Seksueel geweld

“Ik was met vrienden naar een feestje, het was buiten. Via een vriendin leerde ik een jongen kennen. Het klikte. Al snel besloten we samen weg te lopen van het feest. We zoenden, hij wilde meer, maar we waren erg in het zicht en besloten wat meer privacy te zoeken. Er gebeurde van alles, maar hij drong aan op seks en ik gaf duidelijk aan dat ik dat niet wilde. Ik was ongesteld, liet ik hem weten. Dat is het moment waarop hij me vertelde dat hij mijn tampon er al uit had gehaald, zonder dat ik het wist.”

Noé schrok van de situatie en gaf meermaals duidelijk aan dat ze het hierbij wilde laten. Daar gaf de jongen geen gehoor aan. Hij verkrachtte haar.

Schuldgevoel

“Ik heb nog even in mijn eentje verward op de grond gezeten. Ik kon niet begrijpen wat er was gebeurd of hoe ik dit moest plaatsen. Na een paar minuten ben ik opgestaan, heb me gefatsoeneerd en moest toen heel hard huilen. Al snapte ik niet goed waarom. Inmiddels was ik al ruim twee uur weg, dus mijn vriendin kwam me zoeken. Ze trof me overstuur aan. Ik legde haar uit wat er was gebeurd, maar zei niet dat hij een dader was. Ik gooide het op dat ik een domme fout had gemaakt. Nadat ik was gekalmeerd zijn we teruggegaan naar het feest.”

Als bewijs dat dit écht was gebeurd, nam Noé een spraakmemo op met uitleg over de avond. “Best pijnlijk en verdrietig om terug te horen, want ik gaf mezelf de schuld.”

Zó steun je als partner, familie of vriend een slachtoffer van seksueel geweldLees meer

Nasleep

Het besef wat er was gebeurd, kwam snel, vertelt Noé. “De eerste dagen wist ik dat er iets mis was, maar niet wat. Ik kon het niet zien voor wat het daadwerkelijk was: een verkrachting. En dus probeerde ik gewoon door te gaan met mijn leven. Tot ik op een feestje een groep mannelijke vrienden tegenkwam en getriggerd werd. Ik ging overstuur naar huis.”

Er was een omslag in Noés gedrag: ze lag veel in bed, schuwde contact en weigerde te praten. Na twee weken ging ze vervroegd naar een al staande afspraak met haar therapeut. “Daar vertelde ik meteen wat me was overkomen. Het kwam er gewoon uit. Na dat gesprek heb ik het ook aan mijn moeder verteld. En zij heeft vervolgens mijn vader ingelicht. Er werd contact opgenomen met de politie. Niet om aangifte te doen, wel om een melding te maken.”

Bemiddeling

Een aangifte bleef uit, maar Noé kampte met woede die niet wegging. “De politie tipte mijn moeder over Perspectief Herstelbemiddeling, een bemiddelingsbureau, en zij stelde vervolgens voor dat ik daar met de dader in gesprek zou gaan. In de eerste instantie had ik daar geen behoefte aan. Ik was er niet klaar voor. Naarmate de tijd verstreek, leek het me toch een goed idee om het gesprek aan te gaan. Het bureau nam contact op met de dader om te peilen of hij er ook voor openstond.”

Noé zette het gesprek tijdelijk uit haar hoofd om te kunnen genieten van haar vakantie. Bij terugkomst kreeg ze te horen dat de dader instemde met het gesprek. “Het zette alles weer op z’n kop. Voordat we met elkaar aan tafel gingen, stemde ik mondeling in geen aangifte te doen. Zijn ouders wilden graag aanwezig zijn bij het gesprek. Daar stak ik een stokje voor: we gingen dit zonder ouders doen of helemaal niet, zei ik. Hij ging akkoord.”

Brief

Voorafgaand aan het gesprek heeft de bemiddelaar met zowel de dader als Noé gesproken over hun ervaringen; die zijn niet met elkaar uitgewisseld. Ook werd met de 19-jarige besproken hoe ze wilde dat het gesprek zou verlopen en wat ze de dader wilde vertellen. Om te voorkomen dat Noé over haar woorden zou struikelen of “zelfs people pleaserig” zou doen, zoals ze zelf zegt, besloot ze een brief te schrijven en deze voor te lezen.

“Ik bleef het schrijven steeds uitstellen omdat ik het moeilijk vond en niet wist waar ik moest beginnen. Ik heb mezelf altijd goed kunnen uitdrukken in woorden, dus ben gaan teruglezen wat ik vlak na de verkrachting heb opgeschreven. Daaruit kon ik goed opmaken hoe het voelde en wat ik hem wilde vertellen. Na het schrijven van de brief voelde ik me sterk, maar ook verdrietig. Ik was blij dat ik mijn gevoelens eindelijk onder woorden kon brengen en tegelijkertijd was het confronterend.”

Zo ziet een lotgenotengroep eruit: 'Je hoeft niet in detail over het misbruik te praten'Lees meer

Confrontatie

Het doel van het gesprek? De dader vertellen hoe die dag voor Noé was. “Ik begon daar ook mee: ‘Iedereen heeft een eigen verhaal en mening, maar dit is mijn beleving’. Het was voor mij belangrijk dat hij dit wist, en dat het me niet uitmaakte hoe hij het zag. Ik had het gevoel dat deze ervaring zoveel consequenties voor mij had, terwijl hij nergens last van had.”

Op de dag van het gesprek zat Noé met een knoop in haar maag in de auto. Op de locatie kwam ze meteen oog in oog te staan met de dader. Hij zat aan tafel thee te drinken. “Het voelde zo normaal. Hoe kon ik ooit beginnen over wat er was gebeurd? Tegelijkertijd zorgde de ‘gewoonheid’ van de situatie ervoor dat ik me niet geïntimideerd voelde door hem.” Het was de bemiddelaar die het gesprek begon, daarna las Noé haar brief voor en deed de dader zijn zegje. Er volgde een gesprek. “Ik had verwacht dat hij in de verdediging zou gaan, maar hij was best open. Er kwam geen letterlijke ‘sorry’ uit zijn mond, want hij wilde geen schuld bekennen. Wel zei hij dat het hem speet dat ik het zo had ervaren en dat hij nu ‘vijftig keer meer oplet’ of een meisje waarmee hij iets doet het echt wil. Die alertheid vond hij zelf ‘vervelend’, maar ik zei: ‘Het is beter dan dat er weer zoiets gebeurt’.”

‘Ik wil door met mijn leven’

Achteraf voelde de 19-jarige zich opgelucht. “Alsof ik niet meer de enige was die dit moest dragen. Dat ik voor mezelf was opgekomen, voelde krachtig. Het was een manier om mijn keuze en mijn lichaam terug te claimen. De woede die ik voelde was niet meteen weg, maar het was wel minder intens en nam niet meer de overhand.”

Sinds het gesprek is Noé niet anders naar de dader gaan kijken. “Hij heeft zijn kant kunnen uitleggen, maar ik blijf erbij dat het volledig zijn schuld is wat er is gebeurd. Ik haat hem niet, maar hoef hem ook nooit meer te zien. Deze gebeurtenis neem ik voor altijd mee, maar dat betekent niet dat ik het mijn leven laat beheersen. Ik wil door.”

*Noé’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Heb jij seksueel geweld meegemaakt en wil je daarover praten? Centrum Seksueel Geweld biedt professionele hulp en is 24/7 bereikbaar via het telefoonnummer 0800 – 0188. Je kunt ook terecht bij Slachtofferhulp Nederland via 0900-0101.

Altijd bovenop de beste verhalen zitten? Download de LINDA.meiden app. 

Naomi (29) werd gedrogeerd en verkracht in Kaapverdië: 'Hij moest me daarna nog thuis brengen'Lees meer