Italië heeft ruim vijfduizend Afghanen geëvacueerd uit Kabul. Het gaat om mensen die samenwerkten met Italiaanse bedrijven of de ambassade. Zoals Amira*, een 25-jarige journalist die samen met haar drie zussen is opgevangen in een klooster in Rome.
“Ik vertel niet mijn echte naam en ook niet voor wie ik werkte” vertelt Amira.
Ze kijkt me schuchter aan. Groen-bruine ogen, donker haar, open gezicht. We zitten op het balkon van de derde verdieping van de Villa Monte Mario in Rome, een klooster gerund door karmelieten-zusters. Ver weg van nieuwsgierige ogen en oren.
“Mijn vader is achtergebleven in Kabul en ik wil hem niet in gevaar brengen.” Ze spreekt vloeiend Engels. Amira’s oudste zus werkte voor de Italiaanse ambassade in Kabul. Dat is ook de reden waarom ze sinds een paar weken samen met twee andere zussen in het klooster in Rome zit. De vier verblijven nu op twee kamers naast elkaar. Eén zus is dit weekend bevallen. Naast haar vader bleef ook een zwager achter in Afghanistan.
De vier zussen hoorden de Taliban dichterbij komen en konden tijdens de chaotische val van Kabul met een Italiaans militair vliegtuig wegkomen. “Bij de eerste poging werden we door de Taliban weggestuurd bij het vliegveld. Ze schreeuwden: ‘Waarom willen jullie weg uit je land?’ Ze sloegen mensen, schoten in de lucht. Een dag later wisten we via een andere ingang alsnog op het vliegveld te komen.”
Amira werkte de afgelopen jaren als journalist voor verschillende nationale en internationale media. Een gevaarlijke baan, ook voordat de Taliban de macht overnamen. “Voor een vrouw is het leven in Afghanistan gevaarlijk, altijd al zo geweest. Veel Afghanen vinden dat vrouwen niet als politieagent, als journalist of in de film moet werken. Ik werkte als journalist, dus ik was eigenlijk altijd in gevaar.”
Ook haar eigen familie vindt dat Amira eigenlijk niet buitenshuis moet werken en al helemaal niet als journalist. Maar haar vader heeft de druk van zijn familie altijd weerstaan. “We zijn met vier zussen thuis en we hebben alle vier gestudeerd en werkten alle vier voor internationale organisaties. Mijn vader heeft ons altijd gesteund.”
Toen midden jaren negentig de Taliban de macht overnam in Afghanistan en het voor meisjes onmogelijk werd om een opleiding te volgen, verhuisde haar vader het hele gezin de grens over naar Pakistan. Ze is duidelijk trots op hem.
Nadat de Taliban werden verdreven uit Afghanistan keerde Amira’s vader met zijn vrouw en vier dochters terug naar zijn vaderland. Nu de Taliban terug aan de macht zijn, voelen de andere familieleden zich gesteund in hun opvattingen. “Ze begonnen me te bedreigen. Ze zeiden: ‘Waarom werk je nog steeds als journaliste? Nu komt de Taliban en staan we je niet meer toe te werken. We kunnen je zelfs vermoorden als we willen’.”
Voor het eerst deze ochtend valt de 25-jarige Afghaanse stil. Ze kijkt weg, de tuin in, de verte in. “Mijn vader is alleen in Kabul”, zegt ze zacht. Haar moeder is twee jaar geleden overleden, ze maakt zich nu ernstige zorgen.
Amira slikt haar tranen weg. “Hij kan niet naar huis, daar loopt hij gevaar. Hij houdt zich schuil voor andere mensen, voor familieleden die willen weten waar zijn dochters zijn. En als ze er achter komen dat wij hier zijn, dan gaan ze hem bedreigen.” Ze zucht en veegt een lok uit haar gezicht. “Ik hoop dat we hem zo snel mogelijk uit Kabul weg kunnen halen. Tot die tijd kan ik alleen maar bidden.”
*De vrouw op de foto is niet Amira.
Meer dan 21.500 asielaanvragen vanuit Afghanistan bij Buitenlandse Zaken
