Het leed dat sociale gelegenheden heet. Redacteur Misha is een homebody, maar toch houdt ze er, op papier, een druk sociaal leven op na. Met regelmaat zoekt ze naar een excuus om onder uitjes uit te komen. Deze week heeft ze er eindelijk één. En nog een goeie ook.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Volwassen worden betekent nee leren zeggen. Laat ik nu net belabberd zijn in het aangeven van mijn grenzen én daarbij overspoeld worden met uitnodigingen voor sociale gelegenheden (dit is echt geen brag, geloof me). Ja, het zorgt ervoor dat ik op de leukste en mooiste plekken kom en daar de tofste en interessantste mensen ontmoet. Toch komt het vaak voor dat ik me afvraag met welk excuus ik op het gat van de deur kan afstevenen als ik buiten een straal van tien meter van mijn bank verwijderd ben,
Begrijp me niet verkeerd, ik begeef me op z’n tijd graag onder de mensen, maar ik ben een homebody. Ik ben ook een meid met sociale angst en een people pleaser. Slechte combinatie. Het betekent dat ik net iets te vaak dingen doe waarvan ik vooraf al weet dat ik het niet leuk ga vinden. De lijst met redenen om onder sociale gelegenheden, noem ze gerust verplichtingen, uit te komen, is inmiddels eindeloos. Toch voelt het iedere keer weer alsof ik anderen voorlieg.
De kans dat je mij hoort zeggen dat ik last heb van FOMO (the fear of missing out) is heel klein. Het interesseert me niet genoeg om overal aanwezig te zijn en alles mee te maken. Ik vind zelfs vreugde in het missen van gelegenheden. Het internet vertelt mij dat dit JOMO, (the joy of missing out) heet. Oftewel: de afwezigheid van sociale activiteiten zorgt voor een gevoel van geluk en opluchting. Deze term dekt het gevoel dat ik ervaar behoorlijk goed, maar er mist nog iets.
Ik voel vooral opluchting over het niet hoeven afzeggen of voorliegen van anderen over waarom ik niet meega. Het gaat niet over de verplichting zelf, maar de verantwoording die ik moet afleggen voor mijn afwezigheid. Dat betekent namelijk ook dat ik achteraf niet hoef te faken dat ik het zó jammer vind dat ik er niet bij kon zijn. *Typt ze op een vrijdagavond vanaf de bank in een pyjama zonder enige spijt.*
Afgelopen week stond Amsterdam op z’n kop door een feestweek in de stad. Elke avond kon je op ontelbaar veel plekken inspiratie opdoen, netwerken of met elkaar proosten just because. Mijn reacties op uitnodigingen bevatten afgelopen week geen uitgebreide smoesjes. Ik zei namelijk tegen iedereen: ‘Ik ben de stad uit, dus ik kan er niet bij zijn.’
Afzeggen is nog nooit zo schuldvrij geweest. Fijn dat je wil weten wat de reden daarvoor is. Eén tot twee keer per jaar ben ik een paar weken bij mijn moeder thuis om op te passen – en mijn zus, die een verstandelijke beperking heeft, te vergezellen terwijl onze moeder van een welverdiende vakantie geniet – en doe ik het heel rustig aan. Zorgen voor mijn zus is zorgen voor mezelf. Het geeft me de tijd, ruimte en rust om op de resetknop te drukken. Het is de meest legit reden om iets te missen: ik ben er niet omdat ik een belangrijkere taak te vervullen heb dan een warm body zijn bij een evenement of kletsen over koetjes en kalfjes.
Ik geniet oprecht van thuisblijven. Als ik behoefte heb aan sociale gelegenheden of mensen om me heen, dan heb ik de liefste vrienden die altijd down zijn om wat te doen en me op sleeptouw nemen naar een feestje, etentje of iets anders buiten mijn vier muren.
Misha: 'Waarom draait het tegenwoordig altijd om seks als we aan het daten zijn?'
