LINDA.meiden’s Lisa Volkers (28) gaat er graag met een gestrekt been in. Zo ook in haar column, waarin ze in alle eerlijkheid deelt wat er allemaal in haar leven gebeurt.
Deze week: same year, new Lisa.
Lisa Volkers: 'Ik heb nu alles wat ik wilde, en toch ben ik onrustig'
Terugblikken
Het is september en deze maand geeft mij altijd kriebels. Positieve kriebels. Wanneer de blaadjes van de bomen vallen heb ik zin om mijn huis op te ruimen, de dikke deken uit de kast te pakken, mijn kledingkast te vullen met wollen truien en sokken, kaarsjes aan te steken en op de bank te ploffen. September voelt voor mij ook als een soort mini nieuw jaar, een moment om nieuwe doelen voor mijzelf te stellen. Een moment dat ik aan een volgende pagina kan beginnen. Een pagina die nog spierwit is, zonder doorgekraste woorden, bulletpoints, komma’s, uitroeptekens of punten. Ik kan opnieuw beginnen, met welke kleur pen ik maar wil.
Terugblikkend op het afgelopen halfjaar heb ik alles behaald wat ik wilde behalen. Trapte het jaar af met een reis van drie maanden met mijn beste vriendin, kreeg promotie op mijn werk, ben samen met het LINDA.meiden team keihard aan het knallen en als kers op de taart ontmoette ik mijn lover for life. Dus daar zat ik dan met een spierwitte pagina. Hoe kan ik dit overtreffen? Of moet ik het niet overtreffen? Moet het iedere keer beter worden en meer? Of is het voldoende om een tijdje op dezelfde golf te surfen?
Babysteps
Op de voorgaande pagina’s staan voornamelijk carrièregerichte doelen. De afgelopen vier jaar was ik keihard aan het gaan om te staan waar ik nu sta. Soms ging dat ten koste van vrije tijd die ik met vriendinnen kon spenderen, maar ik had een doel voor ogen. Nu ik hier sta ben ik trots, maar ook onrustig. Gaf het werken naar iets toe mij dan meer voldoening dan het behalen ervan? Een beetje van; en wat nu?
Geen idéé welke kant je in het leven op wil? Drie tips om je toekomst te bepalen
Ik zit in de auto en bel mijn vader op. We bellen vaak als we allebei in de auto zitten na het werk, om nog even door te praten over werk. Ik vertel hem over dit onrustige gevoel dat ik ervaar. Het is voor hem herkenbaar; altijd streven naar een volgend doel. Het gevoel dat ik het beste kan beschrijven als altijd onderweg willen zijn naar een volgende stop, om uiteindelijk, na heel wat jaren, bovenaan bij de finish uit te komen. Hij vertelt me dat het juist goed is om stil te staan, te observeren hoe dingen gaan en te kijken waar je aan kunt sleutelen om dingen beter te laten verlopen. “Soms hoef je maar aan de kleinste knoppen te draaien om een verandering door te brengen, waardoor je weer tot nieuwe doelen komt”, zegt hij.
Doelen
We hangen op en de rest van de rit ben ik stil. Waar ik normaal meezing met mijn Spotify-lijst, hoor ik die muziek nu vaag op de achtergrond. Ik denk na over de woorden van mijn vader. Eenmaal thuis pak ik mijn boekje en kijk ik naar de spierwitte pagina. Bovenaan de pagina teken ik knoppen voor zowel werk- als privé situaties. In het midden van de pagina teken ik strepen. Voor de veranderingen. En onderaan de pagina ovale rondjes. Voor mijn volgende doelen.
Lisa Volkers: 'Via de spiegel kijk ik naar alle perfecte lichamen om me heen'
