Ongeneeslijke hersenkanker. Hiermee werd vorig jaar een stempel gedrukt op het leven van de 21-jarige Myrthe Raaphorst. Voor LINDA.meiden schrijft ze over hoe haar nieuwe leven er nu uitziet.
Zoals hoe ze op vakantie wordt herinnerd aan haar ziekte, en hoe het ziekenhuis stiekem een tweede thuis is geworden.
Ik zit heerlijk onder de zon op vakantie, niks aan de hand. Toch denk ik: wat als ik vrijdag met de uitslag slecht nieuws krijg. Ik word onrustig en zie alle erge scenarioâs voorbijkomen. Wat als dit mijn laatste zomervakantie was? Het klinkt overdreven, maar het gevoel is er toch. Als ik een paar dagen later weer thuis ben, heeft het gevoel me nog niet losgelaten. Ik moet vandaag naar het ziekenhuis voor een MRI en eenmaal onderweg kom ik bijna te laat door een wegversperring. Typisch, alsof het een teken is. In de hal begroet ik medewerkers en meld ik mij aan bij de balie van het ziekenhuis. Het voelt gek genoeg vertrouwd – een soort tweede thuis.
Eerst moet ik bloedprikken. De prikker kijkt naar mijn formulier. “Voor wie kom je?” “Naam en geboortedatum?”, vraagt hij volgens routine. Vervolgens slikt hij. “Jeetje, wat een pittige diagnose.” We raken aan de praat en ik krijg een compliment over mijn fijne aderen. Ik moest lachen, nooit gedacht dat dit mijn ‘best asset’ bij een man zou zijn.
Onderweg naar de MRI-scan kom ik een van mijn verpleegsters tegen. Ze wenst me succes en zegt dat het allemaal goed komt. Bij het wachtkamertje voel ik de paniek opkomen. Heb ik nog ergens metaal op mijn lijf? Zit er geen clipje ergens verstopt? Ik wil echt niet dat dat magnetische veld mij door de buis slingert. Het metaal zal namelijk, net zoals twee magneten die tegen elkaar knallen, tegen de randen van de buis schieten.
Op het bankje krijg ik de contrastvloeistof ingespoten. IJskoud. Je voelt het door je lijf trekken â echt een rotgevoel. Maar ze hebben het nodig om de randen van mijn tumor beter in kaart te kunnen brengen. Dan word ik de buis in geschoven met SlamFM op de achtergrond, zodat ik de herrie van de machine een beetje minder hoor.
Myrthe: 'Mijn hart bonkt in mijn keel en ik hoop op Ă©Ă©n simpel zinnetje: dat de tumor stabiel is'
Twee dagen later. Uitslagdag. Ik heb slecht geslapen, natuurlijk. Ook al doe ik dit elke drie maanden, het went gewoon niet. We drinken koffie in het ziekenhuis. Net als ik mijn moeder wil vragen of zij zenuwachtig is, roept mijn neuroloog ons al. Glimlachend. âAlles is goedâ zegt ze meteen. Mam en ik kijken elkaar aan met een zucht van opluchting. Op het scherm laat ze het verschil zien tussen oktober vorig jaar en nu. Je ziet hoe de tumor aanzienlijk is gekrompen. Daarna praten we over mijn tentamens, de vakantie en hoe het verder gaat. Het voelt inmiddels alsof ik tegen een vriendin praat. Het is fijn dat ik gezien word als mens en niet alleen patiĂ«nt.
Op de terugweg genieten mijn moeder en ik na. We bellen iedereen op. Als ik opa en oma spreek, pink ik altijd een traantje weg. Ze zijn zo lief en maken zich altijd zoveel zorgen. Nu kunnen ze weer rustig slapen. âs Avonds duik ik met vrienden de Tilburgse kermis in om het goede nieuws te vieren. Geen prijs gewonnen bij de grijpkraam, maar de beste prijs had ik die dag toch al binnen.
Soms denken mensen dat het ziekenhuis alleen maar kil, grijs en benauwend is. En nee: de geur is niet bepaald Chanel no.5 en het is niet het mooist of vrolijkst ingericht. Maar de mensen maken het dragelijk. Van de artsen tot de verpleegkundigen, tot de man bij het bloedprikken die mijn aderen fantastisch vond, ze geven mij net dat beetje warmte.
En dus blijf ik elke drie maanden terugkomen. Niet omdat ik dat nou zo gezellig vind, maar omdat ik moet. Zolang de uitslagen zo goed blijven, lig ik met alle liefde in die buis.
Myrthe: 'Daten met kanker op je 21e lijkt soms onmogelijk: wanneer drop je de bom?'
