Zelfs als het lukt om van een hersentumor af te komen, blijft er een risico bestaan dat-ie terugkeert. In de nieuwe LINDA. vertellen zes mensen hun verhaal.

Eén daarvan is Jojanneke van ’t Hoog: “Op een dag ging ik hardlopen, toen ik flitsen zag en moest overgeven.”

Lees ook
Rust zacht: Tilburgse Jermaine (27) overleden aan gevolgen hersentumor

Klachten
Jojanneke is 23 jaar samen met Jeroen, heeft een zoon van veertien en twee dochters van twaalf en vier. “In 2016 kreeg ik klachten. Ik werkte voor de provincie en merkte dat ik tijdens mijn werk veel naar woorden aan het zoeken was. Oververmoeid, dacht ik. Mijn man grapte weleens: ‘Je lijkt wel dement.'”

Flitsen en overgeven
“Op een dag ging ik hardlopen, maar ik zag ineens allemaal flitsen en moest overgeven. Jeroen stuurde me naar de huisarts. Die keek naar mijn ogen en zag dat een van mijn pupillen vergroot was. In het VU vertelde een neurochirurg dat ik een hersentumor had. Hij zat er waarschijnlijk al tien jaar.”

Behandeling
“Dit kan niet over mij gaan, dacht ik. Maar dezelfde week werd ik al geopereerd om de druk van mijn hersenen te halen. Daarna ben ik nog een keer geopereerd, bestraald en heb ik chemokuren gehad. Ze hebben tijdens de operaties niet alles kunnen verwijderen, maar het beeld van de tumor is nu stabiel. Iedereen was blij, maar ik dacht: ik blijf het houden. Ik ben voortdurend bang. Ik blijf hopen dat er in de tijd die ik nog heb nieuwe behandelmethodes komen.”

Zorgen
“Waar ik me het meest zorgen om maak, is mijn middelste. Ze heeft een autistische stoornis en heeft me zo nodig. Ik was in het begin ook ontzettend boos: anderen hebben kinderen die alles zelf kunnen. Ik niet, dus waarom overkomt dit mij? Ik hoop dat ik nog meemaak dat mijn dochter ergens begeleid woont, dan kan ik het misschien loslaten.”

Lees de andere verhalen over mensen met een hersentumor op Blendle (€) of in de nieuwe LINDA. 162 ‘OH LÀ LÀ PARIJS’.