Cindy brak haar pols op haar trouwdag: 'Ik stond stijf van de pijnstilling en ging bijna out'

Persoonlijk | In voor- en tegenspoed

28-01-2021 | Ellen Hensbergen

Ben je eindelijk aanbeland bij de mooiste dag van je leven, crasht je dronken neef het diner met een gênante toost en besluit je wederhelft zich een hersenschudding te vallen. Top.

Voor de rubriek In Voor- En Tegenspoed spreken we vrouwen van wie de bruiloft nét niet helemaal volgens plan verliep. Vandaag vertelt Cindy Cornelisse (48) haar trouwverhaal.

Trouwdatum
7 november 2009

Knak

“De ochtend van onze trouwdag liet ik mijn haar en make-up doen op de zolder, daar hadden we het beste licht. Mijn jurk was rood en ik wilde graag een rode roos als detail in mijn haar. Ik liep naar beneden voor een schaar, zodat we de steel op maat konden knippen. Op de overloop liep ik om het traphekje heen en gleed zo onderuit, recht op m’n arm. Geen idee hoe het gebeurde, maar het deed meteen heel erg veel pijn. M’n arm lag in een gekke bocht dus ik schoot meteen in totale paniek en dacht, daar gáát m’n trouwdag.

Ik ben maar opgestaan terwijl ik mijn onderarm goed vasthield en met een goede vriendin, mijn ceremoniemeester, naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis reed. Dat was dicht op zaterdag, dus moesten we een stuk omrijden naar het volgende ziekenhuis. Elk hobbeltje van die auto voelde ik. Ik ging steeds bijna out van de pijn. Mijn pijngrens ligt niet heel hoog en ik val snel flauw, dus mijn ceremoniemeester deed alles tegelijk: rijden, bellen en ondertussen mij aan de praat houden. In het ziekenhuis bleek dat alleen mijn pols iets mankeerde, een operatie voor mijn elleboog was gelukkig niet nodig. De breuk werd gezet, gips ging erom en een sloot medicijnen erin. Hup, trouwen.”

De dag

“We hadden de mazzel dat we trouwden in een restaurant, niet in het gemeentehuis. Er zat niemand na ons, dus we konden de hele dagplanning gewoon anderhalf uur naar achter schuiven. Het enige wat niet door kon gaan, was de trouwreportage. De fotograaf bood nog wel aan om mee te gaan naar het ziekenhuis voor wat ‘sfeershots’, maar daar had ik geen trek in. Dan maar een paar foto’s minder.

Ik stond wel echt stijf van de pijnstilling die dag. Ik zei dus ook maar tegen iedereen: als ik nou geen ‘ja’ zeg op het juiste moment, trek dan even aan m’n mouw. Gelukkig ging het jawoord goed en was het verder een prachtige dag. Het restaurant werkte ook lekker mee. Zij serveerden het gehele diner voor mij in hapklare brokjes. We sloten de dag af in het bubbelbad in onze hotelkamer, met een glaasje champagne en mijn arm in het plastic. Een heerlijk moment, maar daarna barstte de bom. Ik heb denk ik wel anderhalf uur zitten huilen. De schrik en alle emoties van de dag moesten er even uit. Je kon me echt opvegen.”

Tot de dood ons scheidt?

“Als het weer 7 november is grappen we altijd: ‘O, het is zoveel jaar geleden dat ik mijn arm brak’, in plaats van dat we naar onze bruiloft refereren. We kunnen er gewoon om lachen, het is nou eenmaal wat het is. We hebben altijd iets te vertellen op verjaardagen.

Wat ik wel jammer vind, is dat onze trouwreportage in het water is gevallen. Ik zou nog wel graag mooie foto’s van ons samen willen. Volgend jaar zijn we twaalf en een half jaar getrouwd. Misschien is dat een mooi moment.”

Oproep

Heb jij ook nog een goed verhaal liggen over een beroerd verlopen bruiloft? Deel het op LINDA.nl. Mail in het kort jouw verhaal samen met je naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s naar ellen.hensbergen@linda.nl.

Lees ook
Ilse trouwde zonder trouwakte en miste haar eigen openingsdans