Lezing over muziekbusiness

Tot hij me een paar maanden geleden uitnodigde om een lezing over de muziekbusiness te geven bij het bedrijf waar hij inmiddels werkt. Ik kom in een vergaderruimte met veel glas en grote schermen terecht. We hebben nog tien minuten voordat zijn collega’s binnenkomen en hij vraagt hoe het met me gaat. Ik vertel hem over mijn nieuwe album en de shows die ik ga spelen deze zomer. Dan vraag ik hoe het met hem gaat.

‘Mijn volkswagen kan echt niet meer’

“Ik begin een beetje uitgekeken te raken op mijn huidige functie”, zucht hij. “Kijk, omdat ik zo dom was in de muziekindustrie te willen werken, heb ik vier jaar stilgestaan wat salarisontwikkeling betreft. Nu heb ik nog steeds een juniorfunctie, maar ik ben bijna dertig en ik wil uitzicht op meer. Mijn vrienden lopen nu vier jaar op mij voor, en dat is behoorlijk gênant als je het op verjaardagsfeestjes over je salaris hebt. En ik rij nog steeds in een Volkswagen van acht jaar oud, dat kan ook echt niet meer.”

Blijven hangen in jeugddroom

Onbewust heb ik tijdens zijn relaas een stap achteruit gedaan. Als Peter stilvalt zeg ik in een reflex: “Ja, dat snap ik wel.” Maar ik snap er niks van. In de gesprekken die ik doorgaans voer, wordt de vraag ‘hoe is het met je’ niet beantwoord met de grootte van de auto waarin je rijdt. Intussen druppelen Peters collega’s binnen. Ik geef mijn lezing, en vraag me terwijl ik mijn publiek bekijk af of al deze bedrijfsmedewerkers mij niet zien als een stumperd die is blijven hangen in een jeugddroom.

Financiële status

Als ik na afloop terugwandel naar mijn auto, verbaas ik me vooral over mijn eigen verwondering. In een maatschappij waarin studeren weer iets voor de rijken is geworden, waarin je als afgestudeerde met studieschuld van de ene onbetaalde werkervaringsplek naar de volgende veredelde stage hobbelt en waarin het met vast contract als starter al vrijwel onmogelijk is om betaalbare woonruimte te vinden (laat staan zonder), is het niet zo gek dat sommigen hun fysieke en mentale gezondheid beginnen te verwarren met hun financiële status.

Afgeragde Toyota Starlet

Ik stap in mijn afgeragde Toyota Starlet uit 1995 en probeer uit te rekenen hoeveel optredens ik moet geven om een Mercedes E-klasse te kunnen kopen. Maar de rekensom strandt wanneer ik me realiseer dat ik geen idee heb hoe duur zo’n auto is.