in ‘OLVG – Ziekenhuis met een hart‘ vertellen artsen over hun werk in het Amsterdamse ziekenhuis en de mensen en verhalen die ze daar dagelijks tegenkomen.
Michiel Gorzeman, arts op de spoedeisende hulp, blikt terug op een van de zwaarste momenten van zijn carrière: “Kinderreanimaties blijven je überhaupt bij. Ik denk dat iedereen in de zorg wel kan beamen dat dat het meest heftig is.”
Trigger warning: hieronder volgen beschrijvingen van een kinderreanimatie.
“Een jong iemand zien sterven, dat komt heel dichtbij.” De arts moet meteen denken aan een jong meisje van 12 jaar dat door haar huisarts naar het ziekenhuis was gestuurd. Hij werd door de kinderarts gevraagd om mee te kijken. “Het leek allemaal mee te vallen dus ze ging vrij snel naar de kinderafdeling.” Ze hadden er in eerste instantie allebei een goed gevoel bij, zo vertelt de dokter. “Een kwartier later ging het reanimatiesein uit voor de kinderafdeling. Het zou toch niet dat meisje zijn? En dat was wel zo.”
Volgens de dokter kun je een kinderreanimatie niet trainen. “Je kan het technisch heel goed voorbereiden, maar het emotionele stuk, daar kun je je niet op voorbereiden.” De reanimatie van het 12-jarige meisje vond een aantal jaar geleden plaats. Desondanks kan hij zich nog goed herinneren dat hij aan het hoofd van het bed van het meisje stond en dat zij steeds weer bij kwam door het reanimeren. “Ze keek me steeds aan leek wat te willen zeggen en dan zakte ze ook weer weg. Zo zijn we de hele tijd bezig geweest. Dat meisje is overleden.”
Daniëlle moest reanimeren: 'Er was geen ademhaling, geen pols, geen bewustzijn'
De kamer stond vol met mensen die haar hadden proberen te redden. “Ja dat was kippenvel. Ik krijg nu weer kippenvel.” Met tranen in zijn ogen vertelt de arts hoe hij het nu weer voor zich ziet. Hoe de kamer vol stond van de artsen en verpleegkundigen, hoe de ouders er hulpeloos bijstonden en hoe het meisje af en toe hem recht in zijn ogen keek. “Je kijkt die moeder aan en dan is het heel moeilijk om technisch te blijven.”
Als zoiets gebeurt is het medische team de rest van de dag van de van de kaart, zo vertelt Dr. Gorzeman. “Mensen huilen en mensen doen hun verhaal.” Ze praten met elkaar en proberen het gevoel te delen: we hebben het goed gedaan, we hebben ons best gedaan. Toch lukt dat niet altijd, zo legt de dokter uit. “Als het niet lukt bij een kind, dan voelt dat als falen.”
OLVG – Ziekenhuis met een hart terugkijken? Dat kan hier.
Artsen in 'OLVG - ziekenhuis met een hart' open over kindermishandeling: 'Die baby was in levensgevaar'
