Shay (22) verloor op jonge leeftijd zijn biologische moeder, maar werd voorafgaand aan haar dood al geadopteerd door twee pleegmoeders. Dat maakt zijn relatie met Moederdag dubbel.
Aan LINDA.meiden vertelt hij hoe hij zijn biologische moeder herinnert, hoe zijn band is met zijn pleegmoeders en hoe hij Moederdag al die jaren heeft ervaren.
Toen Shay vier jaar oud was, werd hij door jeugdzorg aan een pleeggezin gekoppeld. “Dit zou in eerste instantie tijdelijk zijn. Mijn biologische moeder was vanaf relatief jonge leeftijd verslaafd aan heroïne, maar dat veranderde toen ze zwanger werd van mij. Ze stond erop dat ze mij wilde houden en werd met veel hulp clean. Dat ging drie jaar lang goed, totdat ze een nieuwe vriend kreeg. Hij was echt duivels en liet mijn moeder terugvallen in haar verslaving. Ons knusse apartment waar we die drie jaar hadden gewoond, veranderde in een drugshol.
Ik kan me nog herinneren dat ik op een dag in bad zat en dat mijn moeder en haar vriend ruzie kregen. Hij had haar zo hard geslagen dat ze een gat in haar hoofd had. Mijn moeder belde mijn oom om hulp, maar de onderbuurvrouw had alles gehoord. Ze maakte zich (niet ontrecht) zorgen om mij en schakelde jeugdzorg in. Zij hebben mij toen bij crisis-opvang gezet, waarna ik bij pleegouders kwam. Ik mocht terug naar mijn moeder als ze weer clean was, maar dat lukte haar niet. De tijd bij mijn pleegmoeders werd tot mijn zesde steeds verlengd. Daarna besloten zij dat ik bij hun mocht blijven wonen.”
Shay woont tot zijn achtiende bij zijn pleegmoeders, samen met zijn oudere zus; de biologische dochter van een van de twee moeders. “Mijn zus heeft precies hetzelfde karakter als mijn pleegouders; ingetogen, rustig en een beetje alternatief. Ik ben totaal het tegenovergestelde; super sociaal, gek op uitgaan en altijd in voor spontane plannen. Ik merkte terwijl ik daar opgroeide al snel dat de klik met mijn pleegmoeders er niet was zoals mijn zus dit had.”
Terwijl Shay bij zijn pleegmoeders woonde, mocht hij zijn moeder wel af en toe zien. “Altijd als ik samen met haar was, merkte ik dat ik veel beter met haar klikte. Wij waren echt vier handen op een buik, wat biologisch gezien ook best logisch is eigenlijk. We hadden de grootste lol samen en we leken sprekend op elkaar. Dat ze verslaafd was, had ik toen ik klein was nooit door. De positieve herinneringen aan haar zijn de herinneringen die me het meest zijn bijgebleven.
Op Moederdag voelde ik destijds altijd een grote druk om alle drie mijn moeders een mooi knutselwerk te geven. Waar andere kinderen in de klas één werkje maakten, maakte ik er drie. Mijn pleegmoeders besloten daarom dat zij er genoeg hadden aan eentje, maar nog steeds wilde ik niet dat het ene kunstwerk mooier zou zijn dan het andere. Het was altijd een gekke dag voor mij; ook omdat ik mijn eigen moeder niet zag op Moederdag. Mijn pleegouders waren namelijk erg beschermend over mij. Tegelijkertijd was mijn moeder onbetrouwbaar op het gebied van plannen maken door haar verslaving.”
Lees ookOlivia (22) wordt gestalkt door haar ex: 'Hij spoot het huis van mijn nieuwe vriend onder met graffiti'
Shay was acht toen zijn moeder overleed. “Het was Koninginnendag en dat was ik samen met mijn pleegmoeders en zus in het dorp gaan vieren. Toen we thuiskwamen kregen we het telefoontje. Vanaf daar was het toen (en nu nog steeds) een zwart gat voor mij. Ik kan me nog herinneren dat de begrafenis op Bevrijdingsdag was en dat het dus kort daarna ook Moederdag zou zijn. Toch kan ik me van die Moederdag niets meer herinneren.
De opvolgende Moederdagen waren lastig. Waar ik eerst moeite had met drie knutselwerkjes maken, wilde ik dat nu heel graag blijven doen. Maar van school mocht ik er maar twee knutselen. Destijds heeft niemand me de hulp kunnen bieden die ik nodig had bij mijn rouwproces. Mijn pleegmoeders wisten niet goed hoe en hadden niet de beste band met de mijn biologische familie, wat het contact moeilijk maakte. Mijn oom, de broer van mijn biologische moeder, was de enige met wie ik echt klikte en bij wie ik me fijn voelde. Hij was er voor me en met hem kon ik over mijn moeder praten. Echter was het door zijn drukke baan en de beschermendheid van m’n pleegouders lastig om hem vaker te zien.”
Over het overlijden van zijn moeder praten, deed Shay dus weinig. Daardoor heeft hij ruim tien jaar nodig gehad om haar dood te verwerken. “Vanaf mijn veertiende merkte ik dat het heel slecht met me ging. Ik voelde me thuis het zwarte schaap en dat maakte me ongelukkig. Er was niemand om me heen die met mij over mijn moeder wilde praten. Uiteindelijk begon ik meer contact te zoeken met mijn oom en op mijn achttiende begon ik het overlijden van mijn moeder een plekje te geven.
Met mijn pleegouders had ik daarentegen steeds vaker ruzie. Ik begreep hen niet en zij mij niet, waardoor we steeds regelmatiger botsten. Op het moment dat het onhoudbaar werd, kreeg ik een vriendin. Met haar ben ik toen gaan samenwonen, omdat we het fijn hadden en we dat wilden, maar ook omdat ik het thuis echt niet meer volhield.”
Inmiddels woont Shay drie jaar samen met zijn vriendin en bezoekt hij op Moederdag zowel haar moeder, als zijn pleegmoeders. “De band met mijn pleegmoeders is nog steeds niet geweldig, maar we hebben een goede manier gevonden om onze band het beste te houden. Moederdag is nog steeds een dag waarop ik langs ga en met hun bijklets over van alles en nog wat. Toch blijft het een lastige dag, omdat ik geen moeder meer heb met wie ik echt die moeder-zoon connectie heb.
Soms vraag ik me ook af hoe ze nu naar mij zou kijken. Ik weet bijna zeker dat ze trots op me is en op wat ik heb bereikt, maar heb het wel eens met mijn oom over mijn keuze om als man door het leven te gaan. Ik was altijd de dochter van mijn moeder en ben benieuwd hoe ze het zou hebben gevonden om nu een zoon te hebben. Dat is iets waar ik nooit achter ga komen, en dat is oké.
Een paar maanden geleden ben ik voor het eerst alleen naar haar graf gegaan. Mijn oom was net langs geweest en had heel haar graf versierd met de mooiste bloemen. De zon scheen en het voelde goed om haar zo te bezoeken. Ik liep weg met een grote glimlach, omdat ik weet dat ze er nog is voor me. Precies op die plek daar.”
Lees ookKristie (28) hield teruggekomen kanker geheim voor vrienden en familie
