In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Claire (37) gedenkt haar man Marco, die aan een hersentumor overleed.
Geschreven door Claire Meijer, ter nagedachtenis aan Marco Scheffers (19 oktober 1970 – 01 januari 2017).
Toen ik tweeëntwintig jaar was, leerde ik mijn man kennen via mijn werk. Ik viel voor zijn felblauwe ogen en bulderende lach. Maar hij was ook elf jaar ouder. Het was liefde op het eerste gezicht. We kochten ons eerste huis en na een paar jaar samen werd op 29 januari 2009 onze liefde bezegeld met de geboorte van onze zoon Lukas. Ons appartement werd verkocht en het huis met een tuin kwam ervoor in de plaats. Het grote genieten kon beginnen.
Ik werkte als officemanager bij een internetbureau en Marco werkte als bedrijfsschade-expert, waar hij enorm op zijn plek zat. Op 29 oktober 2015 kreeg ik een appje dat hij door twee collega’s naar huis werd gebracht, omdat hij erge hoofdpijn had. Ik was op mijn werk en voelde dat er iets niet klopte. Marco reed namelijk veel kilometers voor zijn werk en het feit dat hij nu niet meer kon rijden, gaf de ernst van de situatie wel aan. Na een omweg via de huisarts zijn we dezelfde avond in het ziekenhuis beland en kreeg ik het nieuws dat het helemaal mis was. Er zat iets in Marco’s hoofd wat bloedingen veroorzaakte. Een maand later bleek het een primaire hersentumor te zijn, die niet geheel ongeneesbaar was. Marco’s antwoord daarop was: ‘Ik zie mijn zoon nog zijn rijbewijs halen.’
Op 23 december 2015 zijn we getrouwd, ik wilde alles eruit halen. Marco werd steeds slechter, ondanks de chemo’s en bestralingen, en zijn haaruitval nam toe. Zijn zesenveertigste verjaardag hebben we nog een keer groots gevierd met collega’s, vrienden en familie. Ik vroeg een bevriend fotograaf of hij alles wilde vastleggen. Alle hoogtepunten, maar ook de MRI-scans en bijbehorende uitslagen. Een week na zijn ‘afscheidstour’ heb ik hem overgebracht naar een hospice in Barendrecht. Ik kon hem de beste zorg niet meer geven en vond het overplaatsen een ontzettend moeilijk besluit. Het voelde als afscheid nemen en ik wist dat hij niet meer thuis zou komen. De keuze maakte ik vooral voor onze zoon Lukas, die zijn vader zag veranderen in een man die overal hulp bij nodig had, in plaats van zijn grote, sterke papa.
Lees ook
Rita’s schoonmoeder (1938-1994) overleed onverwachts: ‘Ineens was er die knal’
Marco lag inmiddels een paar weken in de hospice. Daardoor hoopte ik wat meer rust thuis te krijgen, maar dat was ijdele hoop. De onrust bleef en de dood van mijn man kwam dichterbij. Het hing als een zwaard boven ons hoofd, maar wanneer hij ging vallen kon niemand ons vertellen. Marco ontving veel berichtjes, kaarten en bezoek. Dat was mooi om te zien. Sinterklaas en kerst hebben we nog gevierd, maar Marco’s lichaam was op. Op 31 december 2016 kreeg ik een telefoontje dat het niet goed met hem ging en zodra ik bij hem was, wist ik het: het gaat gebeuren. Op 1 januari, tussen de vuurpijlen door, is mijn lieve man en vader van onze zoon in mijn armen overleden. Marco zei vaak: ‘Life is what happens to you while you busy making other plans.’ En zo is het. We waren nog maar net begonnen en moesten nog zoveel.
