Zeg nou zelf, niet elke break-up gaat zo vriendschappelijk als je aan je vrienden vertelt. In ‘En toen was ik single’ nemen wij een duik in het leed van echte relatiebreuken. In de breedste zin van het woord.
Dit keer vertelt Elin* haar verhaal.
Duur van de relatie: Vijftien jaar
Wie maakte het uit: Elins beste vriendin
Reden van breuk: Ze kon Elins depressie niet aan
“Ik zat in de tweede van de middelbare school toen ik mijn beste vriendin leerde kennen. We waren toevallig door onze mentor naast elkaar gezet. In het begin baalde zij daarvan, ze had liever naast een van haar vriendinnen gezeten, maar we kwamen er snel achter dat we veel overeenkomsten hadden. Na twee jaar gingen we beiden naar andere klassen, maar het contact bleef goed. Tijdens de lessen stuurden we elkaar stiekem sms’jes en we spraken veel af na schooltijd. Ook nadat we onze diploma’s hadden gehaald, bleven we bevriend.
Toen ik naar een nieuwe school ging, begon ook mijn depressieve periode. Dat had te maken met problematiek vanuit mijn jeugd en opvoeding. Om niet te verzuipen, begon ik aan een traject van anderhalf jaar waar ik hulp zocht voor mijn mentale problemen.
Het was vrij intens. Mijn beste vriendin en ik hadden daardoor ook minder contact, maar als we elkaar spraken, was het als vanouds. Voor haar was het ook geen makkelijke tijd, want haar toenmalige beste vriendin keerde haar de rug toe. Hierdoor groeiden we dichter naar elkaar toe. Hoe lullig het ook klinkt, dat zij had gebroken met haar vriendin was voor mij een geluk. Ik had voor het eerst een echte, beste vriendin met wie ik alles deelde.”
“Op een gegeven moment kreeg zij een vriend. En hij wist meteen dat hij een pakketdeal had; als hij met haar was, kreeg hij mij erbij. Het duurde niet lang voor ik als derde wiel werd meegenomen op dates. Doordat ik veel met hem omging, leerden we elkaar goed kennen op vriendschappelijk niveau. Waar zij enorm gelukkig waren in de liefde, ging het mij niet zo voor de wind op dat vlak.
Ik datete nog wel een tijdje met de beste vriend van mijn vriendins partner – snap je het nog? – maar dat liep uiteindelijk stuk. Deels doordat ik door de jaren heen depressief was. Ik klopte bij verschillende psychologen aan voor mijn depressie en sociale angststoornis, waarvoor ik zelfs aan de medicatie heb gezeten. Terwijl het achter de schermen niet zo goed met mij ging, liet ik het haar niet merken. Ik wilde de vriendschap niet op het spel zetten door hoe ik me voelde.
Vijf jaar geleden begon het te rommelen in onze vriendschap. Ik ging me steeds slechter voelen waardoor ons contact verminderde. Zij besteedde op dat moment meer tijd aan haar partner dan aan mij. Dat helpt niet als je al een negatief zelfbeeld hebt én je eenzaam voelt. We spraken elkaar wel, maar het was niet hetzelfde.”
“We gingen een jaar lang door op dezelfde voet, tot ik ineens een lang WhatsApp-bericht van haar kreeg. Het was een boekwerk aan tekst. Alles wat ze al die tijd had opgekropt, gooide ze eruit. Ze zei dat ik nooit aan haar dacht, altijd negatief was, niemand binnenliet en misschien eens aan anderen moest denken. Ze was er klaar mee.
Ik schrok van het bericht, maar wilde er wel over praten. Er gingen een paar weken overheen voor we weer contact hadden en afspraken. Ik snapte wat ze zei en we kwamen overeen om met elkaar te blijven communiceren over irritaties, frustraties en al het andere. Dit ging een tijd goed, maar een paar maanden later kreeg ik opnieuw een bericht van haar. ‘Ik ben er klaar mee. Ik wil geen contact meer met je’, stond er. Haar redenen waren gelijk aan die van het eerste bericht.
Van de een op de andere dag was het contact verbroken. Ik gaf nog wel aan dat ik het geen eerlijke manier van communiceren vond, maar kreeg daar geen reactie op. Ik heb uiteindelijk de eer aan mezelf gehouden, maar ik was wel boos. Op haar verjaardag stuurde ik een kaartje waarin ik haar feliciteerde en aangaf dat ik wel wilde afspreken als ze daarvoor openstond. Ze bedankte er vriendelijk voor.”
“Het feit dat de vriendschap voorbij is, doet af en toe pijn. Van tijd tot tijd houdt het me bezig. We wonen nog altijd bij elkaar in de buurt, dus ik krijg het benauwd bij de gedachte dat ik haar kan tegenkomen. Wat moet ik dan doen? Ik heb nooit echt afsluiting gekregen, dus ik zou niet weten hoe ik me in zo’n situatie moet gedragen. Natuurlijk is het jammer dat het zo gelopen is. In het begin heb ik erom gehuild. Het verbreken van de vriendschap gebeurde toen ik al depressief was, dus ik heb het er moeilijk mee gehad. Het voelde als liefdesverdriet; er valt een deel van je leven weg. Ik gun haar het beste, maar had het graag anders gezien.
Sinds dit is gebeurd, heb ik mijn psychische traject afgerond. Ik zit nu goed in mijn vel, en vind het jammer dat zij al die tijd een vriendin heeft gehad die depressief was. Ik baal dat ze niet heeft meegemaakt hoe ik ook kan zijn. Inmiddels ben ik voorzichtiger geworden wat betreft vriendschappen. Ik wil zo min mogelijk verbergen, zodat nieuwe vrienden van tevoren weten waar ze aan beginnen.”
*Elins naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Sasha (23) had een ongelijkwaardige relatie: 'De liefde kwam meer van mijn kant'
