Het ene moment hebben ze het over hun toekomstplannen, het andere is hij er plotseling niet meer. Evi (28) verloor negen maanden geleden haar grote liefde Robin op 32-jarige leeftijd. ‘De pijn is zo groot.’
LINDA.meiden spreekt Evi over hoe ze omgaat met dit verlies. “Rouw komt met vlagen en vandaag is een zware dag”, vertelt ze.
“Robin was een echte man, met gevoel. Voor die combinatie ben ik gevallen.” Ze zijn drie jaar samen. “Hij stond altijd voor mij en de mensen om hem heen klaar. Hij was zorgzaam. Ik had echt geluk met hem; we hadden een diepe, bijzondere connectie. Onze relatie betekende alles voor mij. We deden alles samen; naast elkaars liefdes waren we ook beste vrienden.”
Ze leren elkaar kennen op een huisfeestje in de coronaperiode. Ze zijn allebei geen party animals; op de bank – tussen de feestende mensen – raken ze aan de praat. “Een week later hadden wij onze eerste date en sindsdien hebben we elkaar nooit meer losgelaten”, blikt Evi liefdevol terug. “We bouwden ons volwassen leven op en hadden een grote kinderwens. Eerst woonden we samen in Breda, maar we wilden groter wonen – met oog op de toekomst. We verhuisden naar Rotterdam, echt ons avontuur samen.”
Aan dat avontuur komt na een halfjaar een einde: in augustus 2024 stapt Robin uit het leven. De grond zakt onder Evi’s voeten vandaan. “Het is moeilijk om in woorden uit te brengen hoe dat voelt. Het is onwerkelijk, je kunt het niet geloven. Ik bevroor. Pas na een paar uur begon ik te huilen. Ik heb alleen maar zitten knikken: ‘Nee, dit kan niet!'”
Door haar paniek weet ze nog maar weinig van dat moment. “Het is ongelofelijk dat iemand die zo jong is, er ineens niet meer is. Het besef komt in vlagen. Je kan het ook niet aan als het volledige realisatiemoment in één keer komt. Daarom verlies je hem iedere keer weer opnieuw. De eerste vier maanden voelde het als een nachtmerrie, en alsof hij zo kon binnenlopen. Nu is het: hij is er niet vandaag, dus het is weer een dag zonder hem. Maar als ik aan de toekomst denk, zie ik hem nog steeds voor me.”
Tekst gaat onder foto verder.
Evi had nooit gedacht dat dit kon gebeuren. “Als je je partner verliest, verlies je niet alleen hem, maar óók het leven dat je samen had opgebouwd en al je toekomstplannen. Het zet heel je wereld op z’n kop.”
Na zijn overlijden is ze terugverhuisd naar Brabant. “Ik kon niet meer in ons huis zijn, vond het te moeilijk zonder hem. De eerste zes maanden heb ik bij mijn ouders gewoond. Dat was nodig; ik kon niet voor mezelf zorgen. Inmiddels heb ik een appartement voor mijzelf. Dat is moeilijk.” Haar werk ligt stil. “Ik werk keihard aan mezelf, want rouwen is gewoon keihard werken.”
Ze kan moeilijk terugkijken naar de Evi die ze was voor zijn dood. “Ik was onbezorgd en stond in de bloei van mijn leven. Die versie van mij is voor een deel met hem meegegaan. Alles is anders. Er is een Evi van toen en een Evi van nu. Ik moet mezelf opnieuw leren kennen, omdat ik niet goed weet wie ik ben, waar ik blij van word en wat ik met mijn leven wil.”
Met rouwen keert ze naar binnen. “Ik probeer alles te voelen en druk het niet weg, hoe pijnlijk dat ook is. Ik ben er iedere seconde van de dag mee bezig. Er gaat geen dag voorbij zonder tranen. Ze zeggen weleens dat rouw liefde is die nergens heen kan. Die gedachte helpt. Ik probeer manieren te vinden om die liefde alsnog aan hem kwijt te kunnen. Ik schrijf elke dag aan hem, en die brief lees ik voor aan zijn foto’s. Daar zet ik alles op wat ik tegen hem zou vertellen. Zo probeer ik hem in leven te houden. Ik voel hem nog steeds heel dichtbij.”
Al snel is ze rouwtherapie gaan volgen. “Dat zou ik iedereen aanraden, want het heeft mij geholpen om mijn eigen gevoelens beter te begrijpen. In het begin dacht ik dat ik gek aan het worden was, maar het heeft mij laten inzien dat het bij rouw hoort. Ik volg een traject bij de psycholoog en neem deel aan een lotgenotengroep voor nabestaanden van zelfdoding. Ik neem alle hulp aan die ik krijg, want het is te groot en te veel om het alleen te doen.”
De momenten met hem koestert ze. “Onze reis naar Bali is denk ik de allermooiste herinnering. Kleine dingen als samen boodschappen doen of zaterdagavond bij elkaar op de bank liggen, mis ik nog het meest. Het zijn de dingen die je normaal voor lief neemt.”
Tekst gaat onder foto verder.
Evi kan nog niet nadenken over een nieuwe liefde. “Ik ben nog verliefd op Robin en zie mezelf bij niemand anders. Hij is en blijft mijn grote liefde. Dat zal hij hoe dan ook altijd blijven. Mocht er ooit iemand nieuw in mijn leven komen, zou het iemand moeten zijn die dat kan accepteren. Ik ben pas 28 jaar. Van alles wat er is gebeurd, heb ik ook geleerd dat liefde heel belangrijk is in het leven. De rest van mijn leven alleen blijven, lijkt me verschrikkelijk. Ik hoop dat ik daar in de toekomst ooit weer voor open kan staan.”
Evi deelt over haar rouwproces op social media (@liefdeinrouw), dat is een uitlaatklep voor haar. Ze schrijft nu over haar eerste jaar rouw, omdat anderen steun halen uit haar verhaal. “Ik haal hier veel voldoening uit en het helpt met mijn eigen verwerking.”
Heel af en toe heeft Evi kleine lichtpunten. “Die haal ik uit kleine momenten. Als ik door het bos loop en de zon schijnt, kan ik genieten van de natuur, omdat ik het mooi vind. Ik probeer te hardlopen en stel kleine doelen aan mezelf, zodat ik het idee heb dat ik dingen oppak.”
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Denise (31) verloor haar beste vriendin in Vietnam: 'Ik mis alles aan haar'
