De carrièreladder beklimmen on your own terms: in ‘MEIDEN aan de macht’ spreken we mensen met de leukste, spannendste en bijzonderste banen.
Deze keer: uitvaartbegeleidster Roseline Knidler (23). Samen met haar moeder én oma runt ze begrafenisonderneming @vrouwenvanrouw.
“In mijn jeugd vond ik dat het werk van mijn moeder en oma in de uitvaartbranche vooral véél was: je moet continu bereikbaar zijn, ook op feestdagen”, herinnert Roseline zich. Haar ambitie om dit werk zelf te doen was er destijds niet. “Op mijn zestiende deed ik mijn maatschappelijke stage bij het uitvaartbedrijf waar zij werkten. Toen begreep ik het pas écht.”
Toch gaat ze rechtsgeleerdheid studeren, ze wil immers advocaat worden. Ze blijft haar moeder en oma helpen naast haar studie. In de coronatijd steeds vaker. “Het sprak mij aan dat je waardevol bent voor mensen die door een moeilijke tijd gaan.” Ze heeft altijd geweten dat ze met haar werk anderen wil helpen.
Als ze het nog als side quest doet, begeleidt ze zelf geen uitvaarten. “Na vier jaar helpen, wist ik: híer zit ik op mijn plek. Mijn oma en moeder vroegen of ik wilde meelopen als uitvaartbegeleider. Dat deed ik – een half jaar later begonnen we met z’n drieën onze eigen onderneming.”
Nu is het haar fulltime baan. “Vind je het niet eng om met dode mensen te werken?” hoort Roseline vaak. “Ik werk met de nabestaanden, zeg ik altijd. Een afgerond leven vind ik niet eng om te zien. Het hoort bij het leven. Een jong lichaam is een heel ander verhaal. Alles in mij zegt dan: dit klopt niet. Maar eng? Ook dat vind ik het niet. Je moet het kunnen zien voor wat het is. Ben je te emotioneel of angstig? Dan is dit werk niks voor jou.”
Als de schouwarts iemands dood vaststelt, krijgt Roseline een telefoontje en gaat ze naar die familie toe. Dan verzorgt ze het lichaam, baart het op de gewenste plek op en organiseert ze de uitvaart tot in de puntjes. “Een uitvaartverzorger is een beetje te vergelijken met een weddingplanner; je regelt alles”, legt Roseline uit. “Rouwkaarten, de kist, bloemen, het vervoer, foto’s, muziek – echt alles. Je plant en coördineert het, en tegelijkertijd ben je er voor de familie. Ik wil hen tot steun zijn door veel regelwerk uit handen te nemen.”
Echt vakwerk, noemt ze het ook wel. “Wij hebben een bepaald gevoel voor schoonheid en elegantie, en leggen de lat voor de uitvaarten hoog. Het moet kwalitatief goed zijn en voor de familie goed voelen. We gaan niet voor minder.”
Cheryl (32) is postmortale verzorger: 'Ik ben soms ter plekke bij een moord of ongeluk'
Op de dag van de uitvaart is ze ook ceremoniemeester. Ze opent, sluit en praat het afscheid aan elkaar. Een gebeurtenis die gepaard gaat met veel emoties. “Ik voel het verdriet als uitvaartleider, maar ik voel ook dat het niet mijn verdriet is. Ik zit dan in een rol waarin ik een steunpunt kan zijn. Thuis komt het wel binnen, en sommige overlijdens neem je mee in je privéleven, want die maken impact. Gelukkig kan ik daar met mijn moeder en oma over praten.”
Het gebeurt dat mensen te jong of op een verschrikkelijke manier komen te overlijden. “Dat is heel moeilijk. Op die momenten helpt het om veel met elkaar te praten, en om je eigen leven even op de achtergrond te zetten. Ik ben er dan voor die familie. Mijn uitlaatklep is dansen, daar kan ik veel emotie in kwijt.”
“Je maakt van een verdrietige periode een mooie herinnering, zei iemand laatst. Het is bijzonder dat je kan bijdragen aan iemands laatste herinnering”, deelt Rosaline. Geen dag is hetzelfde voor haar. Belt de familie van een overledene? Dan moet ze haar eigen planning opzij schuiven. “Die flexibiliteit vind ik leuk, maar het is ook heftig. Met vriendinnen afspreken is altijd onder voorbehoud van werk. Soms is dat lastig. Werk en privé loopt continu in elkaar over, omdat het een familiebedrijf is.”
Met drie generaties werken is ook mega-bijzonder. “Aan één woord hebben we al genoeg. Je merkt de verschillen in generaties: mijn oma is 74, mijn moeder 55 en ik ben 23. Heel verschillend, maar qua werk zitten we op één lijn. Sommige overlijdens zijn emotioneel belastend, dan is het fijn dat je het samen doet. Een half jaar terug kreeg ik een melding van een familie die ik ken, toen ging mijn oma met mij mee.”
“Je bent op een andere manier met elkaar bezig dan wanneer je gewoon bij je oma op de koffie gaat”, vertelt Roseline. “Het schept een heel diepe band. Het zijn de twee mensen die ik het meest zie in mijn leven.”
Roseline met haar moeder en oma bij de opening van hun kantoor.
Dit jaar openden ze hun eigen kantoor in Middelburg. “Ik zou het mooi vinden om ook ons eigen afscheidshuis te hebben, wat helemaal in onze eigen sfeer is. Uiteindelijk zou ik het ook fijn vinden om met een groter team te werken. Ik ben de jongste, dus mag groot dromen.”
Esmée (28) is post mortale verzorger: 'De lichamen op mijn tafel kwamen 's avonds in het nieuws'
