Balletdansen of judo

Edith Bosch begon met judo toen ze 7 jaar oud was. Later zou ze drie olympische medailles winnen en wereldkampioen worden. Toch was het niet vanzelfsprekend dat ze op judo zou gaan. “Het is heel grappig, ik wilde ooit balletdanseres worden”, vertelt ze aan de andere sporticonen. “Maar ik wilde wel graag sporten. Toen zei mijn moeder op een gegeven moment ‘joh misschien moet je eens bij je zus kijken.'”

Oudere zus Karen zat al op judo. Bosch wilde altijd de beste zijn. Eerst beter dan haar zus, later beter dan iedereen. “Al sinds ik mij kan heugen wil ik superieur zijn aan de ander. Er is maar een reden om superieur te zijn en dat is omdat je zelf onzeker bent.” Die onzekerheid liep als een rode draad door haar succesvolle sportcarrière.

Angst voor verlies

“Ik ben vooral bezig geweest uit angst om te verliezen.” De andere sporters merken op dat ze dan misschien niet heeft genoten toen ze tot de top behoorde. “Wil je weten wanneer ik ben gaan genieten? Pas de laatste drie jaar van mijn carrière.”

In 2004 stond Bosch voor de tweede keer op de Olympische Spelen, deze keer in Athene. Ze won een zilveren medaille. Even leek het er zelfs op dat ze goud ging halen, maar ze verloor van haar tegenstander. “Dat moment was heel pijnlijk, tegelijkertijd wilde ik niet verliezen, maar ik was ook echt bang om te winnen. Ik heb echt van mezelf verloren in die finale. Ik was echt niet blij.”

Verjaardag vergeten

Bosch vertelt dat ze al die tijd heel hard was naar de buitenwereld. Ook naar haar ouders. Ze geeft daarvan ook een voorbeeld. “Ik lach er nu om, maar het is eigenlijk om te huilen. Ik vertel het om aan te geven hoe erg ik met mezelf bezig was. Toen ik op trainingsstage was in voorbereiding op het WK belde ik naar huis. Ik kreeg mijn moeder aan de telefoon om vervolgens te vertellen hoe zwaar ik het had.”

“Toen wilde ik ophangen en zei mijn moeder: ‘Edith dit, meen je toch niet?’. Toen dacht ik echt even: huh?”, vertelt de judoka hoofdschuddend. “Ze zei ‘Ja, ik ben jarig vandaag.'” Na het telefoontje voelde Bosch zich slecht. “Ik dacht van: o, man wat moet ik nu doen? Het moment is dan voorbij, weet je wel.”

Verharde kant

De wereldkampioene zegt dat haar moeder heel dicht bij haar stond, maar dat ze ook aan haar eigenlijk alleen nog de verharde kant van zichzelf liet zien. Ze zag de lieve dingen die haar moeder deed niet meer. “Ik ben aan het afvallen en dan kom jij met taart aanzetten?” Uiteindelijk wil haar moeder haar niet meer zien. “Er kwam een moment dat het niet meer ging voor haar. Toen heeft ze gezegd dat ze mij niet meer wilde zien. Ik was boos, ik was verdrietig en ik snapte het niet.”

Een maand werden drie maanden en drie maanden werden een half jaar. Ze werd niet gefeliciteerd op haar verjaardag en ook na het winnen van een medaille bleef het stil. “Uiteindelijk, na acht maanden, ben ik erheen gegaan voor een gesprek en dat was echt niet leuk. We hebben toen wel gesproken, maar niet gesproken over waar we over moesten praten.”

Brons

Uiteindelijk stortte Edith Bosch in op haar verjaardag. “Ik had het helemaal: ik was een geslaagd topsporter, ik had een studie gedaan en was ook aan het werk. Had een hele leuke vent en een sociale kring, maar ik voelde het niet.”

Ze ging in therapie bij een lifecoach en begon eindelijk van de topsport te genieten. Ze ging nog één keer naar de spelen, in Londen. Ook haar familie was daarbij aanwezig. “Ik keek om mij heen en dacht opeens ‘wat gaaf dat al deze mensen naar judo komen kijken’. Het brons in Londen voelde echt als goud.”

Lees ook

Maartje Paumen over eerste keer verliefd zijn op een vrouw: ‘Opeens sloeg de vonk over’

Wil jij de aflevering van Meer dan Goud over Edith Bosch terugkijken? Dat kan hier!