De vriend van Geerteke van Lierop (38) ging twee jaar geleden een middag varen en keerde niet levend terug. In haar boek Een zee van glas omschrijft ze op intieme wijze haar rouwproces.
“Er zit schoonheid in rouwen”, vertelt ze als we haar bellen.
‘Dit kan mijn leven niet zijn’
“‘Je neemt niet op. Je neemt áltijd op’, zo begin ik mijn boek. Ik voelde meteen: er is iets mis. Mijn lichaam wist het al. Misselijk. Zo gespannen was ik nog niet geweest. Ik kreeg een claustrofobisch gevoel en een sterke pijn in mijn hart. Een dag later bevestigde de politie wat ik al wist… Bas was verdronken. Mijn eerste gedachte was: dit kan mijn leven niet zijn.”
‘Bas voelde als thuis’
“Bas kwam onverwachts, maar hij voelde meteen als thuis. Dat kende ik niet. Wel dat iemand later als ’thuis’ gaat aanvoelen, maar niet vanaf de eerste ontmoeting. We hadden heel veel lol en hij was rustig, zorgzaam en wijs. Hij was ook heel trots en zei al snel: ‘Dit is mijn vrouw.’ Ik dacht nog: ho, ho, rustig, we zijn gewoon aan het daten. Maar het voelde goed dat hij helemaal voor me ging.”
‘Ik verloor ook mijn toekomstdroom’
“Hij leerde me in het moment te leven. Ik raasde constant door, maar hij kon me daar uittrekken door me bijvoorbeeld spontaan op te halen. ‘We gaan wandelen en je gaat nu mee’, zei hij dan. Het was voor het eerst dat ik een toekomst met iemand zag. We bespraken hoe we als tachtigjarigen zouden zijn. Dat maakt het extra moeilijk: ik rouw niet alleen om hem, ik ben ook een toekomstdroom kwijt.”
‘Lief monster, noemde hij mij’
“Met de tijd vervagen de herinneringen. Dat vind ik erg. Ik ben zijn stem bijna vergeten, maar soms hoor ik ‘m nog ‘lief monster’ zeggen. Zo noemde hij mij. Of als ik voor een lastige beslissing sta, weet ik wat Bas zou zeggen. Ik denk nog elke dag aan hem, maar dat is juist fijn. Het brengt me dichter bij hem.”
