Het zit erop. Ruim een maand heb ik gewoond en gewerkt in Londen. Morgen ga ik met de trein naar huis en zit dit avontuur erop. Dat ik met enige tegenzin naar huis ga, is alleen maar een goed teken lijkt me – dat betekent dat ik het naar mijn zin heb gehad.
Alleen het is geen tegenzin wat ik voel, maar het is leegte. Bijna een soort angst. En daar liep ik al een paar dagen mee. Een onbestemd gevoel, alsof je ieder moment in huilen kan uitbarsten – zonder dat er echt aanleiding toe is.
Inmiddels weet ik dondersgoed waar dat gevoel vandaan komt (want, zo blijkt, een maand alleen in Londen geeft je ook veel tijd om na te denken). Er zit altijd iets in mij dat na een grote gebeurtenis, zoals een maand weg, opziet naar het ‘echte leven’. Ik vond het best spannend om dit in mijn eentje te doen, en dat het me zo goed zou bevallen dat ik nog best langer weg zou blijven had ik echt niet verwacht.
En eerlijk: ik vind deze versie van mezelf wel leuk. Die versie die dat gewoon doet, spontaan een maand weg. Die een metropool als Londen even haar eigen maakt, die op de Limefiets de hele stad doorkruist. Die het geen enkel probleem vindt om in haar eentje uit eten te gaan, of wat te drinken in een bar. Het is de meest pro-actieve versie van mezelf, en ik vind haar leuk.
Maar het is nu tijd om naar huis te gaan, waar ik enorm bang ben weer gelijk in de andere versie van mezelf te veranderen. De passieve en reactieve versie. De huismus die – eerlijk is eerlijk – misschien een beetje te erg zit vastgeroest in haar gewoontes. Dat klinkt nu misschien erg negatief, maar dat is het niet: ik ben helemaal niet ongelukkig in Amsterdam. Wás het maar heel negatief, dan had ik misschien meer drive om iets te veranderen.
Maar die drive voel ik dus niet. Mijn vrienden vragen me regelmatig: heb je geen behoefte om te daten? Mis je het niet, een relatie? En ik geef hen altijd eerlijk antwoord: nee. En dat meen ik ook. Misschien komt dat ook omdat ik het mezelf té comfortabel heb gemaakt. Ik ben een gewoontedier dat, iedere keer dat ik uit mijn comfort zone word getrokken, me ineens heel erg bewust word van de sleur waarin ik eigenlijk zit. En dan vervolgens bang word om daarin weer terug te keren.
'Ik ben een gelukkige vrijgezel, maar die vakanties - dat vind ik gewoon rúk in mijn eentje'
Dat een sleur iets negatiefs is, heb ik overigens helemaal zelf bedacht. Veel vrienden van mij hebben heel erg vaste ritmes; vaste sportavonden, vaste oppasavonden voor hun kinderen, vaste date nights met hun partners – en die vinden daar heel erg hun rust in. Maar in plaats van dat ik rust voel terug te keren naar mijn vaste ritme, voel ik alleen maar ónrust.
Misschien is het niet de sleur waar ik bang voor ben, maar het gemak waarmee ik me erin laat terugzakken. En misschien moet ik ook maar onder ogen zien dat ik, ondanks dat ik al in de 30 ben, eigenlijk nog steeds niet helemaal weet wie ik ben. Of het nu degene is die als een echte solist naar het buitenland vertrekt, of die het liefst met een kat of vier op de bank blijft hangen.
Of misschien is dat het echte volwassen leven wel: een beetje dobberen tussen die twee versies van jezelf, hopen dat je af en toe op het juiste moment de juiste kiest en zo af en toe de ene versie wel achter het behang willen plakken. Ik hoop alleen dat ik, welke versie van mezelf ik dan ook ben, er íets meer rust in kan vinden.
'Ik weet niet precies hoe, maar ineens ben ik 35 en zijn alle mogelijkheden aan me voorbij gevlogen'
