Pijnlijk

“Voor zover ik het zelf heb gemerkt, zijn het er vijf geweest”, begint Danitsja als we haar vragen naar haar miskramen. “En dat binnen anderhalf jaar.” De meesten ervan waren pril: een aantal na vier, een ander na zo’n zes weken. Hoewel ze zich er niet blind op had gestaard dat het in één keer goed zou gaan, bleven de miskramen volgens haar pijnlijk.

Moeite

“Vooral de derde miskraam was moeilijk, omdat je toen al wat aan mij kon zien: mijn borsten waren opgezet en de hormonen gierden door mijn lijf. Dat viel ook mijn moeder en zussen op, die al vroegen ‘of ik ze niet wat moest vertellen’. Je begrijpt dat het daardoor al veel meer ‘een ding’ was, waardoor ik met die miskraam ook veel meer moeite heb gehad.”

Schouders eronder

Hoewel haar familie en vrienden veel begrip hadden voor haar situatie en er ook over wilden praten, was het juist Danitsja zélf die het lastig vond om het onderwerp aan te snijden. Dat mensen hun miskraam vaak onbespreekbaar laten, herkent Danitsja dan ook enigszins. “Ik merkte dat ik het niet aan de grote klok hing.” Sterker nog: “Mijn miskraam van acht weken heb ik een beetje gebagatelliseerd. Ik dacht, schouders eronder en door, maar dat heb ik onderschat.”

Taboe

Er hangt volgens Danitsja nog wel tamelijk een taboe rondom het onderwerp, wat het bespreekbaar maken ook in de weg zit. “Hoewel dat taboe wel langzaam aan het verdwijnen is. Er kan meer over gesproken worden, maar ik denk dat het er ook aan ligt met wíe je erover praat. Mensen die zelf ook een moeilijk zwangerschapstraject hebben doorstaan, zullen je situatie eerder begrijpen dan mensen bij wie dat niet het geval is. Dan is dat een stuk lastiger.”

Knop om

Inmiddels is Danitsja opnieuw in verwachting. Ze is 29 weken zwanger en alles verloopt goed, “maar de eerste vier maanden vond ik doodeng”. Ze kon er nauwelijks van genieten, totdat ze na de twintig weken echo de knop omzette: “Ik moest het loslaten, zodat ik wel van mijn zwangerschap kon genieten. Ook durf ik mijn miskramen, nu deze zwangerschap goed gaat, meer bespreekbaar te maken.”

Verdriet

Niet alleen dat laatste is volgens haar belangrijk, óók het toelaten van je verdriet. “Hoe lastig het ook is: doe dat vooral wél”, adviseert ze uit eigen ervaring. “Ik heb daar destijds nauwelijks bij stilgestaan, omdat ik het lastig vond om mijn verdriet toe te laten. Maar beperk jezelf daar niet in. Als je verdriet hebt, dan mág dat gewoon.”

Lees ook
In dit interview vertelt Roxeanne Hazes openhartig over haar miskraam