Lieve Sander,

Na het lezen van jouw vorige schrijven had ik een opgelucht, maar toch ook wat beklemmend gevoel. Laat me het uitleggen.

Je hebt me echt weten gerust te stellen als het gaat om mijn vragen over hoe heftig de verandering van een gezinssituatie met één kind naar twee kinderen is. Het is natuurlijk ook precies zoals je zegt: je moet het gewoon ondergaan. En dat is ook exact mijn voornemen.

Het beklemmende gevoel kwam voort uit het feit dat je verklapte dat er een jaarabonnement op Artis klaarligt op het moment dat baby Keizer geboren is. Dierentuinen. Ik heb er veel bezocht in mijn leven en ik weet dat ze een belangrijke functie vervullen als het gaat om awareness rondom de zeldzaamheid en bedreiging van dieren. Maar ik kom er altijd verdrietig vandaan.

Ik denk dat dat komt doordat ik vier levens geleden een leeuw was. ‘De Keizer van de jungle’ noemden ze me. Gekscherend natuurlijk, want de jungle was mij vreemd. Het Serengeti National Park in Tanzania was destijds mijn habitat. Ik bracht mijn dagen nuttig door. Het grootste deel van de dag lag ik te rusten, totdat mijn maag begon te knorren. Dan ging ik op jacht. Ik was er trots op dat het me nooit langer dan een half uur kostte om een zebra te grijpen.

Ik dwaal af, merk ik.

Na een bezoek aan een dierentuin voel ik me plaatsvervangend opgesloten. Maar als ik dan op de terugweg in mijn achteruitkijkspiegel kijk en ik Kiki zie stralen terwijl ze schaterlachend vertelt over dat ene aapje dat erg op ome Sander leek, was het bezoekje toch wel weer leuk.

Verder begin je in jouw schrijven over het fenomeen ‘nesteldrang’, iets wat zich vooral bij de vrouw aandient tijdens de zwangerschap. Het kan worden gezien als een opruim- en schoonmaakwoede. Maar Tessel heeft jou. Schoonmaakwoede is your middle name. Ik durf te veronderstellen dat zij daarom geen nesteldrang ervaart. Bovendien is het zo dat, van de tien jaar dat ik jouw lieve Tessel ken, ze er omgerekend ruim tweeënhalf zwanger is. Het zou me dan toch weleens zijn opgevallen?

Annie daarentegen… Annie heeft mij. Laat ik hier maar mijn coming out doen: ik heb nog nooit een wasje gedraaid. Ik ruim slechts zelden de vaatwasser in of uit, en ik ben thuis een échte Keizer van de jungle. Dagelijks creëer ik een jungle van troep. Ik ben verschrikkelijk in het huishouden. Nesteldrang is daarom bij Annie een alom aanwezige verschijning. Zo kwam ik vorige week thuis na een opnamedag en kreeg ik geen respons op mijn enthousiaste “Hallo!”. Na een korte zoektocht vond ik Annie op het achtererf. Ze was de straat aan het stofzuigen. Voor het dramatische effect durf ik sommige situaties nog wel eens uit te vergroten, maar ik kan je verzekeren: hier is geen letter aan gelogen.

Ik ben er trouwens achter gekomen dat Annie en ik tot een uitstervend ras behoren. Tijdens de 20-weken echo – die godzijdank goed verliep – gaven wij aan dat we het geslacht níét wilden weten. Het blijkt dat slechts in 15% van alle zwangerschappen dit de keuze is. Dit is overigens ook de meest gestelde vraag aan mij: weten jullie al of het een jongetje of een meisje wordt?

Dus, lieve Sander, nu aan jou, namens volk en vaderland, de vraag der vragen: is vier kinderen nou niet eens genoeg???

Liefs, Simon

Lieve Simon,

Ja! Vier kinderen is inderdaad genoeg. Althans, dat zeg ik nu, maar het kan verkeren. Daarover kan ik nu ook al vier keer meepraten. Maar in principe kan ik jou, volk en vaderland geruststellen: de dierentuin gaat dicht, de jungle wordt omheind en het slot gaat op de deur.

Niet dat ik me laat ‘helpen’ hoor. (Overigens vind ik de combinatie helpen en een zaadleider doorknippen in welke context dan ook, totaal geen recht doen aan het nobele begrip ‘helpen’. Je helpt de buurman bij de verhuizing of je helpt als vrijwilliger bij het Rode Kruis, maar een chirurg die met een steriel schaartje in luttele seconden een potentiële toekomst van je nageslacht vernietigt, noem ik geen helpen. En ironisch genoeg blijf je zitten met een rood kruis.

Nee, soms is genoeg gewoon genoeg. En ik weet zeker dat ik straks met vier kindjes tevreden kan constateren dat ik compleet bent. Dat het goed is! En dat ik dan immer kan genieten van alle grootse gebaren en kleine buitenissigheden.

Waar we minder van kunnen genieten is de nasleep van zo’n 20-weken echo. Heel fijn te lezen dat het goed ging bij jullie – net als bij ons – maar het wel/niet vertellen van het geslacht blijft een heet hangijzer. Ik vind het oprecht ontzettend leuk dat jullie het geslacht niet willen weten, echt waar.

Wij kunnen onze nieuwsgierigheid niet bedwingen, maar laten onze omgeving wel in nieuwsgierigheid achter want wij vertellen het nooit. En dat zorgt vaak voor achterdocht, irritatie en soms aan agressie grenzende ergernis. Want als je op de vraag “Weten jullie al wat het wordt?”, antwoord “Ja, maar we zeggen het niet”, zie je de ogen groter worden, de mond droger en de lucht betrekken.

Alsof je grootse plannen hebt gemaakt voor een lang weekend weg en je op de valreep vertelt dat de vraagsteller niet mee mag.

Een knap staaltje hedendaagse FOMO. Totale buitensluiting. Maar dan, lieve Simon, gebeurt er iets magisch. Dan blijken ineens de meeste mensen over waarzeggende capaciteiten te beschikken. Mensen veranderen ineens in Jomanda en je krijgt ongevraagd een voorspelling alsof het de TOTO betreft.

“Het wordt een meisje, dat zie je zo, die buik heeft namelijk een punt”, of “Ik voel dat het een jongen wordt, want hij is verwekt bij halfvolle maan”, “Tess heeft een grote buik, dat moet een meisje zijn”, of “Tess is amper aangekomen, dat kan niet anders dan een jongen worden.”

En over dat ‘ongevraagde’ kan ik nog wel even doorgaan, want te pas en te onpas bemoeien mensen zich met de zwangerschap. Bijvoorbeeld door de liefdevolle opmerking: “Weet je zeker dat het er geen twee zijn?” Of door ongevraagd een hand (of twee) op de buik van Tessel te leggen. Of met concreet advies komen als: “Leg je wel een koolraap onder je hoofdkussen?”

Om maar te zwijgen over alle naamsuggesties die, wederom ongevraagd, je om de oren vliegen.

Daarover gesproken: hebben jullie al een naam? Ik vind Sander wel leuk. Of Sandra! En vergeet niet appelstroop op je nachtkastje te zetten…

Liefs, Sander

(Aanstaande) vader Simon Keizer schrijft Sander Lantinga: 'Is vier kinderen nou niet eens genoeg?'Lees ook