In de zweefmolen

In aanloop naar de handlezing ben ik stiekem best nerveus: hoe gaat zoiets in zijn werk? Kan dit eigenlijk wel? Wíl ik weten wat een vreemde allemaal uit mijn hand haalt? Stel nou dat er iets ‘slechts’ in staat – dat is wel het laatste waar je op zit te wachten tijdens een pandemie. Toch negeer ik de drang om mezelf in te lezen over het onderwerp. Dit gaat alleen werken als ik hier blanco instap.

De eerste geruststelling is al snel binnen: Quist vertelt me dat handlezen allerminst draait om dingen voorspellen. Ze gaat me dus niets vertellen over mijn sterfdatum, toekomstige carrièremoves of het aantal labradoodles dat ik ooit zal krijgen (dat laatste vind ik dan toch jammer). Wat ze wél doet? In mijn handen mijn persoonlijkheid lezen en daar haar analyse op loslaten.

Stap één is het maken van afdrukken: met een roller krijg ik zwarte inkt op mijn handen gedrukt, die ik vervolgens overzet op papier. Links, rechts, duimen nog even apart. Zodra ze op papier staan, hang ik meteen gefascineerd met m’n neus boven de a4’tjes. Ze lacht: “Ja, bijzonder he? Je ziet veel meer lijnen en vormen dan wanneer je ‘normaal’ naar je hand kijkt. Dat maakt dit ook zulk mooi werk, er zit altijd wel een verrassing in iemands handen.”

AstroTV

Daarna neemt ze een paar minuten de tijd om mijn handen te observeren en wat aantekeningen te maken. Ik pak nog een glas water en bereid me voor op Het Gesprek. Waar ik eerst een beetje bang was voor een AstroTV-vragenrondje – je weet wel, zo eentje waarbij de beller onbewust het hele verhaal zelf al invult – blijkt hier gelukkig niets van te kloppen. Quist steekt meteen van wal met een aantal scherpe observaties en vraagt daarna pas of ik me daarin herken. Prettig, wel.

Een aantal karaktereigenschappen haalt ze er feilloos uit. Ben ik zorgzaam en sociaal,  gevoelig, assertief, zelfstandig en piekerig tegelijk? Ja. Draag ik een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor de mensen om me heen? Vind ik het weleens lastig om mijn eigen grenzen te bewaken? Ding ding ding, je mag door voor de gratis koelkast.

Quist leest mijn handen in samenhang, maar legt uit dat links doorgaans meer betrekking heeft op je privéleven en rechts op werk. In mijn linkerhand ziet ze bijvoorbeeld een sterke connectie met mijn moeder (klopt, we zijn close) en in mijn rechterhand een go-getter: oplossingsgericht, analytisch, iemand die haar voldoening haalt uit het creëren van dingen. Kijk, da’s natuurlijk altijd leuk om over jezelf te horen.

Pardon?

De shocker komt als ze ineens vraagt wat ik op mijn zestiende heb meegemaakt. “Hier zit iets dat veel voor je betekend heeft. Ben je iets of iemand verloren toen? Ik zie dat je in dat jaar iets hebt ervaren dat veel impact op je heeft gehad, nu nog steeds.” Ik kijk haar verbluft aan, want laat dat nou nét het jaar zijn waarin mijn vader door een hartinfarct op de intensive care belandde. Hij kwam hier gelukkig weer helemaal bovenop, maar dat kostte tijd. In de jaren daarna heeft deze gebeurtenis onze gezinsdynamiek totaal veranderd.

Quist lijkt zelf ook te schrikken als ik haar dit vertel: iets van dat niveau had ze wellicht niet meteen verwacht. Ik vraag haar, nieuwsgierig aagje dat ik ben, hoe ze aan deze leeftijd kwam. Ze wijst op de print een plek op mijn linkerhand aan waar een stip te zien is. “Da’s best wel een aanwezig, venijnig puntje dat aandacht vraagt. Daar vandaan gaat een lijntje naar beneden én een lijn omhoog: je hebt iets los moeten laten, maar het heeft je ook iets gebracht. Misschien is het goed als je voor jezelf een keer een tijdlijn maakt en terugdenkt aan wat deze periode voor je gedaan heeft.”

Kijk, de kritische lezer zal misschien zeggen dat ‘het zestiende levensjaar’ wel vaker een grote impact heeft op tieners, of dat je met een rondje googelen ook een eind komt in iemands levensverhaal. Snap ik. Toch heb ik het verhaal over mijn vader nog nooit publiekelijk gedeeld, behalve op mijn eigen Instagram-account. Het kán zijn dat ze daarvan op de hoogte was, maar ik geef de handlezing hier toch echt het voordeel van de twijfel. De sessie voelde simpelweg niet als oplichterij.

Stortvloed

Voordat ik het door heb, zijn we anderhalf uur verder en heb ik een stortvloed aan observaties over me heen gekregen. Het is machtig interessant en vraag me meerdere keren hardop af hoe ze dit toch doet. Ik ben blij dat ik de sessie heb opgenomen, zodat ik de boel achteraf nog op mijn gemak kan uittikken. Zoveel informatie in één keer verwerken is een uitdaging.

Of ik me overal even goed mee kon identificeren? Nee, dat niet. Zo sprak de handlezing me veel meer aan dan de numerologie ervan, een kleine chart die ze achteraf nog even besprak. Hoewel Quist numerologie gebruikt als extraatje bovenop de handlezing (“zie het als de lijn die de puzzelstukjes van je handlezing verbindt”), gaat het er bij mij niet helemaal in dat enkel mijn geboortedatum al kan leiden tot een ‘geboortegetal’ en dat eigenschappen en gebeurtenissen in mijn leven met elkaar zou verbinden. Sorry, horoscopen. Sorry, astrologie.

Maar goed, hoe nuchter ook: deze poldermeid loopt al wél twee weken rond met deze bijzondere ervaring in haar achterhoofd. Af en toe popt ‘ie op en denk ik er nog eens over na. Mooi. Maar met die glazen bol hoef je bij mij nog steeds écht niet aan te komen.

Lees ook
‘Handen vertellen verhalen’: Fotograaf maakt indrukwekkende handportretten