Verlengd contract

“Een jaar geleden ben ik in dienst gekomen. Ik had het ontzettend naar m’n zin, iedereen was erg positief over me en ik kon áltijd werken. Ze hoefden het maar te vragen en ik stond er. Na een half jaar kwam de vraag of mijn contract verlengd zou worden of niet. In eerste instantie leek het van niet – en dat wist ik van tevoren, want er moesten mensen uit – maar uiteindelijk deed de manager er alles aan om me tóch te houden. Ik kreeg een jaarcontract.”

Gebroken voet

“Toen brak ik in mijn zomervakantie mijn voet. Een gecompliceerde breuk. In het begin werd hij ingetapet, kreeg ik een speciale schoen en ging ik daarmee werken. Na twee weken al. Ik probeerde er te zijn en zittend werk te doen, maar het is dan de bedoeling dat je werkgever je ophaalt en thuisbrengt. Dat gebeurde niet en daarmee begon de ellende. Strompelend ging ik erheen en weer terug.”

Geen ‘hoe gaat het met je?’

“Ik werd steeds meer genegeerd omdat ik er niet volledig kon zijn. Vervolgens kreeg ik een opmerking van de teamleider toen we het over het rooster hadden. ‘Jij bent toch gratis, want jij komt uit een ander potje’, zei hij. Heel pijnlijk. Ik las in onze groepsapp dat we weer dingen gingen bespreken ‘als alles weer normaal was’. En ik voélde dat het over mij ging. Ze kunnen zeggen van niet, maar de toon was gezet. In de periode dat ik ‘ziek’ was, werd er niet gevraagd hoe het met me ging. Als ik thuis was, moest ik zelf bellen om ze op de hoogte te brengen.”

Lees ook
Wanneer plagen pesten wordt op de werkvloer (en hoe je dat kunt voorkomen)

Jezelf de schuld geven

“Ik vroeg aan de manager of ik naar de Arbo (dienst die werkgevers en werknemers helpt bij ziekteverzuim) kon, want ik wilde iemand achter me hebben staan. Hij zei toen: ‘Ja, maar dat kost alleen maar geld. En je frustreert je collega’s met het feit dat je thuis zit’. Ik zit bijna weer met tranen in m’n ogen als ik dit nu vertel. Ze waren altijd zo blij met me, en dan krijg je zo’n knauw. En die was hard. Ik ging het zelfs op mezelf betrekken: het komt vast van de stress van m’n ouders – m’n moeder lag toen heel slecht – zei ik toen.”

Buiten de boot

“Ik kon op den duur minder vaak werken en belandde in het ziekenhuis, omdat mijn voet toch in het gips moest. Ik had namelijk geen rust gehouden, terwijl dat wel nodig was voor mijn herstel. Dat ik dat niet deed had alles te maken met schuldgevoel. Ik voelde me rot en viel buiten de boot. Ik werd nergens meer bij betrokken. En in het begin merk je niet eens dat het pesten is.”

‘Niet zo bedoeld’

“Toen het echt te erg werd, heb ik rust genomen en ben ik naar de Arbo gestapt. Zij hebben mij toen aangeraden zelf in gesprek te gaan met de manager en assistent. Ook hebben ze het hoofd personeelszaken gebeld, en heeft de manager op z’n kop gekregen, onder andere voor wat hij tegen mij gezegd had. De manager probeerde het toen uit de wereld te helpen: dat het niet zo gebeurd was, en dat het niet zo bedoeld was. Ik kon het niet meer horen, en heb tijdens ons gesprek half mee zitten knikken, gezegd dat ik het begreep en dat het aan mij lag.”

Geen verbetering

“Ik moest alle tijd nemen die ik nodig had, zeiden ze. Maar puntje bij paaltje bleek het te veel tijd. Na het gesprek werd het gepest nog erger. Ik was heel verdrietig, en niemand vroeg hoe het met me ging, ze waren bang dat ze iets verkeerd zouden zeggen.”

Lees ook
Pesten ook onder volwassenen een groot probleem

Nieuwe baan

“Uiteindelijk kon ik er niet meer tegen. Toen ik thuis kwam na m’n werk, ben ik als een gek gaan solliciteren bij andere bedrijven. Het maakte me niet meer uit wat ik moest doen, als ik daar maar weg kon. Toen ik wist dat ik een nieuwe baan had, en de assistent eindelijk wél vroeg hoe het me me ging, zei ik: ‘Hartstikke goed, want ik heb een nieuwe baan’. Ik merkte hoe graag ze van me af wilden, want toen ik zei dat ik nog twee dagen zou werken, en daarna vakantie zou opnemen, zei ze: ‘We kunnen je ook nu uit dienst melden’.”

Emotioneel litteken

“De leiddinggevende had voor mij verschil kunnen maken als hij me het gevoel had gegeven dat hij achter mij stond. Dat gevoel heb ik niet gehad. Ook het anti-pestprotocol had me moeten helpen. Daarin staat dat je overplaatsing kan aanvragen, maar toen ik dat deed, kreeg ik het antwoord dat ze nog wel iemand nodig hadden in een plaats op een uur (!) reizen. Ik ben blij dat ik een andere baan heb, maar het is heel shit dat mijn leuke werk me zó veel verdriet heeft gebracht. Ik heb er nog elke dag last van.”

* Irene is een gefingeerde naam.