‘Het is toch niks?’

Lisse (26) verloor haar eerste kindje na acht weken zwangerschap. Met haar vriend kon ze het verdriet wel delen, maar er waren ook mensen die zich na een paar weken afvroegen waarom ze er ‘nou nog steeds’ mee bezig was. ‘Het’ was toch nog helemaal niks?

Opkroppen

Voor Lisse voelde die reactie alsof ze er niet over mocht praten, alsof ze eigenlijk geen verdriet mocht hebben over het kindje van wie ze nooit zal weten hoe hij of zij zou zijn geweest. Maar juist dat opkroppen van je verdriet is iets wat je niet moet doen, volgens Miriam van Kreij van Miskraam Begeleiding Nederland. “De impact van een miskraam kan veel groter zijn dan je verwacht.”

Angstig

Dat merkte ook Godelieve (42). Zij was zo angstig geworden na haar miskraam, dat ze niet kon genieten van haar dochter die wél gezond geboren werd. “Ik was bang dat ik haar ook zou kwijtraken”, vertelt de moeder. Pas toen Godelieve er helemaal doorheen zat en professionele hulp zocht, zag ze in dat ze best aandacht mocht vragen voor haar verdriet.

Lees het hele artikel via Blendle (€) hier.

Lees ook
In dit interview vertelt Roxeanne Hazes openhartig over haar miskraam

Waarom we naar betaalde stukken linken? Blendle leest écht alle Nederlandse kranten en tijdschriften, en speurt voor ons naar de mooiste en spraakmakende artikelen. Dit is een korte, gratis samenvatting, zodat jij het belangrijkste nieuws meepakt. Als je geïnteresseerd bent in het volledige verhaal, klik dan door. Dat kost een paar dubbeltjes, maar je krijgt gegarandeerd een prachtig stuk (en je steunt de journalistiek).