Marcy (22) weet niet beter dan dat ze mentaal en fysiek mishandeld werd door haar moeder. Het zijn zelfs haar allereerste herinneringen aan haar jeugd. Haar vader schaarde zich, ondanks alles, nooit aan haar kant.
Trigger warning: huiselijk geweld en depressie.
“Het mentale en fysieke geweld was er eigenlijk al zo lang als ik me kan herinneren”, vertelt Marcy. “Het was voornamelijk mijn moeder die dit deed, die voor mijn gevoel gewoon iemand zocht om de schuld op af te schuiven en me straf te geven. Al vanaf dat ik een peuter was kwam alles wat er in huis gebeurde door mij; nooit door mijn oudere zus of mijn jongere broertje. Zelfs als mijn moeder wist dat ik niets fout had gedaan.”
De straffen werden naarmate Marcy ouder werd steeds zwaarder. “Het begon met het aantal minuten gelijk aan onze leeftijd op de gang zitten, maar dat sloeg al snel om naar fysiekere straffen. Zo weet ik nog dat mijn moeder me op mijn kamer opsloot, ze mijn arm hard vastpakte, me meesleurde en ik vervolgens haar nagels in mijn arm had staan. Ik werd tegen muren aan gesmeten, van de trap gegooid en had overal blauwe plekken.”
Als Marcy naar de middelbare school gaat stopt de fysieke mishandeling, maar gaat de mentale mishandeling verder. “Ik denk dat ik toen te lang, te snel en te sterk werd om dat nog te doen, dus ging ze inspelen op mijn gevoelens. Dat gebeurde al mijn hele leven, duurde tot ik het contact verbrak en was elk moment dat we elkaar zagen. Er werd bijna constant tegen me geschreeuwd. Ik denk dat we in heel mijn leven niet één normaal gesprek hebben gehad.”
“Ze heeft me van jongs af aan laten geloven dat ik dik was, terwijl ik best wel een dun kind was. Daar ging ik zo erg in geloven dat het resulteerde in een eetstoornis.” Marcy komt er pas achter dat ze verre van dik is als ze uiteindelijk ondergewicht heeft. “Toen kwam ik trots de woonkamer binnengelopen, omdat ik dacht dat ik nu eindelijk goed genoeg was voor mijn moeder. Helaas was het eerste wat ze toen tegen me zei dat ik er dik uitzag. Ik was toen een jaar of dertien.”
Haar vader is op dat moment wel in beeld, maar is vaak aan het werk. “Hij merkte denk ik niet hoe erg het toen was, omdat mijn moeder het altijd deed als hij er niet was. Maar op de momenten dat hij wel iets meekreeg, praatte hij het altijd goed voor mijn moeder. Dan moest ik me er niets van aantrekken en ze bedoelde het volgens hem waarschijnlijk gewoon goed.”
Lees ookSlachtoffer huiselijk geweld in 'See What You Made Me Do': 'Besefte niet dat ik werd mishandeld'
Het enige wat Marcy op de been houdt is de gedachte dat ze op haar achttiende meteen het huis uit zou gaan. “Ik ben mijn hele middelbare schooltijd depressief geweest. Toen begon ik met zelfbeschadiging en had ik suïcidale gedachten, dus ik wilde echt heel graag weg uit dat huis. Helaas was het uit huis gaan een stuk moeilijker dan gedacht. Pas op mijn twintigste vond ik een studentenkamer.”
Maar toen kwam de pandemie. “Ik heb daar maar even gewoond, voor mijn ouders me dwongen om weer thuis te wonen. Dat heb ik uiteindelijk maar gedaan, omdat ik niet anders durfde. Ik weet niet precies waar ik bang voor was, maar ik was überhaupt bang voor hen. Ik wist gewoon dat ik in grote problemen zou komen als ik hen zou tegenspreken.”
“Aan het einde van de eerste lockdown trapte mijn moeder me, ironisch genoeg, het huis weer uit. Ik heb toen met liefde al mijn spullen gepakt. Mijn vader heeft me toen nog gesmeekt om te blijven, maar ik wilde het niet meer. Nog geen jaar later heb ik al het contact met mijn moeder verbroken. Dat was de beste keuze die ik heb kunnen maken.”
Hoewel haar vader haar nooit fysiek heeft mishandeld, neemt Marcy hem wel kwalijk dat hij haar nooit heeft geholpen. Een paar maanden later verbreekt ze ook met hem het contact. “De manier waarop hij mijn moeder elke keer weer gelijk gaf was verschrikkelijk. Niet alleen zij, maar ook hij gaf mij overal de schuld van. Toen ik net het contact met mijn moeder had verbroken, wilde hij langskomen maar ik mocht het niet over de situatie hebben. Maar hij wilde me wel vertellen dat mijn moeder door mijn toedoen thuis zat te huilen en dat ze door mij geen fijne verjaardag kon vieren. Na alles wat er gebeurd was, lag het nog steeds allemaal aan mij.”
Gesprekken aangaan en telefoonnummers blokkeren werkt daarna niet om geen contact meer te hebben. “Mijn vader heeft me in de tijd daarna nog heel lang gestalkt. Niet alleen via de telefoon, maar ook fysiek. Toen ik opgenomen was heeft hij bijvoorbeeld vaak voor de deur van de kliniek gestaan. Hij is zelfs een keer ’s nachts binnengekomen in mijn huis terwijl ik in bed lag. Gelukkig had ik de slaapkamerdeur op slot gedaan, omdat ik al bang was voor hem. Ik heb toen geschreeuwd dat hij weg moest gaan en heb 112 gebeld. De politie heeft hem weggestuurd en ik ben uit angst met de trein naar de andere kant van het land gereisd.”
Marcy is daarna onder behandeling geweest bij de GGZ. “Het is geen fijne plek. Omdat mijn zaak zo ingewikkeld is konden ze niet echt iets voor me doen. Daarnaast heb ik tijdens mijn (gedwongen) opnames veel nieuwe trauma’s opgelopen omdat daar dingen gebeuren die echt niet kunnen. Dan heb ik het bijvoorbeeld over mentale en fysieke mishandeling door werknemers. Andere jongeren die in instellingen zitten berichten me ook vaak met hun verhalen en vertellen hoe verschrikkelijk het is bij de GGZ. Ik was heel blij dat ik daar weg kon.”
Aangifte tegen haar ouders heeft ze nooit kunnen doen. “De politie vond het onzin en zei dat ik vooral geen moeite hoefde te doen. Gelukkig heb ik al een hele tijd niets meer van mijn ouders gehoord, dus ben ik minder bang dat ze weer voor mijn deur komen te staan.”
Bellen met een hulpverlener? Dat kan via MIND Korrelatie op 0900-1450.
Lees ookEmma's (19) ouders hadden een vechtscheiding: 'Hij beschuldigde mijn moeder van kindermishandeling'
