Maaike Olde Olthof, nieuwsverdeler bij LINDA.nl, is alleenstaande moeder en ziet als ZZP-er de financiële toekomst allesbehalve rooskleurig in. Toch ligt ze tijdens de huidige crisis maar van één ding wakker: haar ouders.
Afgelopen december verhuisden pap (81) en mam (78) naar Deventer, mijn woonplaats. Mijn broer en ik hebben maanden op ze in moeten praten voordat het zover was. “Zo slecht gaat het helemaal niet”, hielden ze lang vol. Maar na de zoveelste valpartij en fysieke terugslag wisten ze beter. Ze ruilden het ruime huis in voor een appartement naast een zorginstelling. Iets waar ik, drie maanden later, bijzonder dankbaar voor ben.
Want zij behoren tot de corona-risicogroep, en niet zo’n beetje ook. Mijn vader is hartpatiënt en heeft, na weet ik hoeveel bypasses, vorig jaar een TIA gehad. Zijn lichaam is broos maar het brein werkt uitstekend: hij is net als zoveel ouderen behoorlijk eigenwijs. Mam is zo fit als een hoentje maar lijdt al vijf jaar aan vasculaire dementie. Hun levensgeluk is behoorlijk achteruitgegaan nu mam langzaam uit onze familietekening gegumd wordt. De kleinkinderen zijn lichtpuntjes in haar leven. Daarom brachten we ze extra vaak een verrassingsbezoek. Tot het vanwege corona niet meer kon. Tekeningen en bloemen kwamen in plaats van een omhelzing, een tas vol extra boodschappen in plaats van een kus.
