Het grootste verkrachtingsproces in de Franse geschiedenis maakte Gisèle Pelicot tot feministisch icoon. Haar dochter Caroline Darian vertelt in een interview aan The Telegraph hoe de onthulling van de misdaden van haar vader haar leven totaal verwoestte.
De politie vond gewiste foto’s van Darian zelf in een map met de naam ‘Mijn dochter naakt’.
Trigger warning: dit artikel beschrijft situaties die gaan over suïcidale gedachten.
In haar boek I’ll Never Call Him Dad Again schetst Caroline Darian pijnlijke herinneringen aan een jeugd die tot voor kort gewoon leek. “Ik zie je nog altijd achter het stuur van je zwarte Renault 25, volgestouwd met tassen en koffers toen we op vakantie vertrokken. Je maakte grappen, zette Barry White op en zong mee, je hoofd wiegend op de maat, net zo enthousiast als wij, de kinderen op de achterbank.”
Voor Darian is dat contrast het meest confronterend. “Ik beloof je, we hadden niet normaler kunnen zijn. Een middenklassegezin dat nooit iets tekortkwam, dat in een mooi groot huis woonde aan de rand van Parijs en elke zomer op vakantie ging.”
Emotionele getuigenis van Gisèle Pelicot in Franse verkrachtingszaak: 'Ik ben een volledig verwoeste vrouw'
Dat beeld stortte in op 2 november 2020, toen Darian een telefoontje kreeg van haar moeder. Haar vader, Dominique Pelicot, was gearresteerd voor het filmen onder rokken in een supermarkt. Binnen enkele dagen kwam de gruwelijke waarheid naar boven: hij bleek jarenlang zijn vrouw te hebben gedrogeerd en verkracht en nodigde meer dan vijftig mannen uit om mee te doen. Honderden verkrachtingen werden gefilmd en opgeslagen. Daarbovenop vond de politie gewiste foto’s van Darian zelf in een map met de naam ‘Mijn dochter naakt’.
De onthulling voelde als een mokerslag voor Darian. “Het was een enorme explosie. Elke dag leerden we iets nieuws, en toen begon ik te schrijven over de gebeurtenissen in realtime, als een dagboek.”
LINDA. spreekt Caroline, de dochter van Gisèle Pelicot: 'Na mijn vader ben ik nu ook een deel van mijn moeder verloren'
Het besef dat ze het tweede slachtoffer van haar vader was, zonder precies te weten wat haar was aangedaan, werd Darian te veel. Uiteindelijk moest ze 72 uur opgenomen worden in een psychiatrische spoedkliniek. “Toen ik eruit kwam, wist ik dat ik alles moest blijven opschrijven, anders zou ik er nooit meer bovenop komen. In die eerste paar dagen en weken denk ik dat het eigenlijk een manier voor me was om in leven te blijven.”
“Er waren momenten dat ik gewoon wilde dat het allemaal stopte. Waar ik het wilde beëindigen. Omdat het te moeilijk was. Het was te pijnlijk. Ik rouwde niet alleen om een vader van wie ik hield, maar om het verlies van een stel dat mijn ouders waren – het verlies van een gezin. Ik rouwde om mijn hele jeugd.”
Tijdens het proces kregen vijftig mannen celstraffen, onder wie Dominique Pelicot, die tot twintig jaar werd veroordeeld. Toch voelde Darian zich niet gehoord, omdat haar vader slechts werd aangeklaagd voor het maken van aanstootgevende foto’s van haar. Voor de rechter verklaarde ze: “Ik ben een vergeten slachtoffer in deze zaak.”
Haar moeder kon onmogelijk geloven dat Dominique Pelicot zich aan hun dochter heeft vergrepen: “Je vader is tot zoiets niet in staat”, verzekerde Gisèle Pelicot haar. Het contact met haar moeder heeft ze verbroken. “Mijn moeder liet mijn hand los in de rechtszaal. Ze heeft me in de steek gelaten. En dat zal ik haar nooit vergeven. Nooit.”
Binnenkort documentaire te zien over gruwelijke verkrachtingszaak Gisèle Pelicot
