Ben je eindelijk aanbeland bij de mooiste dag van je leven, crasht je dronken neef het diner met een gênante toost en besluit je wederhelft zich een hersenschudding te vallen. Top.
In de rubriek In Voor- En Tegenspoed spreken we vrouwen van wie de trouwdag niet helemaal volgens plan verliep. Vandaag vertelt Natalie (37) haar verhaal.
Trouwdatum
9 september 2018
“De ochtend voor de bruiloft kwam mijn vader helpen met de aankleding op de trouwlocatie. Hij voelde zich al lange tijd erg moe, en liep daarmee bij de huisarts. En jawel, ook die dag zag ik dat het slecht met hem ging. Hij deed ontzettend zijn best, maar hij trok het gewoon niet. Een vriendin heeft hem naar huis gereden. Op weg naar huis heb ik zelf ook zitten huilen in de auto. Op de een of andere manier voelde ik dat iets niet goed zat.
Diezelfde avond kregen we een appje van mijn moeder: ze was met hem naar de huisartsenpost gegaan, en meteen doorverwezen. Mijn vader lag in het ziekenhuis met een gescheurde milt en buikbloeding. We konden volgens haar gewoon thuis blijven, maar om 01.00 uur belde ze ons toch wakker. Een operatie was nodig en de artsen wisten niet hoe dit zou aflopen. We zijn natuurlijk metéén naar het ziekenhuis gereden.”
“We waren nog maar net binnen toen we hoorden dat de operatie toch níet nodig was. Ze hadden de bloeding kunnen stoppen. Toen we hem zagen was hij al bij bewustzijn en begon-ie meteen over de bruiloft. Hij wilde per se dat het door zou gaan en zei dat hij het wel online zou volgen. Daar gingen we in mee.
De volgende ochtend kwam mijn moeder naar ons huis voor haar en make-up. We hebben eerst een potje flink gejankt en toen de knop omgezet: nu gaan we ervoor ook. Terwijl ik de jurk aantrok kregen we bericht uit het ziekenhuis: zij hadden geregeld dat pap alsnog bij de ceremonie kon zijn, op een brancard en onder begeleiding van een verpleegster. Zat net mijn make-up erop, begon ik wéér te huilen. Wat een opluchting.
Hij was alleen bij de ceremonie en moest daarna terug naar het ziekenhuis, maar dat was al heel erg fijn. Op de dag zelf had ik overigens het idee dat ik ‘gewoon’ van de dag kon genieten, maar achteraf besef je pas dat het toch een flinke impact achterlaat. Jij bent er zelf toch mee bezig, je gasten ook. En mijn moeder was natuurlijk ook doodmoe van die gekke nacht.”
“Tijdens onze huwelijksreis kregen we te horen dat mijn vader lymfeklierkanker had. Gelukkig heeft hij deze rotziekte na meerdere chemokuren overwonnen. Hij wordt nu om de drie maanden gecheckt, maar alles lijkt goed te gaan. Helaas heeft mijn huwelijk het niet gered, mijn vader gelukkig wél. Hij is nu een fantastische opa voor mijn kleine, zijn eerste kleinkind.”
Heb jij ook nog een goed verhaal over een beroerd verlopen trouwdag? Deel het op LINDA.nl. Mail in het kort jouw verhaal samen met je naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s naar ellen.hensbergen@linda.nl.
Sandra trouwde aan het sterfbed van haar schoonvader: 'Ons mooiste én verdrietigste moment'
