Rolstoel

Aan LINDAnieuws vertelt Larissa dat ze dat sinds twee jaar in een rolstoel zit door een bindweefsel-aandoening. “Dat maakt dat mijn gewrichten heel erg los zitten, waardoor ik niet meer de stabiliteit had om te lopen.” Ze heeft er vroeger zelfs flink wat geintjes mee uitgehaald. “Mijn duim en heupen konden allebei uit de kom, dus die truc liet ik maar al te graag op de basisschool zien.” Het is een aangeboren aandoening, maar Larissa laat haar hoofd niet hangen. Ze hockeyt – met rolstoel, woont op zichzelf én doet vrijwilligerswerk.

Ongevraagde hulp

Sinds ze in een rolstoel zit, merkt ze dat ze ineens van alle kanten geholpen wordt. “Als ik alleen al naar een product in de supermarkt kijk, pakken mensen het al voor me.” Larissa heeft daarom – vooral – de supermarkt een tijdje vermeden. “Ik probeerde al mijn supermarktbezoekjes uit te stellen, want alleen al het idee gaf me stress. Mensen zien alles vanuit een bepaald perspectief en eigen belevingswereld, maar als iemand mij helpt, voelt dat vernederend. Alsof anderen beter weten wat ik nodig heb dan ik.”

Relativeren

Op een gegeven moment begon ze de hulp wel wat te relativeren. “Ik besefte steeds meer dat mensen het goed bedoelen. Ze willen me helpen, en weten niet dat ze me in groter probleem kunnen brengen dan dat ik al zat. Ik kan nu beter mijn wensen uitspreken, waardoor mensen mijn zelfstandigheid sneller accepteren. Ik wil niemand veroordelen, en ga er vanuit dat mensen me niet willen pesten en het goed bedoelen. Maar ik kan het écht zelf.”

Ongelukje

Afgelopen zaterdag was het weer ‘raak’. “Ik was in een drukke winkel en viel achterover, dat gebeurt wel eens en ik weet precies hoe ik moet vallen en weer terug in mijn rolstoel kom. Mijn rugzak ving me gelukkig ook op.” Maar voordat ze het doorhad, voelde ze ineens twee armen onder haar oksels. “Een man wilde me helpen, maar het duurde alleen maar langer voordat ik weer in mijn rolstoel zat, het was super vernederend.” Ook heeft ze nu last van haar schouder. “Hij handelde uit adrenaline, dus ik denk dat mijn spieren een flinke oplawaai hebben gekregen.”

Tips

Of ze tips heeft wat mensen dan wél moeten doen? “Ik denk dat het belangrijk is voor mensen dat ze beseffen dat, ook al heb ik een beperking, ik niet anders ben dan zij. Ik kan niet lopen en ik kan niet bij de bovenste plank in een supermarkt, maar ik heb een mond, dus ik kan het zelf vragen als ik hulp nodig heb. Maar nogmaals: ik weet dat het goed bedoeld is.”

Lees ook
Slechtziende vrouw: ‘Ik weet dat jullie willen helpen, maar pak me niet zomaar vast’

Start je dag met een verse dosis nieuws in je mailbox – geselecteerd door de redactie van LINDAnieuws. Schrijf je hier in voor onze ochtendnieuwsbrief en begin je dag goed geïnformeerd.