In de laatste aflevering van dit seizoen Boerderij van Dorst zijn zangeres Numidia (24) en cabaretier Richard Groenendijk (51) te gast. Numidia vertelt openhartig over haar heftige jeugd.
Kijkers zijn onder de indruk.
In de laatste aflevering van dit seizoen Boerderij van Dorst zijn zangeres Numidia (24) en cabaretier Richard Groenendijk (51) te gast. Numidia vertelt openhartig over haar heftige jeugd.
Kijkers zijn onder de indruk.
Waar Richard Groenendijk vier jaar op de Land- en Tuinbouwschool heeft gezeten, geldt dat voor Numidia duidelijk niet. “Ik ben als de dood voor insecten”, geeft ze toe. Groene vingers heeft ze niet. Wat ze wel van haar ouders heeft meegekregen? Zingen. “Mijn vader is de muzikant in onze familie”, vertelt ze. “Het enige wat hem en mij nog bij elkaar hield was muziek.”
Maar muziek alleen was niet genoeg; Numidia heeft momenteel geen contact met haar ouders. “Ze spelen echt met mijn gevoelens. Ik moet ergens een grens trekken. In die periode zit ik nu, dat ik denk: het is nu klaar.” Sinds een aantal jaar is ze succesvol als zangeres, versterkt door haar deelname aan Beste Zangers deze zomer. En toch: “Honderd miljoen mensen kunnen jou leuk vinden, maar als je niet je eigen familie om je heen hebt, voelt dat toch eenzaam.” “Nu doe je net alsof je helemaal alleen bent”, haakt Groenendijk in. Numidia: “Dat ben ik ook wel.”
Als ze samen met Raven in de auto naar de kringloop zit, vertelt Numidia meer over haar moeilijke jeugd. Haar vader drinkt veel, haar moeder kan heel boos worden. Er was vaak ruzie. “Toen ik jong was vooral tussen hen twee, daar probeerde ik dan tussen te springen. Als mijn vader te veel had gedronken, liep het helemaal uit de hand en kwam er weer politie.” Pas als Numidia regelmatig niet verschijnt op school en tijdens lessen in slaap valt, doet de school een zorgmelding.
“Ik heb ook zeker klappen gehad”, blikt Numidia terug. “Als mijn vader dronken was kon hij gaan slaan, mijn moeder deed precies hetzelfde. Ze kwamen altijd met z’n tweeën op mij af.” Numidia was toen pas een jaar of 13. Ze is zelfs een keer weggegaan uit huis. “Toen heb ik buiten geslapen. Op het station.”
Contact met andere familie had ze niet. “Maar wie lette er dan op jou?” vraagt Raven, die emotioneel wordt van het verhaal. “Ikzelf. Ik lette op mijn ouders én mezelf.” Dat leidde ertoe dat de Marokkaans-Nederlandse Numidia naar eigen zeggen al op haar zestiende een burn-out had. “Omdat ik nooit met mensen heb kunnen praten over mijn problemen”, legt ze uit. “Over gevoelens praten deden we gewoon niet. Dat is in onze cultuur gewoon best wel taboe.”
Toch neemt ze haar ouders niet kwalijk hoe ze haar hebben behandeld. “Ze komen zelf ook uit een diep gat. Maar soms denk ik: hadden jullie mij dan ook maar niet gemaakt. Ik ben heel boos, maar het heeft helemaal geen zin om de hele tijd boos te zijn.” En dus is het nu ‘klaar’, stelt ze. “Ik kan niet met iemand leven die mij elke dag een hoer noemt, die me elke dag het liefst de grond in stampt. Dat is geen moeder in mijn ogen. Ik wil alleen nog maar mensen om me heen die echt van mij als persoon houden. En ik heb me nog nooit in mijn leven zo lang achter elkaar fijn gevoeld.”
Kijkers zijn onder de indruk van de laatste aflevering van dit seizoen Boerderij van Dorst, waarin Numidia aan het eind lachte dat ze misschien ’toch wel een beetje groene vingers’ heeft gekregen.
‘Prachtige vragen van Raven in aan Numidia over het verbreken van contact met ouders. Een groot taboe dat deze verkenning verdient’, schrijft iemand. Een ander voegt toe: ‘Wat een veerkracht, Numidia. Ben er stil van. Die komt er wel.’