Niet iedereen groeit op met een vader aan de keukentafel. Voor sommigen begint hun familieverhaal in een donorbank. De komende weken delen we drie openhartige verhalen van meiden met een donorvader.
Deze keer deelt Suse (20) haar verhaal, zij heeft twee moeders en kent haar donorvader, die ze zelf liever donor noemt, al haar hele leven.
Suses moeders wilden altijd heel graag kinderen, dus gingen ze zelf op zoek naar een donor. “Ze begonnen in hun eigen kenniskringen”, vertelt Suse aan LINDA.meiden. “Een van hun vriendinnen kende wel iemand, maar dat bleek niet de juiste man te zijn.” Haar moeders hebben namelijk bepaalde eisen.
“Ze wilden niet dat hij zich met de opvoeding zou bemoeien of een actief vaderfiguur zou zijn. Het belangrijkste voor hen was zijn karakter, en dat ze goed met hem zouden klikken.
Ze zochten verder en hoorden van een andere vriendin dat haar oma een zoon had die er wel voor open zou staan. Een van mijn moeders kende hem nog van vroeger. Ze besloten hem een brief te sturen. Daarin vroegen mijn moeders of hij er inderdaad voor open stond en gaven ze hun telefoonnummer. Hij belde een tijdje later en ze spraken af. Het bleek een match, dus hij werd de donor.”
Uiteindelijk verwelkomden haar moeders Suse via zelfinseminatie – en twee jaar later haar broertje, met dezelfde donor.
Hoewel Suses donor geen actieve rol heeft in haar leven, kent ze hem al sinds ze klein is. “Hij is er altijd op mijn verjaardag, en we drinken weleens een koffietje samen. Toen ik jong was, heb ik een keer met mijn broertje bij hem gelogeerd. Dat vond ik toen leuk, maar inmiddels is die logeertijd wel voorbij.”
Voor Suse en haar broertje voelt hij niet als vader. “Ik zie hem als familievriend. Aan mijn twee moeders heb ik genoeg. Ik noem hem dan ook liever niet donorvader. Hij is alleen mijn donor, niet mijn vader. Voor mijn broertje geldt hetzelfde.”
En een actief vaderfiguur heeft ze nooit gemist. “Het is heel fijn om twee moeders te hebben. Toen ik voor het eerst ongesteld werd, konden ze me goed helpen. Voor sommige dingen ga ik liever naar de één, voor andere dingen naar de ander. Voor mijn broertje is het denk ik anders. Ik heb het er nooit met hem over gehad, maar het zal vast iets moeilijker zijn als jongen in de puberteit. Mijn moeders houden daar rekening mee. Zo stellen hem bewust veel vragen, zodat hij weet dat ook hij bij hen terechtkan.”
Sanne ontmoette haar donorvader en halfbroers en -zussen: 'Ze lijken allemaal op mij, maar ik ken ze niet'
“De overeenkomsten tussen mij en mijn donor? Ik heb eigenlijk geen idee”, zegt Suse lachend. “Laatst kwam ik tot het besef dat ik dezelfde richting op ga met mijn studie als hij: Communicatie. Dat voelt toevallig, maar dat is eigenlijk best logisch. Ik ben in the end zijn biologische kind.
Ik ben qua overeenkomsten meer met mijn moeders bezig dan met hem. Mijn donor maakt er wel opmerkingen over. Dan zegt hij bijvoorbeeld: ‘Daarin lijk je op mij’. Meestal reageer ik met: ‘Oh, grappig’ of ‘Toevallig’, maar ik ga daar verder niet op in. Ik vind het niet erg dat hij dat zegt, ik snap dat hij daar meer mee bezig is dan ik.”
“Het klinkt gek, maar ik vind dat ik heel erg op mijn niet-biologische moeder lijk. Onze humor is hetzelfde en ook in mijn gedrag lijk ik op haar. Qua uiterlijk lijk ik dan weer op mijn biologische moeder, maar onze humor is totaal verschillend. Mijn broertje deelt dat weer meer met mijn biologische moeder.”
Hoewel Suse niet bezig is met de overeenkomsten met haar donor, is ze blij dat ze hem kent. “Ik heb me nooit hoeven afvragen wie mijn donor is – iets waar andere donorkinderen soms wel mee struggelen. Ook al zie ik hem niet als mijn vader, ik hecht wel waarde aan onze band. Ik ben blij hoe het is tussen ons. Ik hoop dat dit nooit verandert.”
Dara ontmoette voor het eerst haar donorvader: 'Ik stond voor zijn deur en wilde me omdraaien'
