Het is Wereldkankerdag, dus we staan vandaag stil bij de gevolgen van deze ziekte. Wanneer je chemo’s en bestralingen moet doorstaan is dat natuurlijk zwaar. Maar ook het leven ná de ziekte is vaak heftig.
We belden met Sanne Bakker, die in 2016 de diagnose borstkanker kreeg. Inmiddels is de medische behandeling van Sanne gestopt, maar ze heeft nog wel therapie om te helpen bij haar verwerkingsproces.
Toen Sanne de diagnose kreeg, wist ze niet wat ze meemaakte. “Het is het bizarste bericht dat je in je leven krijgt. Je schrikt gewoon vreselijk. De paniek sloeg toe, en het enige wat ik dacht was: oh nee, mijn kindjes (drie en vijf jaar). Dit was het dan en ze gaan zonder mij opgroeien, dat was het eerste wat door mijn hoofd ging.” In het ziekenhuis gaven ze al snel aan dat psychologische hulp een optie was voor Sanne en haar man. “Omdat we jonge kinderen hadden, maar ook omdat het een heftige dag was.”
Zij en haar partner kregen niet alleen te horen dat ze ziek was, want er kwam nog meer slecht nieuws. “Het was een week voor de eerste verjaardag van mijn jongste. Diezelfde dag kregen we ook bericht dat een goede vriend van mijn man geëuthanaseerd zou worden. Een jonge kerel van 32 jaar, met kanker. Op één dag had mijn man een partner met kanker én zou hij een van zijn beste vrienden aan dezelfde ziekte kwijtraken. Daarom kregen we samen therapie bij het Helen Dowling Instituut (HDI).”
Lees ook
Man Bibian Mentel brengt ode aan zijn vrouw: ‘De kanker is weer terug’
Die therapie was niet alleen vanwege het slechte nieuws, maar ook om deze lastige periode iets draaglijker te maken voor het gezin. “Het is zo onbeschrijfelijk wat je gedachten zijn. Je bent continu in de war. Ik was tijdens de behandeling heel vaak teleurgesteld of boos. Ook de bijwerkingen van de chemo waren ingrijpend. Je krijgt zo ongeveer een halve apotheek mee naar huis, maar als die medicijnen na je chemo zijn uitgewerkt, dan val je in een zwart gat. Ik reageerde af en toe heel heftig op mijn omgeving, terwijl ik normaal gesproken niet zo ben.”
“En dan nog het onbegrip. Het is niet zo dat mensen je niet begrijpen, maar je kunt het zelf niet uitleggen. Als ik zelf geen kanker zou hebben gehad, dan zou ik ook precies de verkeerde dingen zeggen. Maar het is lastig, je wilt enerzijds niet de patiënt zijn, niet ziek zijn. Je wilt niet dat mensen zien dat je een pruik op hebt of dat je geen wimpers meer hebt, maar je wilt er wel over praten. Het is een continue strijd.”
Sanne met haar gezin:
Sanne was door de therapie voorbereid op de consequenties ná de behandeling, maar ze viel toch in een gat. “Ik ging best goed door de chemo heen. Dus ik dacht: hoe moeilijk kan het zijn? Als dit goed gaat, dan komt alles goed. Maar als de medische behandelingen klaar zijn, dan ben je ineens niet meer gefocust. Het enige waar ik me in die tijd druk kon maken, was dat ik op tijd in het ziekenhuis was, dat de zooi (chemo, red.) goed in je lichaam gaat en dat je de medicatie moet nemen. Maar de angst daarna. Poeh, bij ieder pijntje dat je voelt kan er blinde paniek uitbreken.”
Lees ook
Psycholoog Claartje van der Kraan vertelt welke impact kanker heeft op patiënt én omgeving
Haar behandeling is achter de rug. “Eigenlijk wil je horen dat je genezen bent, en dat is ook een vraag die ik nu vaak krijg: “Ben je nu helemaal schoon?” Waarschijnlijk, maar dat weet ik niet zeker. Ik kan niet zo goed met die vraag omgaan. Het doorleven na kanker is niet gemakkelijk, nee. Het is de onbezorgdheid die weg is. Je blijft eigenlijk altijd patiënt. Je moet op controles blijven gaan en ik heb hormoontherapie. Daarvoor moet ik tien jaar hormonen blijven slikken. Dan denk ik wel: dan zijn we in ieder geval tien jaar verder. Maar je lijf is ineens van iemand die twintig jaar ouder is. Ik ben stijf als ik opsta van de bank, ik heb enorme opvliegers. Dus dat is wel zwaar.”
De fysieke problemen zijn dus behoorlijk ingrijpend, maar toch vindt Sanne de angst die ze voelt erger. “Voor de buitenwereld lijkt het alsof het klaar is. De medische behandeling zit erop, dus het is over. Enerzijds wil je dat ook, maar voor mij is dat niet zo. Ik ben vaak moe. Op een verjaardag met veel mensen raak ik overprikkeld en dan nog die constante angst. Je hebt geen idee dat het nog zolang na-effect heeft. Maar ik praat er veel over. Ik heb genoeg lotgenootjes met wie ik de grootste lol heb. Daarbij is de relatie tussen mijn man en mij sterker geworden. We hebben dit doorstaan, we hebben dit samen gefikst.
Sanne Bakker (39) volgt therapie bij het Helen Dowling Instituut, waar ze haar (en haar partner) helpen om gaan met het verwerken van de ziekte.
Hoe gaat het leven verder nadat je kanker hebt gehad en genezen bent? In de LINDA.tv-serie Kankermonologen vertellen vrouwen openhartig over de gevolgen die de ziekte heeft gehad op hun leven: op hun werk, relaties, gezin en seksualiteit. Bekijk hieronder het verhaal van Iris.
