Als we Loïs Brusselers bellen, valt ons meteen op hoe kalm ze overkomt. Dat heeft de 22-jarige ambassadeur van Stichting Door Het Geluid ook nodig voor het werk dat ze doet: ze praat namelijk met studenten over moeilijke onderwerpen, waaronder financiële stress, prestatiedruk en zelfs suïcide.
“Je hoeft geen psycholoog te zijn om een verschil te maken”, zegt ze in het interview.
Als student Interdisciplinaire Sociale Wetenschappen én bewoner van een huis met tien andere meiden, is Loïs Brusselers (22) wel gewend aan de drukte om haar heen. Sinds twee jaar is ze naast student ook ambassadeur van Door het Geluid, een stichting die zich richt op het verbeteren van de mentale gezondheid van studenten door middel van workshops, advies en bewustwordingscampagnes.
Loïs’ motivatie om zich aan te sluiten bij de ambassadeursgroep van de stichting komt voort uit eigen ervaring. “Ik was net uit huis en zat niet goed in mijn vel. De zomer voordat ik aan mijn studie begon, kreeg mijn vader een herseninfarct. Hij hield er afasie (niet-aangeboren taalstoornis veroorzaakt door hersenbeschadiging, red.) aan over. Dat had een grotere impact op mij dan ik toen doorhad”, vertelt ze openhartig. “Ondanks eerdere overwegingen om het studeren uit te stellen, ben ik er toch voor gegaan. Mijn ouders verzekerden me ervan dat ik me geen zorgen hoefde te maken over de thuissituatie. Eenmaal midden in het studentenleven, kwam ik in een ontkenningsfase terecht. Ik deed mee met het ‘lang leve de lol’-studentenleven, maar liep met een rugzak rond die steeds zwaarder voelde. Halverwege mijn eerste studiejaar merkte ik pas hoe moeilijk ik het had. Ik heb hulp gezocht en heb een hoop lieve vriendinnen die er toen voor me waren. Gelukkig ben ik er helemaal bovenop gekomen.”
Ze weet dat het niet voor iedereen vanzelfsprekend is om moeilijke onderwerpen met naasten te bespreken. Dus toen een vriendin Loïs erop wees dat Door het Geluid ambassadeurs zocht, wist ze meteen dat het wat voor haar was. “Ik wil altijd het gesprek openen en weten hoe het écht met iemand gaat. Door deze rol kon ik niet alleen anderen helpen, maar ook mezelf. Het was voor mij echt een uitlaatklep.”
Inmiddels geeft ze workshops aan studenten en docenten op onderwijsinstellingen, studentenorganisaties en andere plekken waar studenten samenkomen over uiteenlopende onderwerpen. Denk aan prestatiedruk, middelengebruik, eetproblematiek, depressie, financiële stress en suïcidepreventie. “Onderwerpen als prestatiedruk of suïcide bespreek je niet zomaar. Het vraagt voorbereiding, ook mentaal. Ik check altijd eerst bij mezelf in: hoe zit ik erbij vandaag? Al moet ik zeggen dat ik workshops en de dingen die daar gedeeld worden, goed kan scheiden van mijn eigen gevoelens. Ik neem het niet (altijd) mee naar huis.” Ze benadrukt dat het ook iets is wat haar vanuit de stichting geleerd wordt. “Je moet wel, anders brand je op.”
De workshops zijn interactief, en geen enkele groep is hetzelfde, laat de ambassadeur weten. “Soms sta je voor een zaal voor eerstejaars die niks durven te zeggen. Ik kan me nog een keer herinneren dat dat het geval was. Toen ik vroeg of iemand iets wilde delen, stak er één persoon zijn hand op. Dat zorgde voor een domino-effect, waarbij meer mensen hun persoonlijke struggles deelden. Zo zie je maar, één kwetsbaar moment kan zo’n workshop compleet veranderen.”
Tekst loopt door onder de foto.
Leuk feitje: Loïs woont met tien meiden in een huis, wat soms best intens kan zijn. Door haar ambassadeurschap is ze gewend om risicosignalen op te merken en moeilijke gesprekken te starten. Zo ook bij haar huisgenoten. “Als ik merk dat iemands houding of gedrag verandert, dan probeer ik op een natuurlijke manier het gesprek aan te gaan. Het hoeft niet meteen zo te zijn dat iemand alles op tafel gooit. Het is alleen al fijn om te weten dat er iemand is als er behoefte is om te praten. Mijn huisgenoten weten allemaal dat als ze iets kwijt willen, dat ze dan bij mij kunnen aankloppen.”
Of ze nu met een huisgenoot praat of een onbekende student in een workshop, Loïs probeert altijd zonder oordeel te luisteren. “Dat is moeilijker dan het lijkt. Je hebt altijd wel ergens een mening over. Maar op het moment dat ik een luisterend oor bied, doe ik mijn best om die mening achterwege te laten. Dat zorgt ervoor dat mensen zich veel veiliger voelen om te delen wat hen bezighoudt.”
Sinds kort geeft Loïs ook workshops over suïcidepreventie, na een training bij 113 Zelfmoordpreventie. “Ik heb me er zelf voor aangemeld, maar vond het spannend toen het zover was. Dit onderwerp gaat zoveel dieper, maar je kunt er letterlijk levens mee redden. Ik heb geleerd hoe ik op een veilige manier moet vragen of iemand wel eens aan de dood denkt. Zo’n vraag kan ruimte geven voor een gesprek dat iemand nog nooit heeft gevoerd.”
Ze vergelijkt dit zware, maar belangrijke gesprek met een reanimatiecursus. “Je hoeft geen arts te zijn om iemand te redden. Het is iets wat je kunt leren. En je hoeft dus ook geen psycholoog te zijn om in dit soort situaties een verschil te kunnen maken.”
Ondanks de vele onderwerpen waarover de 22-jarige workshops geeft, merkt ze dat studenten momenteel het meest worstelen met prestatiedruk. “Je moet alles goed doen, overal aan voldoen. En je vergelijkt jezelf constant met anderen, zeker door social media. Het lijkt alsof iedereen succesvol is, terwijl jij worstelt met deadlines of geldzorgen. Dat gevoel van falen kan heel eenzaam zijn.”
Het is niet onmogelijk om dat gevoel te verminderen, maar “we moeten stoppen met onszelf te vergelijken met anderen”, benadrukt Loïs. “Prestatiedruk neemt echt een stukje geluk af. Dat is het niet waard.”
Aan meiden die ook iets (voor anderen) willen doen met mentale gezondheidsproblemen, heeft Loïs een duidelijke boodschap: “Je hoeft geen expert te zijn. Luisteren, er voor iemand zijn, een drempel verlagen; het zijn allemaal manieren waarop je een ander kunt helpen.”
Maak je je zorgen om een vriend(in), dan kan het eng zijn om het gesprek aan te gaan. Daarvoor heeft Loïs een tip. “Betrek het op jezelf. In plaats van zeggen dat je je zorgen maakt om je vriend(in), kun je zeggen: ‘Ik maak me zorgen om je en ik merk dat ik me afvraag hoe het met je gaat’. Door het bij jezelf te houden zonder het gesprek over te nemen, geef je ruimte voor een ander om te delen – zonder dat het voelt alsof er iets mis met hen. Laat ook altijd op een empathische manier weten dat zij er nooit alleen voor staan.”
En voor iedereen die nu stilletjes rondloopt met zorgen, heeft ze nog wat laatste woorden. “Om hulp vragen is niet opgeven. Het is juist een teken dat je niet wilt opgeven. We moeten af van het idee dat je alles alleen moet oplossen. Het is juist fijn dat dat niet hoeft. Laten we dat samen omarmen. Hoe sneller we dat doen, hoe veiliger het wordt om écht jezelf te zijn. Ook op momenten dat het niet allemaal gaat zoals je had gehoopt.”
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 24/7 anoniem en gratis naar 0800-0113 of chat op www.113.nl.
Eerste Kamer akkoord met wet suïcidepreventie: 'Enorme steun in de rug'
