Suzette Hermsen (31) is schrijver, LINDA.meiden-columnist en fervent babyshowerhater. Vanwege dat laatste klom ze vandaag weer eens in de online pen.
De aanleiding: het fenomeen ‘dadchelor’.
Dadchelor
Het was vandaag een prima dag. Totdat ik ineens stuitte op een bericht over het weerzinwekkende nieuwe fenomeen ‘dadchelor’. En ja, dat is precies zo wanstaltig als het klinkt. Met biertaarten, spareribs, Playboys, babycadeautjes en the whole shabang.
Babyshowers
Nu is het zo dat ik al een tijdje woedend ben op de wereld vanwege babyshowers an sich. Ik had er afgelopen weekend nog één. En het weekend daarvoor. En daarvoor. Dat is ook meteen een van de punten waar mijn anti-gevoelens jegens dit ontzettend Amerikaanse verschijnsel vandaan komen. Dat ik op al mijn vrije zondagmiddagen in een roze, blauwe, of godbetert beíde kleuren versierde woonkamer moet gaan zitten veinzen alsof ik niets beters te doen heb.
Onbereikbare vriendin
De moeder in spé – je vriendin voor wie je in principe bent komen opdraven – krijg je zo’n middag sowieso niet te spreken. Die zit met haar dikke buik tussen haar twee beste vriendinnen ingeklemd en is voorlopig niet meer van plan/in staat om op te staan. En dus beland jij – met je Jip en Janneke-champagne – tussen halfdove schoonmoeder A en schoolvriendin B, orerend over onderwerpen waar je je kip nog niet eens mee had willen belasten.
Een ander groot punt van irritatie zit ‘m in de kosten die je door zo’n dag worden opgedrongen. Er moeten door de babyshowercommissie natuurlijk wel tweehonderd kutcakes (ha-ha-ha), uitermate lelijke versiering die je daarna nooit meer gebruikt en cadeaus in de vorm van schreeuwend dure babywagens worden gekocht. Met het feit dat je wéér met een cadeau op de proppen mag komen als de baby eenmaal is geboren, heeft ogenschijnlijk niemand een probleem. Ogenschijnlijk.
De goden verzoeken
En dan hebben het nog niet eens gehad over het feit dat het kind nog niet eens is geboren. Het is verdomme toch de goden verzoeken, mensen. Ik zou het dan ook niet meer dan terecht vinden dat de baby zo’n babyshower in de buik ligt te aanschouwen en denkt: “Als dit is hoe mijn moeder het voor zich ziet in het leven, dan no way dat ik ooit naar buiten ga komen.”
Kortom: je tijd, geld, ziel, zaligheid, én zondagmiddagen gaan eraan, maar alles voor de moeder in spé. Want hé, je bent een goede vriendin of je bent het niet. En nee, ik heb zelf inderdaad geen kinderen. Maar als die er ooit komen, dan zet ik prijzengeld op het hoofd van degene die het idee alleen al durft te opperen. Laat staan wat ik doe met de beste man die met een godvergeten dadchelor aan komt zetten. Al krijg je daar waarschijnlijk nog wél champagne voor je geld.