: is dit bed de stap naar beter, of juist richting het afscheid?”

Lees ook
UMC Utrecht komt met ‘koppelbedden’ zodat patiënt samen met dierbare kan slapen

Huid-op-huid

Het antwoord bleek ‘beter’, want naar omstandigheden gaat het goed met Ryan. Hij heeft een kunststof middenrif. “Nog steeds denk ik aan die fijne mogelijkheid die we toen in het ziekenhuis kregen. Ik kan het initiatief van het UMC dan ook alleen maar toejuichen. Je behoudt zo de binding met je kind. Huid-op-huidcontact is heel belangrijk. Knuffelmomentjes zijn al heel zeldzaam wanneer je kind ziek is, maar zo’n gedeeld bed geeft weer nét wat meer mogelijkheden.”