Afgelopen weekend kreeg ik echt even een besef moment binnen in de inbox van mijn hersenpan. Een besef moment dat ik écht ouder word. Het begon als een casual terras seshje met Madelon. Een vvv’tje die ik ken van de bascho. Niks geks. Ik had er wel zin in: zonnestraaltje op m’n mik, wit wijntje, beetje klagen over werk, yappen over welk matcha merk het lekkerste is, roddelen over oud klasgenoten en vooral elkaar lekker bijpraten over de afgelopen maanden. Heerlijk zo’n vriendschap. Zo eentje waarvan je weet dat het goed zit, ook al zie je elkaar niet vaak. Sterker nog, we zien elkaar sporadisch omdat Maad buiten de ring woont (Almere of all places). No offense, maar I would never. Ach, ze wilde iets kopen met haar burgerlijke vriend en dat kon daar. Prima. Zij happy, dan ben ik dat ook.

Ondanks het feit dat we elkaar niet elke week zien, is zij wel m’n ride or die sinds we op het schoolplein onze bonken (knikkers) met elkaar vergeleken. En als je me vroeger had gevraagd wie van ons als eerste een kind zou krijgen? Schat, ik had de Range Rover van m’n vader er op kunnen wedden dat zij het niet zou zijn. Niet omdat ze geen moeder kan zijn, maar omdat ze letterlijk niet weet hoe je een ei moet bakken en een plant in leven houdt. Ja, met water, lieffie. Een gevalletje gebrek aan de basis van basiskennis zeg maar…

Dus wij zitten daar. Ik neem net een slok van de huiscava die ik al had besteld voordat zij er was (tram gemist) , begon ze me haar vakantiefoto’s te laten zien van haar familie reis naar Thailand. Heel cute hoor, ik vroeg er ook naar. Ze begint te swipen. Landschap, selfie met een monnik, tempel, smoothie bowl, havercappu… en ineens heel random: een vage foto van een staafje met twee streepjes. Ik vroeg aan haar waarom ze me een corona test liet zien. “Dit is een zwangerschapstest schat!”, zei ze. Ik besefte wat hier gebeurde en vóór ik überhaupt iets kon zeggen, brulde ze over het hele terras dat ze zwanger was.
Precies op dat moment kwam de ober aan met twee cavatjes die ik had besteld. “CHEERS?”, gil ik, out of reflex. Ze wijst naar haar buik: “Baby…”, en besteld een 0.0tje. Kut. Ofc. Scherp Marie.

We kletsen verder, ik wilde alles weten. Over hoe ze het ontdekte, hoe haar vriend reageerde (lichtelijk in paniek, maar wel cute en blij), en dat ze nog steeds aan het wennen is aan het hele ‘er groeit een mens in mij’-verhaal. Ik ben oprecht ook blij voor haar. Echt. Maar onderweg naar huis, langs de Weesperzijde met m’n gucci planga op m’n snoet en een icri in aantocht, besefte ik het wel even: Madelon is straks iemands moeder. De spontane bezoekjes aan een bruine kroeg of zómaar besluiten om languit te gaan liggen op een relaxseat in de bios, zijn passé.

En ik? Ik heb net onder de knie hoe ik overnight oats maak en m’n haar vier dagen in model kan houden met de juiste droogshampoo. Desalniettemin ben ik blij voor haar, echt waar. Zo besef je maar hoe snel het leven kan gaan, en no offense Maad – maar ik ben héél content met het feit dat ik nog even niet in haar schoenen sta. Laat mij maar af en toe oppassen, prima. Maar voordat ik ooit moeder mag worden (wil ik dat überhaupt?), ga ik eerst nog even verder met uitzoeken wie ik zelf ben. En o ja, welke kleur biab het beste past bij mij voor het komende seizoen.

Liefs, MC<3

Afko’s
seshje = sessie
vvv’tje = vriendinnetje van vroeger
bascho = basisschool
ofc = ofcourse
icri = identiteitscrisis