Ramptoeristen

‘Er is zojuist een brandweerauto gestopt voor onze voordeur’, begint ze haar column. ‘De kinderen en ik hebben postgevat in de vensterbank, ramptoeristen die we zijn. Schuin onder ons wordt een deur ingebeukt. Het duurt niet lang voor ze binnen zijn. Het duurt ook niet lang voor ze weer buiten staan.’ Als even later de lijkwagen de hoek om komt, hangen ze nog steeds in de vensterbank.

Anders

‘”Dus hij was helemaal alleen toen hij doodging? Wat zielig.” Een uur later lopen we langs het huis van de buurman. De deur is dichtgespijkerd met een grote plank, en een hangslot moet ongenodigde gasten buiten houden. “Dit is wel heel anders dan toen papa doodging he?”.’

Bloemenzee

Dat bevestigt ze: na Eberhards overlijden werden bloemen voor de deur gelegd en kaarsjes gebrand. ‘”Dit is niet hoe het normaal gaat hoor, als er iemand dood is”, zei ik die week regelmatig tegen mijn kinderen. Nu zeg ik het weer: dit is niet normaal hoor. Ze knikken; dat hadden ze inmiddels wel begrepen. Er zit veel tussen een bloemenzee en een hangslot met een plank.’

Lees Femkes hele column bij het Parool hier.

Lees ook
Weduwe Eberhard van der Laan: ‘De tijd waarin je iemand mist, is nooit kort’