Woon je op jezelf, moet je ineens naar je ouderlijk huis komen om te horen dat je ouders gaan scheiden. Charlie (28) had nóóit gedacht dat dit nog op haar leeftijd zou gebeuren, maar toch werd het haar werkelijkheid.
Een verdrietige periode breekt aan, maar ook een van onbegrip. “Mensen denken dat het niet meer lastig is als je volwassen bent.”
“Ik had een hele fijne, veilige jeugd. De band met mijn ouders was altijd goed”, vertelt Charlie in gesprek met LINDA.meiden. Op haar achttiende gaat ze uit huis. “Ons contact bleef goed. Met mijn moeder had ik echt een moeder-dochterband, ik vroeg haar hoe ik de was moest doen of appte voor lekkere recepten. Jaren later rondde ik mijn studie af en werkte ik op de Zuidas – mijn grotemensenleven begon.”
Onverwachts vertellen haar ouders aan Charlie en haar jongere broer dat ze gaan scheiden. “Het was een enorme shock. Ik was verdrietig, het voelde als rouw; je bent één geheel en dat verlies je. Ik wil niet zeggen dat het meer pijn doet als je ouder bent, maar je verliest een basis waarop je je hele leven hebt opgebouwd. Ook beïnvloedt het je kijk op de toekomst en relaties. Als zij hun relatie niet ‘volhouden’, waarom kan ik dat wel?”
“Pijn van een scheiding is op elke leeftijd hetzelfde”, benadrukt Charlie. “‘Het is fijn dat je in ieder geval niet met je koffer van de een naar de ander hoeft’, hoor ik mensen zeggen. Die opmerking is juist pijnlijk. Het is niet minder moeilijk als je ouder bent. Je bent voor altijd het kind van je ouders.”
Hoewel ze niet meer bij haar ouders woont, verandert er een hoop. “Ik wilde evenveel tijd met mijn vader als mijn moeder doorbrengen. Als ik bij haar was geweest, had ik meteen het gevoel dat ik hem moest bellen. Ineens moet je een hele nieuwe band met hen opbouwen.”
Charlie wil niet tussen haar ouders in komen te staan. “Dat is niet helemaal gelukt. Ik werd de therapeut van het gezin. Dit was een fijne rol om mijn eigen pijn niet zo te voelen”, vertelt ze. “Ik gaf ze advies, en was vooral bezig met hoe zíj zich voelden. Maar als je zó gefocust bent om de lijm van het gezin te zijn, trekt dat je hele energie weg.”
Haar veranderende gezinssituatie en een hoge werkdruk bij haar baan maken dat ze twee maanden thuis komt te zitten. “Mijn leven werd grijs en ik herkende mezelf niet meer in de spiegel. Mijn dagen werden rustig.” Ze gaat naar een therapeut, waar ze zich verdiept in familieopstellingen. “Daar leer je over je plek in het gezin. Ik zag in dat ik alleen op hen gericht was en niet meer op mijn eigen leven. Ik leerde hoe ik dit om moest draaien.”
“Nu heb ik het gevoel dat ik een betere band met mijn ouders heb. Met mijn vader doe ik meer leuke dingen dan eerst. Zo gaan we vaker samen naar concerten.” De therapie was waardevol. “Doordat ik goed de grenzen in mijn gezin moest aangeven, lukt dat nu ook beter in mijn werk en vriendschappen.”
Drie jaar terug richt Charlie haar eigen praktijk op (@studio_modoni) waarin ze volwassenen met gescheiden ouders begeleidt, omdat deze hulp vooral gefocust is op minderjarigen. “Mijn motto is om van je crisis je allergrootste kracht te maken. Ik help hen om hun plek terug te vinden in hun gezin, want vaak komen ze tussen hun ouders in te staan. Maar je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je ouders.” Zelf hielp het haar ook enorm. “Het gevoel van een scheiding gaat niet weg, maar je leert er wel beter mee omgaan.”
'Oók als je ouders op latere leeftijd gaan scheiden, mag je verdrietig zijn'
