Suzanne (45) is er klaar mee dat je als geadopteerde alleen maar dankbaar moet zijn

14-03-2018 | Maaike van de Graaf

Suzanne Heemskerk (45) is geadopteerd door een Nederlands gezin. Toen ze in het tv-programma ‘Eindelijk Thuis’ zag dat de geadopteerde Priyani moeite had met haar adoptiegezin, viel haar iets op waar ze zelf ook last van heeft.

Ze vindt het namelijk vervelend dat adoptiekinderen alleen maar dankbaar zouden moeten zijn.

Lees ook
Pijnlijke momenten door onbegrip tussen moeder en (adoptie)dochter in ‘Eindelijk Thuis’

Te vondeling gelegd

Toen Suzanne twaalf maanden oud was werd ze te vondeling gelegd in haar geboorteland Zuid-Korea. Na korte tijd werd ze door een oudere vrouw naar een weeshuis gebracht en met achttien maanden is ze geadopteerd door een Nederlands gezin. Haar adoptieouders hadden namelijk een kinderwens, maar haar adoptievader bleek onvruchtbaar.

Terug naar vroeger

Suzanne vertelt dat haar jeugd tot haar twaalfde in haar beleving vrij normaal was. Achteraf was dat niet zo. “Ik was namelijk zeer slechthorend en groeide op met weinig extra ondersteuning. Ik had het gevoel dat ik nooit ergens bij hoorde.” Na haar twaalfde levensjaar ging het bergafwaarts met haar. “Mijn ouders kwamen in een vechtscheiding en ik kreeg boulimia en depressies.” Suzannes adoptieouders hebben dat – volgens haar – niet goed opgepakt. Dat resulteerde uiteindelijk in het verbreken van het contact met haar vader.

Alleen maar dankbaar

Hoe het kwam dat Suzanne last kreeg van depressies? “In mijn puberteit mocht ik me niet rot voelen. Het was aanstellerij en ik moest dankbaar zijn dat ik niet nog in Zuid-Korea was, maar juist hier.” Dat vond ze destijds zelf ook en strafte zichzelf met rotgevoelens. “Ik was ervan overtuigd dat het verdriet alleen door mijzelf werd veroorzaakt.” Achteraf weet Suzanne wel beter en vindt ze het juist kwalijk dat ze het idee heeft dat adoptiekinderen alleen maar dankbaar moeten zijn, omdat ze zonder hun adoptieouders nog steeds in hun land van herkomst waren.

Niet alleen een kind redden

Ze geeft aan dat ze haar adoptieouders niks verwijt en dat ze hun best hebben gedaan. Toch wil ze haar verhaal doen om een beetje meer inzicht te creëren. “Adoptie is niet alleen maar een kind redden”, vertelt ze. Suzanne heeft vaak het gevoel gehad niet verdrietig te mogen zijn, omdat ze geadopteerd is. “Dankbaar zijn was eigenlijk het enige wat ik mocht voelen.”