Opgenomen

In Mijn vader is een vliegtuig staat de veertigjarige Eva centraal, die steeds meer last krijgt van angsten en naar de oorsprong daarvan op zoek gaat. Daardoor komt haar vader, die al decennia in een psychiatrische inrichting verblijft, weer in haar leven. Ook Antoinettes vader zat in zo’n inrichting, 31 jaar lang. “Ik was zeventien toen hij opgenomen werd op een gesloten afdeling”, vertelt ze aan LINDAnieuws. “Ik heb het heel bewust meegemaakt, in tegenstelling tot mijn personage. Zij heeft nauwelijks herinneringen uit haar jeugd.”

‘Je denkt: dit is normaal’

Toen haar vader werd opgenomen, voelde zij vooral “opluchting”. “Het was duidelijk dat hij een gevaar voor zichzelf en zijn omgeving was. Hij wist niet meer wat hij zei of deed. Uiteindelijk heeft hij de diagnose bipolaire stoornis gekregen, met daarin een schizofrene component.” Dat had hij altijd al, maar tot zijn situatie verslechterde ervoer Antoinette dat niet als een probleem. “Je hebt maar één vader en weet niet beter. Je denkt: dit is normaal. Tot je bij anderen ziet dat het anders gaat.”

Onderhuidse angst

Antoinette hoopte dat haar vader beter zou worden, maar dat is nooit gebeurd. Toen zij zelf de veertig naderde, veranderde er in Antoinettes leven ook een heleboel. “Ik ging scheiden, vertrok uit het huis waar we woonden, zat tussen twee werkdingen in. Ineens zat ik in mijn eentje thuis. Toen dacht ik: als ik ooit gek moet worden, dan is het nu.” Geheel onterecht is die gedachte niet, want in bipolaire stoornissen zit een erfelijke component. “Natuurlijk was ik bang dat ik mijn vader achternaging. Ergens heeft die angst er altijd wel in gezeten.”

Lees ook
Exclusief leesplezier: twee hoofdstukken uit Boekenweekgeschenk van Griet Op de Beeck

Roer omgooien

“Uiteindelijk ben ik in therapie gegaan. Het beestje in de bek gekeken”, vertelt ze. Toen haar boek eind vorig jaar uitkwam, berichtten veel media dat zij destijds in een ‘crisis’ zat, maar “dat is ietsje groter gemaakt dan het is”. “Ik denk dat het normaal is als je rond je veertigste het roer omgooit. Je gaat bij jezelf na of je nog wel gelukkig bent, of je niks anders wilt. Want als dat zo is, moet je dat dan doen.”

Niet therapeutisch

Inmiddels verblijft Antoinette een groot deel van de tijd in Frankrijk om het scenario van de boekverfilming te schrijven. Die film wil ze ook zelf regisseren, en daarmee wordt ze de eerste Nederlandse auteur die haar eigen boek verfilmt. In 2015 begon ze al aan het schrijven van de roman, en pas op zijn vroegst in 2019 draait de film in de bioscopen. Het is dus nógal een project. Maar therapeutisch is het niet, zegt Antoinette. “Ik heb dit boek pas kunnen schrijven toen ik het verwerkt had.”

Wel of niet echt

Door een fictief boek te schrijven, kon ze bovendien veel vrijheden nemen én alles opschrijven zonder dat de buitenwereld zou weten of het wel of niet waargebeurd is. “Sommige passages dacht ik verzonnen te hebben, maar dan bleken ze echt te zijn gebeurd. Welke wil ik niet noemen”, zegt ze. “Ik wil niet dat lezers, of kijkers straks, denken: oh, dit deel is écht zo.”