Midden in haar pubertijd en middelbare school era, gaat Anne (24) kaal. Haar kale plekken door alopecia zijn niet meer te verbergen. Lekker dan, in misschien wel de onzekerste tijd van je leven.
Inmiddels ownt Anne (@alopeciangirlboss op Insta) haar haarloze look al negen jaar. In gesprek met LINDA.meiden is ze open over haar zelfbeeld en hoe ze er vandaag de dag mee omgaat.
In 2016 ontdekt Annes vader een kale plek groter dan een munt van twee euro op haar achterhoofd. Diezelfde week verschijnen er meer. Ze krijgt de diagnose alopecia; een aandoening waarbij plotseling kale plekken optreden. “Ik maakte mij niet veel zorgen, was me niet bewust van de impact. Met de kale plekken was ik niet bezig. Waarschijnlijk omdat ik mezelf wilde beschermen.”
Pas later in haar proces maakt ze een foto van de achterkant van haar hoofd. “Toen dacht ik: oh shit, het is Ă©cht erg. Mijn vader had al langer gezegd dat het erger was geworden. En hij had gelijk: het viel niet mee.”
Resi (26) heeft alopecia en liet een haarwerk maken: 'Alles afscheren gaf me gek genoeg rust'
In februari ontdekt ze haar eerste kale plekje, in november scheert ze haar hoofd kaal. Ze is dan net vijftien jaar. “Ik besloot het spontaan. Mijn kapsel leek op een uitgegroeide hanenkam. Daarmee hield ik mijn laatste hoop, maar het zag er niet uit. Het werd tijd om het los te laten. Ik belde mijn beste vriendin om langs te komen en mijn vader scheerde het af.”
Een lastig moment. “Het was voor mij en mijn ouders verdrietig, maar het voelde ook als een opluchting. Ik vond mezelf kaal mooier dan met een paar plukken.” Een paar maanden eerder had ze de haarziekte al casual geĂŻntroduceerd op school, waardoor de stap naar kaal zijn nog steeds moeilijk, maar minder groot was. “Ik stuurde een appje naar mijn klas: ‘Oh trouwens, ik heb een haaraandoening. Dan weet je dat ik een petje draag’. In die periode daarna liet ik langzaam mijn kale plekken zien door af en toe mijn petje of sjaaltje af te doen.”
In de pubertijd kun je nogal met jezelf worstelen. Annes zelfbeeld was al laag, omdat ze op de basisschool werd gepest. “Ik ontwikkelde op de middelbare school een nieuw persoon en tĂłen viel mijn haar uit. Ik was eigenlijk helemaal niet de persoon die ik wilde zijn. Mijn haaruitval was lastig, maar het bracht mij ook dichter bij mezelf.”
Of ze haar haaraandoening inmiddels al helemaal heeft geaccepteerd? Soms wel, soms niet. “In bepaalde sociale situaties is het nog eng, bijvoorbeeld als ik uitga of datet zonder haarwerk. Die momenten maken mij onzeker. Mensen die ik niet ken vragen zich af of ik ziek ben.”
Soms wordt ze op een harde manier met de neus op de feiten gedrukt. “Het is lullig als je met vriendinnen uitgaat en jij de enige bent die niet wordt aangesproken”, zegt Anne. Tijdens haar stage in Berlijn kwam ze tot een interessante ontdekking. “Met mijn blonde pruik in de club word ik constant aangesproken door jongens, met mijn bruine al aanzienlijk minder en kaal keek niemand naar mij. Interessant verschil.” Inmiddels heeft ze een relatie en doet het haar niet veel.
Soms gaat ze kaal buiten de deur, soms draagt ze een haarwerk – vaak in het bruin, haar natuurlijke haarkleur. “Jezelf accepteren heeft geen eindstation. Ik sta nu sterk in mijn schoenen en ben zelfverzekerder, maar er zijn ook dagen waarop ik niet comfortabel ben met mezelf.”
Anne besluit: “We moeten ons niet te veel vergelijken met anderen. Wat ons uniek maakt, is ook hetgeen wat ons mooi maakt.”
Djenzie (23) heeft alopecia areata: 'Vind het moeilijk om in de spiegel te kijken'
