Ex-baanwielrenner Elis Ligtlee (27) analyseerde voor de NOS het olympisch baantoernooi. Daar kreeg ze kritiek op haar uiterlijk. Niet voor de eerste keer. Ongevraagde meningen hebben het succes van haar gouden medaille meerdere jaren overschaduwd.
Het moet maar eens klaar zijn met al die ongevraagde meningen op social media. Want het verandert levens, en Elis legt aan LINDA.nl uit hoever dat kan gaan.
Ex-baanwielrenster Elis Ligtlee over bodyshaming: 'Als je mij pijn wil doen, dan is dat gelukt'
Elis Ligtlee
Vrijdag precies vijf jaar geleden wint Elis de gouden medaille tijdens de Olympische Spelen in Brazilië. Een historisch moment, wat de jaren erna wordt overschaduwd door reacties. Niet op basis van haar prestaties, maar over haar gewicht.
“Ik ben 1.85, een vrij grote vrouw. In het baanwielrennen komt dat niet heel vaak voor, en dan val je op. Ik kreeg het al te horen toen ik nog aan BMX deed: let op je gewicht. Hoe hoger ik in de sport kwam, hoe belangrijker het werd.”
“Ging ik mijn naam opzoeken op Google, dan stond er vaak ‘Elis Ligtlee gewicht’ of ‘Elis Ligtlee dik’. De zoektermen waar de mensen het meest op zoeken. Dat is hard.”
Coach
Na de Spelen in 2016 raakt Ligtlee geblesseerd en krijgt ze een nieuwe coach. “Ik zat al aan de grond. Maar toen mijn nieuwe coach tegen de krant zei ‘Ligtlee is gewoon veel te zwaar en die olympische titel stelt niks voor’ kreeg ik nog eens zeven trappen na. Daar ben ik nog steeds niet overheen.”
“Mensen hebben altijd commentaar gehad op hoe ik eruitzie. Het is een strijd in mijn hoofd, die ik elke dag aan het voeren ben. Het gevoel dat je niet goed genoeg bent, jezelf niet kunnen aankijken in de spiegel. Mijn man vindt mij prachtig, maar nadat ik zo vaak te horen heb gekregen dat dat niet zo is, geloof ik ook dat niet meer.”
Zwanger
De termen ‘gewicht’ of ‘groot’, gaat ze dan ook liever uit de weg. “Het is zo’n gevoelig onderwerp. Als ik kijk naar de manier waarop het mijn leven heeft gevormd, vind ik dat jammer. Zegt iemand iets over mijn kind, dat hij groot is bijvoorbeeld, dan raakt mij dat. Terwijl mensen het misschien niet zo bedoelen. Dat zit er zo ingeslepen, een pijnlijke trigger.”
“Mensen kijken wat je eet, wat je opschept. Er is zelfs door een wildvreemde aan mijn glas geroken, om te kijken of ik geen alcohol dronk. Op een feestje van een vriendin werd ik aangesproken toen ik bij de frietkraam stond. ‘Mag jij dit wel hebben?’ Nu ik geen sporter ben gebeurt dat in ieder geval niet meer. Maar ik ben toch ook gewoon een mens?”
Ook na haar carrière als sporter – als Elis zwanger aanschuift bij De Avondetappe voor de Tour de France – krijgt ze commentaar op haar uiterlijk. “Wat er met mij was gebeurd. Dat ik er niet uitzag. Ik dacht alleen maar: ik ben gewoon zwanger.”
Negatieve reacties
Nu geeft Elis lezingen en presentaties om andere mensen te inspireren hun doelen te bereiken, heeft ze een eigen haar- en verzorgingslijn voor moeders en zat ze tijdens de Olympische Spelen dus bij de NOS, om het baanwielrennen van commentaar te voorzien.
“Lang van tevoren ben ik daarmee bezig: hoe ik daar zit, hoe ik overkom op mensen. Je kunt bijna niet eens jezelf zijn. Ik kreeg meer positieve dan negatieve reacties, maar de negatieve onthoud je veel beter. Dan denk ik: ik zit hier omdat ik dit leuk vind om te doen, om te vertellen over sport. Niet om mij af te laten zeiken op basis van mijn uiterlijk.”
“Mensen namen zelfs de moeite om het contactformulier van mijn website in te vullen. Dat ik niet inspirerend zou zijn voor mijn cliënten in de sport en lifestyle, met mijn ‘210’ kilo. Net een baby, slechts een excuus. Blabla. Wat wil je daarmee bereiken? Als je mij pijn wil doen, dan is dat gelukt.”
Bespreekbaar maken
Ze besluit het onderwerp dan ook bespreekbaar te maken, en post op Instagram over de haatberichten die ze na de uitzendingen heeft ontvangen. “Er zit zoveel meer achter deze reacties. Voor mij is het een bevestiging. Van: zie je nou wel, wat mensen van mij vinden.”
“De eerste jaren na mijn medaille kon ik er niet van genieten. Ik ging steeds vaker denken dat mijn coach misschien wel gelijk had. Het domste wat ik had kunnen denken. Die plak is prachtig. Het is niet zo vanzelfsprekend: een medaille halen. Daar zit heel wat uren aan training en arbeid achter. Bij mijn ouders thuis is er nu dan ook een prijzenkamer. Al die medailles en bekers. Ik waardeer steeds meer hoe bijzonder dat eigenlijk is.”
Haar bericht wordt meer dan opgepikt. “Ik kreeg niet normaal veel reacties. Lieve berichtjes, kaartjes, bloemen. Ik mag mijzelf ook echt een gelukkig mens noemen, samen met mijn lieve gezin. Maar we moeten hier wel over praten. Er zijn zoveel vrouwen – en ook mannen – die hiermee te maken krijgen. Dan denk ik: laten we nou gewoon lief zijn voor elkaar, dat je kunt zijn wie je wil zijn.”
Vrouwenhaat of 'onschuldige grapjes'? Deze deskundige legt het verschil uit
