26.000 gezichten

In 26.000 gezichten, 15 jaar later gaan de filmmakers terug naar de mensen die ze vijftien jaar geleden portretteerden. Pariya kreeg in die tijd samen met haar moeder, zusje en broertje te horen dat ze – na zes jaar in Nederland te zijn geweest – teruggestuurd zou worden naar Iran.

De makers van de documentaire hoopten met de portretten destijds een verblijfsvergunning te forceren voor mensen met kinderen. Mede dankzij de documentaire besloot het het kabinet tot een generaal pardon, waardoor deze grote groep in Nederland mocht blijven. Pariya en haar familie zijn daar onderdeel van.

Ongelukkig

In spraakberichten van vijftien jaar geleden horen we haar over dat bewuste moment zeggen: “De eerste twee dagen zat ik vet hard te huilen, maar ik kan niet meer huilen. Er zit bijna niks meer in m’n hart.” Die pijnlijke gevoelens had ze destijds graag met iemand willen delen. “Ik heb wel heel erg gemist dat iemand tegen me zei: ‘Jij voelt die onveiligheid ook he, die onzekerheid’.” Ze vult aan: “Erkenning van mijn gevoel.”

De onzekerheid en verdriet op jonge leeftijd zorgen ervoor dat Pariya op haar 22ste in een diep dal belandt. “Ik werd ongelukkig, maar ik dacht juist: ‘Nu heb je een huis, een veilig bestaan, een opleiding en gaat alles oké. Waarom voel je je nu zo, terwijl je je juist vijftien jaar geleden zo had moeten voelen?”, vertelt ze. Ze besluit een psycholoog in te schakelen en leert steeds meer dat kleine meisje van toen te omarmen. “Ik voel haar.”

Lees ook
Syrische vluchteling Hanin (17) zingt Arabisch en ontroert coaches in ‘The Voice’

Gedreven

Als Pariya naar een haar portret van vijftien jaar geleden kijkt, vertelt ze dat ze dat meisje van toen niet meer is. “Ik zie een meisje dat is gekwetst, maar ik zie ook kracht in haar ogen. En die kracht ben ik nu”, aldus Pariya. Ze is daarom naar eigen zeggen dankbaar dat ze het leven nu ziet als iets moois: “Dat zag ik toen niet echt meer, maar nu juist wel.”

Ondanks de pijn en onzekerheid die Pariya vroeger beleefde, bleef ze vechten voor wat ze wilde bereiken. Ze haalde tienen voor Nederlands en werkte zichzelf steeds hoger op. Haar doorzettingsvermogen bracht haar via het mbo en het hbo naar een universitaire studie tandheelkunde waar ze nu mee bezig is. “Ik wil de tandarts worden en niet de assistente zijn van de tandarts”, vertelt ze veerkrachtig.

De hele aflevering van 26.000 gezichten bekijk je hier.